Της Νατάσας Πολυγένη
Δυο συναυλίες, που άφησαν εποχή. Δύο πολιτιστικά γεγονότα που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη χιλιάδων Λαρισαίων για πολύ καιρό. Τρεις καλλιτέχνες που ο κόσμος αγαπά και θα αγαπά για το τεράστιο ταλέντο και την ικανότητά τους να «ταξιδεύουν» το νου και τις αισθήσεις. Μαρινέλλα, Κώστας Χατζής, Μάριος Φραγκούλης... ήρθαν αλλά δεν έφυγαν. Οι φωνές τους θα μας συντροφεύουν για πολύ καιρό ακόμη.
Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ-ΧΑΤΖΗ
Η περασμένη Δευτέρα ήταν διαφορετική. Στο Κηποθέατρο από νωρίς το απόγευμα εκατοντάδες κόσμου περίμεναν καρτερικά να περάσουν το κατώφλι του Κηποθεάτρου. Την περίμεναν καιρό αυτή τη στιγμή. Η Μαρινέλλα και ο Κώστας Χατζής μαζί στη σκηνή. Λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας ο χώρος του Κηποθέατρου είχε βουλιάξει από κόσμο. Τα καθίσματα γεμάτα, τα σκαλοπάτια το ίδιο, οι δρόμοι γύρω από τον Άγιο Αχίλλιο μποτιλιαρισμένοι. Στο πάρκο έξω από το Κηποθέατρο η ίδια εικόνα. Κόσμος πολύς στα παγκάκια, στο γρασίδι, όπου μπορούσε να σταθεί για να απολαύσει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Όλα όμως τελικά άξιζαν. Η Μαρινέλλα και ο Κώστας Χατζής ήταν αυτό που περίμενε ο κόσμος, εκπληκτικοί!
Η βραδιά ξεκίνησε με τον Κώστα Χατζή να ερμηνεύει με την κιθάρα του και με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο μερικά από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια που έχει γράψει όπως το «Θυμάμαι», το «Δεν είμ’ εγώ», το «Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά...». Στη συνέχεια η Μαρινέλλα με το εκρηκτικό της ταμπεραμέντο και με φωνή που καθηλώνει τραγούδησε τις μεγάλες τους επιτυχίες όπως «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», «Σ’αγαπώ «, «Κι’ ύστερα», «Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε», «Η αγάπη όλα τα υπομένει...» και πολλά άλλα, με τον κόσμο να ξεσπά σε θερμά και παρατεταμένα χειροκροτήματα. Μια πραγματικά αξέχαστη βραδιά.
Ο ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Η Λάρισα αγαπά τον Μάριο Φραγκούλη και το έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν. Η σχέση του κοινού με τον μεγάλο Έλληνα ερμηνευτή ιδιαίτερη κάτι που φάνηκε και στην προχθεσινή συναυλία του στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ. Ο Μάριος Φραγκούλης γιόρτασε τα 25 χρόνια παρουσίας του στο εγχώριο και διεθνές μουσικό στερέωμα, συντροφιά με τους ανθρώπους που τον αγαπούν, σε μια πόλη που ο ίδιος αγαπά πολύ. Όλοι ήταν εκεί… Το Κηποθέατρο ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο και ο Μάριος Φραγκούλης συνεπής στο ραντεβού. Στις 9.30 ακριβώς εμφανίστηκε στη σκηνή… και το ταξίδι σε ονειρικά μουσικά μονοπάτια κράτησε σχεδόν τρεις ώρες. Μια συναυλία διαφορετική, αφού ο Μάριος Φραγκούλης δεν τραγούδησε απλά αλλά απήγγειλε και ποίηση. Ο Μάριος Φραγκούλης ταξίδεψε το κοινό με ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα μέσα από τον κινηματογράφο των Charlie Chaplin, Nino Rota, Nicola Piovani, τραγούδια μεγάλων ερμηνευτών και δημιουργών όπως οι Jose Maria Cano, Lucio Dalla, αλλά και πολύ γνωστά κομμάτια από μιούζικαλ του West End. Φυσικά το πρόγραμμα είχε και ελληνικά τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Μαρκόπουλου κ.ά. Στη διάρκεια της συναυλίες υπήρξαν στιγμές απλά συγκλονιστικές. Η απαγγελία του αποσπάσματος από «Το παράπονο» του Οδυσσέα Ελύτη, συντάραξε το κοινό: «Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Μούτρα. Να αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σε εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει». Το φινάλε της συναυλίας ήταν άλλη μια συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς αφού το κοινό δεν αποχωρούσε, με αποτέλεσμα ο καλλιτέχνης να βγει άλλες έξι φορές για να τραγουδήσει ενώ τη στιγμή που άρχισε να ερμηνεύει το «Χάρτινο το φεγγαράκι» σώπασαν τα όργανα και ο καλλιτέχνης και τραγουδούσε μονάχα το κοινό, παίρνοντας ρυθμό από τις κινήσεις του κορυφαίου ερμηνευτή. Απλά, μαγευτικά, συγκλονιστικά!
