Με ιδιαίτερη χαρά πήρα από τη Μαρία Αράπκουλε τη δεύτερη συλλογή ποιημάτων της «Βιώματα- Καταθέσεις ζωής».
Η κ. Αράπκουλε είναι ιδιωτική υπάλληλος, με οικογένεια και δύο παιδιά. Άξια επαίνου, γιατί βρίσκει τον χρόνο αλλά και τη δύναμη να παράγει έργο πνευματικό.
Το βιβλίο της με εντυπωσίασε βαθύτατα. Δεν είμαι κριτικός. Αλλά διαβάζοντας τα ποιήματά της, αισθάνομαι την ανάγκη να τα σχολιάσω γιατί πράγματι αξίζουν.
Στα πρώιμα ποιήματά της ξεχειλίζει ένας απέραντος σεβασμός, προς τον θεσμό της οικογένειας, που αποτελεί το βασικό κοινωνικό κύτταρο, τη βάση της συλλογικής διαβίωσης. Η ποιήτρια με μια έντονη ευαισθησία αφήνει να την ακολουθούν μνήμες του παρελθόντος. Τούτο το γύρισμα στο παρελθόν στο ποίημα της «Το κούρεμα» την προβληματίζει. Όχι. Η αναδρομή στα παλιά κτίζει την παράδοση. Αυτή που αποτελεί το όχημα της διαιώνισης της φυλής μας. Έτσι λοιπόν αβίαστα μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί σε χρόνο περασμένο. Και το κάνει με μια ζώσα έκφραση ψυχής. Ντύνει πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις με μια θαυμαστή περιγραφική ικανότητα, που ο αναγνώστης τη χαίρεται καθώς ακολουθεί θαρρετά τα βήματά της. (Ποίημα «Κήπος») Αγαπημένα πρόσωπα, ο παππούς, η γιαγιά, ο πατέρας, σκιαγραφούνται από τη γλαφυρή γραφίδα της με πλημμυρίδα σεβασμού, αλλά και χαρακτηρολογική ευκρίνεια. Γράφει για τον παππού, «Καημοί που πέρασαν και έσβησαν μαζί / με την ειρηνική ψυχή του / πέρα μακριά στην Ανατολή». Η κ. Αράπκουλε είναι γόνος από τις χαμένες πατρίδες. Εκεί που η βία και το έγκλημα έσβησαν έναν αρχέγονο ελληνικό πολιτισμό. Διεκτραγωδεί το τραγικό ξερίζωμα των δικών της. Στο ποίημα «Πρόσφυγες» γράφει: «Είδος γνήσιοι 'Έλληνες / με συνείδηση και καρδιά / κοροϊδεμένοι οικτρά / φιγούρες άρρωστες διωγμένες / με μόνιμη κρυφή συντροφιά / το κλάμα της ζωής. Βαρύς ο διωγμός. / Κάθε βήμα κι ένα σκόρπιο όνειρο». Κάθε ποίημα της είναι δυνατό, έντονο, συγκλονιστικό. Όλα είναι επενδεδυμένα με μια μεστότητα. Χαρακτηρίζονται ως γλαφυρά και λυρικά. Τα βιώματα της ζωής της, τα ζωντανεύει με γραφίδα που φέρνει στο φως σημάδια βαθιάς ανατομίας της ανθρώπινης ψυχής. Έχουν το χάρισμα μιας διεισδυτικής ανάλυσης χαρακτήρων και συναισθημάτων. Ο πόνος της μάνας, η ευαίσθητη γυναικεία ψυχή ξεχειλίζει από την τραυματική εμπειρία στο ποίημα «Το κρινάκι μου» «Ένα κρινάκι τόσο δα / όμορφο τρυφερό λαμπερό / ένα κρινάκι ιερό μ" ευαίσθητη αρρύθμιστη καρδούλα » Και σ" άλλο: «Ένα ζευγάρι μπλε μάτια/ με ψυχή παιδική αγκαλιά/του γιου μου το βλαστάρι μου / θάλασσα πότε μπουνάτσα πότε άγρια». Τα ποιήματά της χαρακτηρίζονται από μια ευθύνη, ευαισθησία, σεμνότητα, αλλά και δυναμική. Δείγμα αυτογνωσίας και αυτοχαρακτηρισμού το ποίημα «Όλα αργά». Μια ενδιαφέρουσα ανατομία της εφηβικής της ζωής. Λυρική ανάγνωση στο ποίημα «Η μελωδία» «Φωνή που τραγουδάει στην κόκκινη ανεμώνη του χειμώνα / πανύψηλες νότες σκόρπιες / με την αγάπη και το σώμα». Και φυσικά η ανία «Όλα τα ίδια» «Δεν με συγκινεί τίποτα/ κουράστηκα από ανθρώπους/ ανούσια λόγια». Το θρησκευτικό της συναίσθημα είναι έντονο και φυσικά ταιριαστό, για τον άνθρωπο τον ευαίσθητο, τον πονεμένο, τον σκεπτόμενο. Ομολογώ τον βαθύ εντυπωσιασμό μου, αλλά και την πνευματική μου απόλαυση, καθώς διάβαζα τα ποιήματα της κ. Αράπκουλε.
Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα και ανενδοίαστα στον αναγνώστη. Δίνουν τη χαρά του ταξιδιού, σ’ έναν κόσμο όμορφο, γεμάτο μνήμες και ιδέες. Τελευταία κυκλοφορούν απανωτές ποιητικές συλλογές. Λίγες οι αξιόλογες. Οι περισσότερες πάσχουν ως ελλιπείς. Και μας θυμίζουν τον Σουρή, που έγραφε για τους επίλυπους ποιητάδες: «Ποιητές εκ των ύστατων νυν εις πίθον δίχως πάτον». Η προσπάθεια όμως της κ. Αράπκουλε είναι ξεχωριστή. Της εκφράζω τη μεγάλη μου χαρά και την ικανοποίηση, που γεύτηκα από τον θαυμάσιο ποιητικό της λόγο. Της εύχομαι, θεία έμπνευση για να συνεχίσει αυτή την ευφρόσυνη έκφραση της ψυχής της, που έχει τη σφραγίδα δώρου θεού. Η ποιητική συλλογή διατίθεται στο βιβλιοπωλείο «Αγναντής».
Κωνσταντίνος Ι. Παπακωνσταντίνου
