Πέντε ολόκληρα χρόνια… Ταραχές, επεισόδια, δικαστικές διαμάχες, εξημμένα πάθη. Η τοπική κοινωνία διχασμένη, «Θεολογικοί» από τη μία, «Μπεκιαρικοί» από την άλλη και η τοπική Εκκλησία ακυβέρνητο σκάφος.
Η ιδέα για «τρίτη λύση», ένα πρόσωπο δηλαδή που δεν θα είχε ως τότε αναμειχθεί στη διαμάχη ωριμάζει. Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ επιλέγει τον Ιγνάτιο. Λένε ότι εκτίμησε τον ειρηνοποιό χαρακτήρα του.
Γυρίζω πίσω… Κάπου στο 1994… Με έναν ακόμη συνάδελφο που καλύπτουμε το «εκκλησιαστικό ρεπορτάζ» γινόμαστε από τους πρώτους που συναντάμε και γνωρίζουμε τον Ιγνάτιο. Έχει μόλις εκλεγεί από την Ιερά Σύνοδο «Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου», αλλά δεν είναι διόλου εύκολο να εμφανιστεί στην πόλη την οποία προορίστηκε να ποιμάνει. Τα πνεύματα είναι οξυμένα, ο Θεολόγος είναι ακόμη εν ζωή και οι οπαδοί του δεν αποδέχονται την τοποθέτηση άλλου μητροπολίτη. Μοιραία, ο Ιγνάτιος – που... εκών - άκων επιλέχτηκε ως «τρίτη λύση»–έμπλεξε σε μια περιπέτεια που ενδεχομένως ούτε ο ίδιος είχε φανταστεί, ούτε και επιδιώξει. Αλλά, έτσι είναι η ζωή… Σε φορτώνει κάθε τόσο με σταυρούς, ανοίγει μπροστά σου Γολγοθάδες. Και σε καλεί να τους διαβείς.
-Πώς τον έκοψες τον καινούργιο; με ρώτησε, θυμάμαι, τότε ο συνάδελφος του «Ημερήσιου Κήρυκα», με τον οποίο είχαμε πρώτοι συναντήσει κρυφά, σε κάποιο σπίτι της Λάρισας, τον νιόφερτο ποιμενάρχη προκειμένου αυτός να κάνει τις πρώτες δηλώσεις του προς τον Τύπο και να απευθυνθεί στο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας.
- Τι να σου πω… Δεν το κόβω να μένει…
Συμφώνησε με την άποψή μου ο συνάδελφος. Στην... εμπόλεμη ζώνη της Εκκλησίας της Λάρισας δεν στάθηκε ο... Δημήτριος Μπεκιάρης (ο αρχικώς εκλεγείς), που ήταν δυναμικός, νέος, «τσαμπουκαλεμένος» και με γνώση του λαρισαϊκού εκκλησιαστικού τοπίου. Θα στεκόταν αυτός ο μειλίχιος άνθρωπος, ο «μικρός το δέμας», με τη χαμηλόφωνη εκφορά λόγου, που σχεδόν... ντρεπόταν να σε κοιτάξει στα μάτια; Σαν δύσκολο…
Αλλά, εδώ είναι που λένε πως «τα φαινόμενα απατούν»…
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι αυτός ο χαμηλών τόνων ιερέας που είχαμε πρωτοαντικρίσει σε... κρησφύγετο, έγινε ένας από τους μακροβιότερους ιεράρχες στη μητροπολιτική έδρα της Λάρισας, έχοντας καταφέρει να πιάσει -στην κυριολεξία- τον ταύρο απ’ τα κέρατα, να τον ηρεμήσει και στη συνέχεια να τον εξημερώσει… Ίσως να μίλησε μέσα του η αρβανίτικη ράτσα του παπά από τη Σαλαμίνα. Ράτσα πολύ σκληρή, πολύ ανθεκτική στα κακοτράχαλα μονοπάτια.
Είναι ασφαλώς άδικο -στα όρια του ασεβούς- να επιχειρήσει κανείς την αξιολόγηση του πολυετούς έργου του μητροπολίτη Ιγνατίου μέσα σε ένα μικρό σημείωμα. Αυτό, ας το αναλάβουν πιο ειδικοί, οι μελλοντικοί μελετητές των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων. Εκείνο όμως που οφείλει να του αναγνωρίσει κάθε καλόπιστος παρατηρητής, είναι η πραότητα, η σύνεση και -κυρίως αυτό!- η ιώβεια υπομονή με την οποία διοίκησε τη δύσκολη Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, επαναφέροντας το καράβι με τα θρυμματισμένα κατάρτια σε λιμάνια απάνεμα.
Ο Θεός -τον οποίο με θέρμη διακόνησε σ’ όλη του τη ζωή- ας τον δεχτεί για πάντα στην αγκαλιά του…
Αλ. Καλέσης
