Με τον τίτλο του διδάκτορος των Νομικών Επιστημών εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στη Μασσαλία για λογαριασμό Γάλλων κεφαλαιούχων με μεταλλευτικές και ναυτιλιακές δραστηριότητες.
Με την κήρυξη του γαλλοπρωσικού πολέμου (1870), κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Γαλλικό στρατό με τον βαθμό του λοχία όπου και διακρίθηκε. Μετά από το τέλος του πολέμου (1871), επέστρεψε στην Αθήνα όπου εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Αρχικά διορίσθηκε υποπρόξενος στην Αγκώνα της Ιταλίας, ενώ στη συνέχεια μετατέθηκε στη Τύνιδα της Τυνησίας, αλλά με την έναρξη της Θεσσαλικής επανάστασης του 1878, έλαβε άδεια από την υπηρεσία του και επέστρεψε στην Ελλάδα για να συνδράμει τον αδελφό του Κωνσταντίνο Ισχόμαχο, ο οποίος είχε ιδρύσει στη Λάρισα τη μυστική εταιρεία «Αδελφότης» και ο οποίος ήταν από τους ηγέτες των επαναστατικών σωμάτων της Θεσσαλίας [1].
Μετά από το άδοξο τέλος της επανάστασης, επέστρεψε στα διπλωματικά του καθήκοντα μετατεθείς στη Λάρνακα της Κύπρου με τον βαθμό του προξένου Β’ τάξεως. Στις 11 Απριλίου 1882 μετατέθηκε στη Βηρυτό (Λίβανος), αντικαθιστώντας τον Ι. Ιωαννίδη που απαλλάχθηκε από την υπηρεσία (ΦΕΚ 88/Α/29-8-1882). Επειδή όμως είχε συμπληρωμένη πενταετία ως πρόξενος Β΄ τάξεως, προήχθη σε πρόξενο Α’ τάξεως (ΦΕΚ 123/Α/1-10-1882). Την εποχή που υπηρετούσε ως πρόξενος στη Βηρυτό, τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας με το χρυσό παράσημο των Ιπποτών του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής. Η Ελληνική Πολιτεία του επέτρεψε να το φέρει (15 Φεβρουαρίου 1883) στο στήθος στις επίσημες εκδηλώσεις (ΦΕΚ 68/Α/24-2-1883). Το 1886 μετατέθηκε στο Ελληνικό προξενείο της Μασσαλίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο σουλτάνος του απένειμε το παράσημο Μετζηδιέ Γ’ τάξεως (ΦΕΚ 213/Α/6-8-1886). Σύμφωνα με δημοσιεύματα είχε τιμηθεί και με τον Μεγαλόσταυρο της Τύνιδας καθώς και με δύο άλλα παράσημα της Αμερικανικής κυβέρνησης [2].
Μετά από την αυτοκτονία του αδελφού του Κωνσταντίνου (28 Μαΐου 1888), ο Φιλώτας Ισχόμαχος αποφάσισε να παραιτηθεί από το διπλωματικό σώμα και να ακολουθήσει τα βήματά του στην πολιτική, αφού στο παρελθόν ο πρώτος είχε εκλεγεί βουλευτής Λαρίσης. Από το 1889 έως και το 1892 τον συναντούμε συχνά στη Λάρισα έχοντας επαφές με σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 3ης Μαΐου 1892 εκτέθηκε ως υποψήφιος βουλευτής της επαρχίας Λαρίσης [3], αλλά δεν εκλέχθηκε. Ως βουλευτές της Λάρισας αναδείχθηκαν ο Αργύριος Διδίκας, ο Νικόλαος Καραστεργίου και ο Χασήπ βέης Σερίφ.
Ότι όμως δεν κατάφερε το 1892, το πέτυχε στις επόμενες εκλογές (16 Απριλίου 1895), αφού κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής Λαρίσης μαζί με τον δικηγόρο Δημήτριο Πιπινόπουλο και τον Οθωμανό κτηματία Χασάν βέη Πετρεδίν. Κατά τη διάρκεια της θητείας του (από 16 Απριλίου 1895 έως 9 Δεκεμβρίου 1898), διετέλεσε μέλος της επιτροπής Εξωτερικών της Βουλής, ενώ η παρουσία του στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Θεσσαλία (1897-1898) ήταν ιδιαίτερη αισθητή στους κατοίκους της υπαίθρου.
