Παρουσίαση κριτική Αννα Σταυράκη
ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι κάποιες γυναίκες γεννημένες ν΄ αντέχουν πολλαπλά χτυπήματα, αυτές που αγωνίζονται ακόμα και για το αυτονόητο, που η ευθύνη, η ενοχή, οι τύψεις, πετρώνουν την καρδιά τους και ωστόσο, αν και οι ίδιες γίνονται πετρολούλουδα εξακολουθούν να παλεύουν, να μένουν πιστές και να κρατάνε αντιστάσεις. Μια τέτοια γυναίκα, είναι η Ανθή, που ζει τη Μικρασιατική Καταστροφή και μετά τον πόλεμο του 40 και ακόμα πιο μετά, το φρικτό παιδομάζωμα, μέσα στους κόλπους ενός αδυσώπητου κομμουνιστικού κόμματος. Μια ιστορία, που φέρει τον τίτλο «Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο», της Σοφίας Θωμοπούλου, που κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Δεν ξέρω πόσες από εσάς παλέψατε για να καταφέρετε με τη βούλα του Πατριαρχείου να παντρευτείτε, τον άντρα που οι νόμοι σας απαγόρευαν, αλλά σίγουρα θα συμπονέσετε αυτούς τους νεαρούς ερωτευμένους, την Ανθή και τον Στρατή, που υπομονετικά ο ένας της στολίζει το κορμί με πετρολούλουδα κυκλάμινα, κι εκείνη τον περιμένει μια ζωή. Παντρεύτηκαν, με τερτίπι του άντρα που από μακριά την αγαπάει και την διεκδικεί, και μιας μαγισσοκόρης πρώην και νυν ερωμένης του άντρα της κι ας μην το ξέρει μέχρι το τέλος. Καταφέρνει στο περιθώριο των αγώνων του άντρα της με τους αντάρτες, να φέρει βιαστικά και με πολύ μόχθο στον κόσμο, τέσσερα παιδιά, που όμως, το κόμμα βίαια ελλείψει και του αντρός της, θα τα στείλει στους τέσσερεις ορίζοντες, του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ένα βίαιο ξερίζωμα, ένα σωστό παιδομάζωμα για το «καλό» των παιδιών; Άγνωστο.
Η ζωή την αδίκησε, αλλά έτσι είναι ο έρωτας, είναι μάχη και την κερδίζει όποιος δίνει τους όρκους του και υπομονετικά περιμένει. Αυτή η γυναίκα δεν έχει καμία άλλη υποστήριξη παρά μόνο έναν τσιφλικά, που δεν τον θέλει αν και της στέλνει συνέχεια προξενιά αν και χήρα με τέσσερα παιδιά. Θα την κερδίσει, όταν πάει μόνος του στα πέρατα του κομμουνισμού και γυρίσει πίσω ένα ένα τα στολίδια της ψυχής της. Ο άντρας της από βουνό σε βουνό και στην αγκαλιά της μάγισσας που τον διεκδικεί με μαγιοβότανα, άλλοτε την ξεχνάει και άλλοτε παλεύει μέσα του, για να την ξαναβρεί. Το κόμμα, τον έχει ξεγράψει, η οικογένειά του το ίδιο και μόνο εκείνη, η Ανθή έχει μέσα της μια ελπίδα, ότι κάπου ζει σε φρενοκομείο, νοσοκομείο, στρατόπεδο; Δεν ξέρει. Παρόλους τους αγώνες της, δεν είναι η γυναίκα που σέρνει τον άντρα από τη μύτη. Άλλες είναι οι τυχερές. Η ιστορία, ανακατεύει και άλλες αντάρτικες ομάδες, στη Βολιβία του Τσε και τη μεταχιτλερική Γερμανία, που προσπαθεί να πετάξει από πάνω της, τη ρετσινιά του Γ΄ Ράιχ. Η Ανθή μια μάνα κουράγιο, έχει στιγματίσει το κάρμα μιας ανθρωπότητας που προσπαθεί να ζήσει μέσα σε δικτατορίες και διχασμούς. Το έζησαν και τα παιδιά της στην ελληνική δικτατορία. Πάντα αναρωτιέται όμως ποιος είναι εκείνος ο ηθικός νόμος που επιτρέπει τη βίαιη αλλαγή ιδεολογίας; Νιώθει να την κλέβουν όπως τότε τα παιδιά της, γι΄ αυτό και πετρώνει, μέχρι να μαλακώσει στα χέρια του άντρα που από την αρχή την διεκδικούσε και τελικά την παντρεύεται σε προχωρημένη ηλικία δίπλα στα ενωμένα παιδιά της.
