Με την ευκαιρία της παράστασης του «Θεσσαλικού Θεάτρου», με την θρυλική ανατρεπτική κωμωδία «ΦΑΥΣΤΑ» του Μπόστ που η πρεμιέρα της θα δοθεί την Δευτέρα 1 Ιουλίου ώρα 9.15 μ.μ. στο «θέατρο Αυλή » στον Μύλο του Παππά, αξίζει να δημοσιευτεί ένα κείμενο του αλησμόνητου Μέντη Μποσταντζόγλου (Μπόστ) που έγραψε όταν πρωτοανέβηκε η << ΦΑΥΣΤΑ >> το 1964.
Ολίγα λόγια για το έργο από τον συγγραφέα
Είθισται, προ πάσης παραστάσεως, ο θεατρικός συγγραφεύς να απολογείται προς το κοινόν, είτε με σύντομο σημείωμα εντός του διαφημιστικού προγράμματος, είτε με φλύαρον διατριβήν εις τας φιλοξένους εφημερίδας, για να κάνει κατανοητήν την «θέσιν» του. Στη Φαύστα θέσις δεν υπάρχει.
Το έργο γράφτηκε σε στιγμή κεφιού και ούτε θυμάμαι να με «κούρασε», ούτε το «θέμα της να με απασχολούσε χρόνια». Το΄γραψα το καλοκαίρι του ΄63, φιλοδοξώντας να έχω στο συρτάρι κ΄ένα έργο που να μην είναι επίκαιρο και να μπορή να παίζεται ανεξαρτήτως εποχής. Την ιδέα την πήρα από μια «τραγική ιστορία» που είχα δώσει προ ετών ως σκίτσο στον «Θεατή», τότε που ένας καρχαρίας στο Κερατσίνι έφαγε κάποιο παιδί που κολυμπούσε. Αυτός στάθηκε ο πυρήνας της Φαύστας, της «απολεσθείς κόρης». Ποιητική αδεία, ο συγγραφεύς, το παιδί το έκανε κοριτσάκι και το εβάπτισε Ριτσάκι, επειδή ήδη το δραματούργημα το είχε αρχίσει σε δεκαπεντασύλλαβο και τον εξυπηρέτει η πρωτότυπος ρίμα (αν του εχρειάζετο αγοράκι , να είσθε βέβαιοι, ότι, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, θα το έβγαζε Γρηγοράκη).
Αυτή ήταν η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισε ο δραματουργός. Στο Κερατσίνι, το παιδί εξαφανίστηκε. Στη Φαύστα, το «Ριτσάκι» ξαναβρίσκεται με τους γονείς του, έπειτα από 20 έτη, βγαίνοντας από την κοιλιά του κήτους που ψαρεύει ο μανιώδης ψαράς πατέρας.
Παρ΄όλο που κατ΄αρχήν το έργο γράφτηκε ως «σκηνικό παιχνίδι», στο σημείο αυτό όπου η κόρη αφηγείται για τις χώρες που είδε ταξιδεύοντας χρόνια σ΄ολες τις θάλασσες, θα γινόταν «πολιτικό» με την παρεμβολή μερικών στίχων τρεχούσης επικαιρότητας, και το Ριτσάκι θα έλεγε στους γονείς του γνώμες για το Βιετνάμ, για την Κύπρο και τον Άγιο Δομίνικο, που υποτίθεται ότι γνώρισε παραπλέοντας τις ακτές τους. Ο σκηνοθέτης όμως δεν ήθελε πολιτική και ο συγγραφεύς δεν επέμεινε. Τελικά το Ριτσάκι είπε μερικά ανώδυνα πράγματα για το Θιβέτ και την Μογγολία και έτσι συγγραφεύς και σκηνοθέτης έμειναν φίλοι. Αυτό το καλό έχει η Φαύστα. Συσφίγγει τους δεσμούς σκηνοθετών και δημιουργών. Επιπροσθέτως έχει τας εξής πρωτοτυπίας και προσόντα: α) Με την παρεμβολήν 17 τραγουδιών γίνεται «μιούζικαλ» διαρκείας 2 ωρών, β) Αφαιρουμένων των τραγουδιών γίνεται «μονόπρακτον» μιας ώρας γ) Δια της προσθέσεως 30-40 στίχων μεταβάλλεται εις έργον «πολιτικό» και δ) Δια της αφαιρέσεως των πολιτικών αιχμών γίνεται «σκηνικό παιχνίδι». Είναι, δηλαδή, έργον αυξομειούμενον εις διάρκειαν, κατάλληλον δι΄όλους τους θιάσους και δι΄όλας τας σκηνάς, πράγμα που ουδείς συγγραφεύς κατάφερεν εις την παγκόσμιον δραματογραφίαν. Αισθάνομαι δε ιδιαιτέρως υπερήφανος, διότι αυτό που ο Σαίξπηρ και ο Αισχύλος δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν το κατόρθωσα εγώ χωρίς να κουρασθώ πολύ. Έτερον δεν έχω να προσθέσω.
Μπόστ
