Ο Κώστας Γεωργιάδης δοξάζει με τα έργα του, που εκθέτει στο «Χατζηγιάννειο», την έκσταση για τη φύση και τη λατρεία του για τη ζωή. Έτσι: ο καλλιτέχνης υψιπετεί ανάμεσα στη θνητή μας Μοίρα και την αθανασία της δημιουργίας, αφού η μόνη δυνατότητα, που έχουμε να αγγίζουμε το «αιώνιο», είναι διά μέσου του πνεύματος και της τέχνης. Πάνω στα θαλασσόξυλα, λοιπόν, στα κλαδιά, ίσως, κάποιου περήφανου δέντρου, που κάποτε τα παρέσυρε ο άνεμος μ’ ένα φιλί του, θυελλώδες, στις κορφές του και εκείνα άρχισαν ένα μακρύ ταξίδι για να γνωρίσουν όλες τις λεπτομέρειες της γης μας απ’ τα βουνά και τους λόφους, όπου γεννήθηκαν, τις πέτρες και το χώμα, όπου ρίζωσαν, ως τα βάθη της θάλασσας, απεικονίζει τη ζωή ως θρησκεία, που μένει, ιερουργώντας πάνω στα ίχνη μας. Έτσι αυτά τα θαλασσόξυλα, τα ταπεινά, τα γεμάτα όμως σιωπηρές εμπειρίες και βαθύπλουτη γνώση, στα χέρια του Κώστα Γεωργιάδη γίνονται ιστορία, μυθολογία και τέχνη. Ο μύθος άλλωστε, είναι η βαθύτερη ουσία της Αλήθειας όλων των πραγμάτων. Γι’ αυτό και οι Αρχαίοι, από τον Όμηρο ως τον Πλάτωνα, αποθησαυρίζουν όλα τα τιμαλφή της ιστορίας, της θεολογίας, της παιδείας και της γνώσης στους μύθους. Για παράδειγμα ο μύθος του Σπηλαίου για τη θεωρία των ιδεών και την υπέρβαση του αισθητού κόσμου! Πράγματι ο μύθος τραβάει προς τα πίσω ως την παράδοση και η Τέχνη, πάντα, οραματίζεται προφητικά τον κόσμο, τραβάει, δηλαδή, πάντα μπροστά, και σε τούτο το σταυροδρόμι γεννιέται ένα καινούριο είδος υπέρβασης που μετουσιώνει την ουτοπία σε ενόραση και προωθεί τον στοχασμό και τη σκέψη από τη βιωματική αλήθεια, που τη λέμε εμπειρία, στη μαγεία της ζωής που απορρέει από τη βαθύτερη γνώση που άλλοτε τη λέμε Ειμαρμένη κι άλλοτε σοφία και σύνεση. Ο Καλλιτέχνης συνεπώς πάνω σ’ αυτά τα θαλασσόξυλα, τα πολυταξιδεμένα, φιλοτεχνεί τις δικές του μορφές και τα δικά του σχήματα συνωμοτώντας μόνος με τη φύση..., την ιστορία και το «αρχέγονον» του μύθου. Έτσι μπορεί κανείς να δει μέσα σε τούτα τα πεταμένα, κάποτε, ξύλα να αναβιώνουν έρωτες, δρομείς, νύμφες αλλά και χορευτές σε στάσεις χιμαιρικές, σαν την ομορφιά και τη νιότη μας. Αλλά και μορφές στιβαρές του μύθου της ζωής, που πέρασε, όπως ο Ηρακλής, σύμβολο της δύναμης του ελληνισμού, ο Αχιλλέας, άνθρωπος τρωτός και ευάλωτος κρατώντας μόνο την ασπίδα στα… χέρια του, κόντρα στον άνεμο, και ατενίζοντας τον Έρωτα και το θάνατο πέρα από τον Χρόνο: Ή πάλι οι συγκλονιστικές συνθέσεις του, όπως η «αρπαγή της Περσεφόνης» από τον Πλούτωνα, τον κυρίαρχο Θεό του Άδη, για να μας δείξει πόσο ακαταμάχητος είναι ο Έρωτας όχι μόνο στη ζωή μας αλλά και στον θάνατο. Στον Πλάτωνα, εξάλλου, ο Έρωτας είναι η μανία του κάλλους μέσα από μια μέθεξη, ωστόσο, του αισθητού και του νοητού κόσμου. Το Κάλλος είναι, βέβαια, η ωραία μορφή, η απαστράπτουσα όμως από το κάλλος του πνεύματος και της βαθύτερης σύλληψης του κόσμου των ιδεών. Τα μεταμορφωμένα, λοιπόν, θαλασσόξυλα σε έργα... ζωής στα βάθρα των δρόμων και στα σοκάκια της ψυχής μας είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες μας για να μας θυμίζει πως είμαστε ζωντανοί μιας και η Τέχνη... είναι η ενσάρκωση σε αιωνιότητα του νεύματος που μας κάνει ο Θεός, απ’ το δικό του ουράνιο μετερίζι, σαν αντιστάθμισμα στη λύπη της θνητότητάς μας. «Η φύση ούτε αποκρύπτει, ούτε αποκαλύπτει αλλά σημαίνει» λέει ο Ηράκλειτος, και ο καλλιτέχνης παίρνει το «σημαίνον» στα χέρια του και πλάθει το «σημαινόμενον». Τα δέντρα με τα σπασμένα μέλη τους προσεύχονται υμνολογώντας το δικό τους πεπρωμένο: Κύριε μάθε μας της μοναξιάς τον οίστρο και του ίσκιου μας τον φόβο, επειδή αγαπήσαμε με πάθος τη ζωή, να τα μετουσιώνουμε σε μέθη της «ποιήσεως» αψηφώντας τους αιώνες.
Άννα Μανωλοπούλου – Σκούφα
Info: Η έκθεση ξυλοσύνθεσης και ξυλογλυπτικής με θαλασσόξυλα του Κώστα Γεωργιάδη θα είναι ανοιχτή μέχρι και αύριο Τετάρτη από τις 9.30 π.μ.-1.30 μ.μ. και 6.30 μ.μ.-9.30 μ.μ.
