Πού κρύφτηκε ο ήλιος σου
πού χάθηκε ο ίσκιος σου
ποιος δεν ήθελε το χαμόγελό σου
κι το δικό μου, μάτια μου
να μην σε ξαναδώ.
Ανέλπιστες χαρές έσβησαν
για μένα χάθηκε ένα
κομμάτι της ζωής μου
είναι η μορφή σου ξαφνικά
ένιωσα μια ανατριχίλα
μια λέξη και πάλι μόνη.
Τη μοναξιά μου τη
ζωγράφισα στο στήθος μου
και το τραγούδι της ερήμου
είναι τώρα η ζωή μου.
Το βράδυ βρίσκω ένα τοίχο
μπροστά μου που με πνίγει
πόσο θα ’θελα να ήσουνα
δίπλα μου να με ζεσταίνει
η αναπνοή σου αγάπη μου.
Ο πόνος αυτός δεν σταματάει
ποτέ στην ψυχή μου οι σκέψεις
μου σήμερα γίνονται πολύ
βαθιές, ώρες σιωπής
και χάνομαι στο κείνο.
Πού ξεχάστηκες αγάπη μου
γιατί αργείς η ζωή μου
σε ζητά παντού
τα λιμάνια σβήνουν και
κλείνουν πληγές σελίδα
που δεν θα ξανανοίξει για μένα.
Σου στέλνω το πιο γλυκό
μήνυμα μέσα από την καρδιά μου
άκου τη φωνή μου, μάτια μου
στο βάθος της ψυχής μου
γράφω τ’ όνομά σου.
Όταν μια γυναίκα αγαπήσει
πολύ καταρρέει το σώμα
της και γίνεται πληγή.
Ό,τι αγαπώ είναι
δικό σου.
Όλος ο κόσμος μόνο
Εσύ.
Νίκη Κεφαλέα-Παναγούλη