Ο Φιλώτας Ισχόμαχος ήταν ίσως από τους ελάχιστους βουλευτές διαχρονικά που ξόδεψαν όλη την περιουσία τους στην πολιτική. Προσπαθώντας να «ανακάμψει» αγόρασε το 1899 ένα μεταλλείο χρωμίου στη Βουλιαγμένη σε συνεργασία με τους Χ. Βαμβακά και Δ. Δόντη. Γρήγορα όμως ο συνεταιρισμός αυτός αποδείχθηκε επισφαλής, αφού μπλέχθηκε στα γρανάζια της δικαιοσύνης με αγωγές που κατέθεσαν εναντίον του οι προαναφερθέντες συνέταιροι. Ένα «ταξίδι αστραπή» που πραγματοποίησε στη Μασσαλία για να ζητήσει χρήματα από τους Γάλλους κεφαλαιούχους με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στις αρχές του Ιανουαρίου 1900, με σύσταση του ιατρού Γαλβάνη μετέβη για 15 ημέρες στη Μάνη χάριν αναψυχής, αφού η κατάθλιψη και η μελαγχολία του είχαν προξενήσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Αυτοκτόνησε με περίστροφο στην κατοικία του (επί της οδού Πατησίων) το βράδυ της 26ης Ιανουαρίου 1900. Το πτώμα του βρήκε την επομένη η γηραιά μητέρα του Καλυψώ, με την οποία κατοικούσε τα τελευταία χρόνια (μετά από την αυτοκτονία του αδελφού του). Με απόφαση της κυβέρνησης η κηδεία του «ανδρός με τα ευγενή αισθήματα, τον πατριωτισμό και την γενναιότητα» πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη [4]. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός, ότι η αυτοκτονία του πέρασε στα «ψιλά» στο σύνολο σχεδόν του Θεσσαλικού Τύπου. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Η Θεσσαλική επανάσταση του 1878. Η συμβολή του Κωνσταντίνου Ισχομάχου», Ελευθερία (Λάρισα), 11 Φεβρουαρίου 2024.
[2]. Σκριπ (Αθήνα), 27 Ιανουαρίου 1900.
[3]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 129 (13 Απριλίου 1892).
[4]. Σκριπ (Αθήνα), 27.1.1900, Πρωία (Αθήνα), φ. 1318 (27.1.1900), Το Άστυ (Αθήνα), φ. 330 (27.1.1900) και Εμπρός (Αθήνα), φ. 1162 (27.1.1900).Δευτερότοκος γιος της Καλυψούς και του Ιωάννη Ισχόμαχου με καταγωγή από την Μακεδονία, ο Φιλώτας Ισχόμαχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1845. Μετά από το τέλος των εγκυκλίων μαθημάτων στη γενέτειρά του, αναχώρησε για τη Γαλλία, όπου εγγράφθηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aix-en-Provence (1863). Με τον τίτλο του διδάκτορος των Νομικών Επιστημών εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στη Μασσαλία για λογαριασμό Γάλλων κεφαλαιούχων με μεταλλευτικές και ναυτιλιακές δραστηριότητες.
Με την κήρυξη του γαλλοπρωσικού πολέμου (1870), κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Γαλλικό στρατό με τον βαθμό του λοχία όπου και διακρίθηκε. Μετά από το τέλος του πολέμου (1871), επέστρεψε στην Αθήνα όπου εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Αρχικά διορίσθηκε υποπρόξενος στην Αγκώνα της Ιταλίας, ενώ στη συνέχεια μετατέθηκε στη Τύνιδα της Τυνησίας, αλλά με την έναρξη της Θεσσαλικής επανάστασης του 1878, έλαβε άδεια από την υπηρεσία του και επέστρεψε στην Ελλάδα για να συνδράμει τον αδελφό του Κωνσταντίνο Ισχόμαχο, ο οποίος είχε ιδρύσει στη Λάρισα τη μυστική εταιρεία «Αδελφότης» και ο οποίος ήταν από τους ηγέτες των επαναστατικών σωμάτων της Θεσσαλίας [1].
Μετά από το άδοξο τέλος της επανάστασης, επέστρεψε στα διπλωματικά του καθήκοντα μετατεθείς στη Λάρνακα της Κύπρου με τον βαθμό του προξένου Β’ τάξεως. Στις 11 Απριλίου 1882 μετατέθηκε στη Βηρυτό (Λίβανος), αντικαθιστώντας τον Ι. Ιωαννίδη που απαλλάχθηκε από την υπηρεσία (ΦΕΚ 88/Α/29-8-1882). Επειδή όμως είχε συμπληρωμένη πενταετία ως πρόξενος Β΄ τάξεως, προήχθη σε πρόξενο Α’ τάξεως (ΦΕΚ 123/Α/1-10-1882). Την εποχή που υπηρετούσε ως πρόξενος στη Βηρυτό, τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας με το χρυσό παράσημο των Ιπποτών του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής. Η Ελληνική Πολιτεία του επέτρεψε να το φέρει (15 Φεβρουαρίου 1883) στο στήθος στις επίσημες εκδηλώσεις (ΦΕΚ 68/Α/24-2-1883). Το 1886 μετατέθηκε στο Ελληνικό προξενείο της Μασσαλίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο σουλτάνος του απένειμε το παράσημο Μετζηδιέ Γ’ τάξεως (ΦΕΚ 213/Α/6-8-1886). Σύμφωνα με δημοσιεύματα είχε τιμηθεί και με τον Μεγαλόσταυρο της Τύνιδας καθώς και με δύο άλλα παράσημα της Αμερικανικής κυβέρνησης [2].
