Η παραβολή του Ασώτου Υιού και του Εύσπλαχνου Πατέρα

Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Η παραβολή του «Ασώτου» κατά τους πατέρες της Εκκλησίας, είναι το «Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων». Ονομάζεται και παραβολή του Εύσπλαχνου Πατέρα.

Τρία τα πρόσωπα της παραβολής, Πατέρας, πρεσβύτερος γιος και ο άσωτος γιος, ο μικρότερος! Είναι αυτός που κάνει την επανάστασή του και απαιτεί από τον πατέρα του να πάρει το αναλογούν εις αυτόν μερίδιο της περιουσίας, το οποίο και πουλά και με τον πλούτο που απόκτησε, μακριά από τον πατέρα, να ζήσει τα όνειρά του. Καλή ζωή, απόλαυση ηδονών και ικανοποίηση παθών!
Το αποτέλεσμα γνωστό. Κατάντησε χοιροβοσκός και «ομοτράπεζος» των χοίρων, αφού με το ξόδεμα του πλούτου όλοι τον εγκατέλειψαν!
Οι μνήμες της πρότερης ζωής του γίνονται βελόνες βασάνου και πληγών στο μυαλό του. Κάνει την αυτοκριτική του, έρχεται στα συγκαλά του, όπως λέει ο λαός, έρχεται «εις εαυτόν», όπως λέει το Ευαγγέλιό μας, και αφού μετανοεί για όσα κακά προκάλεσε σε όλους, παίρνει τη μεγαλύτερη απόφαση: «Πορεύσομαι προς τον πατέρα μου...». Η μετάνοια γίνεται δρόμος επιστροφής και ανοίγει αγκαλιές. Ο πατέρας με χαρά τον υποδέχεται, τον αγκαλιάζει και ευχαριστεί τον Θεό, γιατί ο γιος του ήταν νεκρός και αναστήθηκε, χαμένος και βρέθηκε. Η αγαλλίαση της ψυχής του γεμίζει δάκρυα λύτρωσης τους οφθαλμούς του!
Στη γιορτή υποδοχής που ακολουθεί, δεν προσέρχεται ο πρεσβύτερος γιος του. Αγανακτεί για όσα βλέπει να γίνονται και διαμαρτύρεται. Τα μηνύματα της παραβολής πολλά και αποδέκτες όλοι εμείς. Οι πιστοί.
Ο πατέρας -Θεός- συγχωρεί τον γιο του για τις πληγές που του επέφερε. Σέβεται την προσωπική του ελευθερία και δεν γίνεται εχθρός του. Είναι αίμα του! Πονάει, υπομένει, δακρύζει, αγαπάει, προσεύχεται και συγχωρεί, κερδίζει!
Είναι εύσπλαχνος και στοργικός. «Κάθαρση» του δράματος, η επιστροφή του γιου του και αποκατάσταση της αρμονικής ζωής στο πατρικό σπίτι.
Ο πρεσβύτερος γιος ζει στη δική του μοναξιά. Διαμαρτύρεται, παραπονιέται και ζητά ανταμοιβή για την εργασία του, αλλά και για το ήθος του, την ηθική του συμπεριφορά.
Ο εγωισμός του, αγκαθωτό συρματόπλεγμα, δεν του επιτρέπει να συμμετάσχει στη χαρά του πατέρα. Αποκαλύπτεται έτσι η υποκριτική του και όχι ειλικρινής συμπεριφορά του!
Η Εκκλησία με τον δικό της λόγο φωτίζει την παραβολή. Πατέρας είναι ο Θεός. Είναι εύσπλαχνος, στοργικός και βοηθός μας. Όχι τιμωρός! Είναι Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης!
Στα δυο παιδιά του, ίσως και να μοιάζουμε όλοι μας.
Η επίγνωση, όμως, του εαυτού μας, η μετάνοια και η συγγνώμη, γίνεται οδός συγχώρεσης και σωτηρίας! Πόσο καλύτερος ίσως θα ήταν ο κόσμος αν κυβερνήτες και λαός έρχονταν εις «Εαυτόν» και είχαν επίγνωση των πράξεών τους!
Συγχώρηση! Είναι δύσκολο να τη δώσεις σε κείνον που σε πλήγωσε. Πρέπει να είναι συνειδητή, αληθινή! Απαιτεί δύναμη ψυχής. Ο βαθμός δυσκολίας εξαρτάται από το μέγεθος της πληγής και τον χρόνο που απαιτείται. Συγχωρώ σημαίνει πως χωράμε μαζί θύμα και θύτης και προχωράμε. Δύσκολο ως και ακατόρθωτο πολλές φορές για τον άνθρωπο. Απαιτείται ειλικρινής μετάνοια του θύτη, αλλά και δύναμη ψυχής του θύματος.
Είναι θέμα αυστηρά προσωπικό. Ο Χριστός πάνω από τον σταυρό, συγχώρεσε δωρεάν τους σταυρωτές Του!
Εμείς; Μπορούμε να συγχωρούμε; Ο Κύριος αυτό δίδαξε, αλλά είναι ανάλογα με την πίστη μας και το «μπόι» της ψυχής μας!