Από την πρώτη ημέρα - την ημέρα της εκλογής του, στις 25 Μαΐου 1994 - βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα που είχε χτυπήσει εκείνη την εποχή – από τις αρχές της 10ετίας του ‘90 - την τοπική Εκκλησία εξαιτίας του γνωστού εκκλησιαστικού προβλήματος που ανέκυψε για τον θρόνο της οικείας Επισκοπής τον Σεπτέμβριο του 1989 μετά την κοίμηση του μέχρι τότε Μητροπολίτου Λαρίσης Σεραφείμ Ορφανού (1974-1989). Ενός προβλήματος που είχε διχάσει την πόλη. Με αντιπαρατιθεμένους τους «Θεολογικούς» (υποστηρικτές της επαναφοράς στη Λάρισα του δικαιωθέντος τον Οκτώβριο του 1990 από το Σ.τ.Ε. Μητροπολίτου Θεολόγου Πασχαλίδη) από τη μία πλευρά και τους «Δημητριακούς» (υποστηρικτές του υπό της Ιεραρχίας εκλεγέντος ως Λαρίσης τον Οκτώβριο του 1989 και εν τω μεταξύ - λόγω ακυρώσεως της εκλογής του τον Οκτώβριο του 1990 από το Σ.τ.Ε.- μετατεθέντος τον Σεπτέμβριο του 1991 στη Γουμένισσα, Μητροπολίτου Δημητρίου Μπεκιάρη), από την άλλη.
Αν κι ο ίδιος ήταν παντελώς αθώος έγινε - από τους υποστηρικτές του Μητροπολίτου Θεολόγου - το επίκεντρο όλης της καταφοράς. Το «αμάρτημά» του ήταν ότι ως γνήσιος καλόγερος έκανε υπακοή στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, ότι δέχθηκε τον Μαϊο του 1994 την εκλογή του και, ουσιαστικά, την εντολή να έλθει στη Λάρισα και να ενώσει το ποίμνιο. Λέγεται από στενούς του συνεργάτες, που συνυπηρετούσαν τότε στα γραφεία της Ιεράς Συνόδου ότι όχι μόνο δεν επεδίωξε την εκλογή του, αλλά ήταν και αρνητικός (όπως έγραψε λίγες ώρες μετά την προς Κύριον εκδημία του ο παλαιός του φίλος Γεώργιος Πρίντζιπας, διευθυντής επί πολλά έτη στη Βιβλιοθήκη της Ιεράς Συνόδου, σε σχετική ανάρτησή του στο διαδίκτυο). Εκανε, όμως, ο μακαριστός Ιγνάτιος υπακοή στην Εκκλησία και εκκοπή του ιδίου θελήματος – και ξεκίνησε το ταξίδι του για τη Λάρισα.
Ένα ταξίδι δύσκολο και μαρτυρικό. Επεισοδιακή η εις επίσκοπον χειροτονία του τον Μάιο του 1994 στην Αθήνα, επεισοδιακή και η ενθρόνισή του, ως Λαρίσης, τον Ιούλιο του ιδίου έτους στη Λάρισα. Οι αντιδρώντες στην εκλογή του δεν το βάζουν κάτω και σε κάθε δημόσια εμφάνισή του τον παίρνουν στο κατόπι με αποδοκιμασίες. Όμως ούτε ο ίδιος το βάζει κάτω. Αντιδρά, αλλά ειρηνικά. Πορεύεται αγαπητικά και επιδεικνύοντας ιώβειο υπομονή καταφέρνει σιγά – σιγά να κερδίσει τις καρδιές όχι μόνο πολλών εξ εκείνων που είχαν σταθεί επιφυλακτικά απέναντί του, αλλά και πολλών που υπήρξαν στην αρχή εχθρικοί. Με την πραότητα, την ανεξικακία και τη μακροθυμία του κατόρθωσε στην πορεία του χρόνου να ενώσει τον κλήρο και το διχασμένο ποίμνιο και να επαναφέρει την τοπική Εκκλησία σε λιμάνια απάνεμα, φροντίζοντας παράλληλα να φέρει σε πέρας ένα σημαντικό ποιμαντικό / κατηχητικό, αλλά και κοινωνικό / φιλανθρωπικό έργο.
Υπήρξε ο μακροβιότερος Μητροπολίτης Λαρίσης και μετά από 24 χρόνια αρχιερατείας του στην πόλη μας, αναχωρώντας για την άνω Ιερουσαλήμ μας αφήνει δύο σπουδαίες παρακαταθήκες, δύο διδαχές: πρώτον, την αγάπη, με την οποία ο ίδιος – με την αγαπώσα καρδία του - πορεύθηκε κάνοντας πράξη στη ζωή του τον σχετικό ύμνο περί αγάπης του Απ. Παύλου (Α’ Κορ., 13) και, δεύτερον, τον σεβασμό προς την Εκκλησία και τους Ιερούς Κανόνες της, στο συνοδικό της πολίτευμα. Ισχυε και γι’ αυτόν το του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου, του ειπόντος «οι αποφάσεις της Εκκλησίας είναι δι’ εμέ το “όγδοο μυστήριο”».
* Ας ευχηθούμε, ως μέλη της τοπικής Εκκλησίας ο Θεός, ο «κυριεύων ζωής και θανάτου» και «βάθει σοφίας απείρου τα πάντα οικονομών», να οδηγήσει τη μακαρία ψυχή του κεκοιμημένου Μητροπολίτου μας εις τόπον αναστάσεως για να παρεδρεύει στο υπερουράνιο θυσιαστήριο ευλογών εξ ουρανού τον τόπο τον οποίο διεποίμανε επί 24ετία και να πρεσβεύει εκτενώς υπέρ του κλήρου και του λαού – κι ας προσευχηθούμε η Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας να εκλέξει αντάξιο διάδοχό του. «Ιγνατίου του Λαρίσης και Τυρνάβου, ημών δε πατρός και ποιμενάρχου, αιωνία η μνήμη».
* Χάρης Ανδρεόπουλος