Μετά από την αυτοκτονία του αδελφού του Κωνσταντίνου (28 Μαΐου 1888), ο Φιλώτας Ισχόμαχος αποφάσισε να παραιτηθεί από το διπλωματικό σώμα και να ακολουθήσει τα βήματά του στην πολιτική, αφού στο παρελθόν ο πρώτος είχε εκλεγεί βουλευτής Λαρίσης. Από το 1889 έως και το 1892 τον συναντούμε συχνά στη Λάρισα έχοντας επαφές με σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 3ης Μαΐου 1892 εκτέθηκε ως υποψήφιος βουλευτής της επαρχίας Λαρίσης [3], αλλά δεν εκλέχθηκε. Ως βουλευτές της Λάρισας αναδείχθηκαν ο Αργύριος Διδίκας, ο Νικόλαος Καραστεργίου και ο Χασήπ βέης Σερίφ.
Ότι όμως δεν κατάφερε το 1892, το πέτυχε στις επόμενες εκλογές (16 Απριλίου 1895), αφού κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής Λαρίσης μαζί με τον δικηγόρο Δημήτριο Πιπινόπουλο και τον Οθωμανό κτηματία Χασάν βέη Πετρεδίν. Κατά τη διάρκεια της θητείας του (από 16 Απριλίου 1895 έως 9 Δεκεμβρίου 1898), διετέλεσε μέλος της επιτροπής Εξωτερικών της Βουλής, ενώ η παρουσία του στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Θεσσαλία (1897-1898) ήταν ιδιαίτερη αισθητή στους κατοίκους της υπαίθρου.
Ο Φιλώτας Ισχόμαχος ήταν ίσως από τους ελάχιστους βουλευτές διαχρονικά που ξόδεψαν όλη την περιουσία τους στην πολιτική. Προσπαθώντας να «ανακάμψει» αγόρασε το 1899 ένα μεταλλείο χρωμίου στη Βουλιαγμένη σε συνεργασία με τους Χ. Βαμβακά και Δ. Δόντη. Γρήγορα όμως ο συνεταιρισμός αυτός αποδείχθηκε επισφαλής, αφού μπλέχθηκε στα γρανάζια της δικαιοσύνης με αγωγές που κατέθεσαν εναντίον του οι προαναφερθέντες συνέταιροι. Ένα «ταξίδι αστραπή» που πραγματοποίησε στη Μασσαλία για να ζητήσει χρήματα από τους Γάλλους κεφαλαιούχους με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στις αρχές του Ιανουαρίου 1900, με σύσταση του ιατρού Γαλβάνη μετέβη για 15 ημέρες στη Μάνη χάριν αναψυχής, αφού η κατάθλιψη και η μελαγχολία του είχαν προξενήσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Αυτοκτόνησε με περίστροφο στην κατοικία του (επί της οδού Πατησίων) το βράδυ της 26ης Ιανουαρίου 1900. Το πτώμα του βρήκε την επομένη η γηραιά μητέρα του Καλυψώ, με την οποία κατοικούσε τα τελευταία χρόνια (μετά από την αυτοκτονία του αδελφού του). Με απόφαση της κυβέρνησης η κηδεία του «ανδρός με τα ευγενή αισθήματα, τον πατριωτισμό και την γενναιότητα» πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη [4]. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός, ότι η αυτοκτονία του πέρασε στα «ψιλά» στο σύνολο σχεδόν του Θεσσαλικού Τύπου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Η Θεσσαλική επανάσταση του 1878. Η συμβολή του Κωνσταντίνου Ισχομάχου», Ελευθερία (Λάρισα), 11 Φεβρουαρίου 2024.
[2]. Σκριπ (Αθήνα), 27 Ιανουαρίου 1900.
[3]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 129 (13 Απριλίου 1892).
[4]. Σκριπ (Αθήνα), 27.1.1900, Πρωία (Αθήνα), φ. 1318 (27.1.1900), Το Άστυ (Αθήνα), φ. 330 (27.1.1900) και Εμπρός (Αθήνα), φ. 1162 (27.1.1900).