Παρουσίαση- κριτική Αννα Σταυράκη
Ποιος λοιπόν κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο, ο πόλεμος ή ο έρωτας; Όσο και αν δεν το πιστεύουμε ο δεύτερος, γιατί δεν κρύβεται, γιατί τη χαρά του, θέλει να τη διαλαλήσει γιατί η ομορφιά, φωνάζει από μακριά, ενώ η ασχήμια, κρύβεται. Έτσι ξεκίνησε να ιστορεί, σαν κρητική μαντινάδα την αγάπη, η συγγραφέας Έλσα Φαραζή, μέσα από το βιβλίο της, «Η Μεσόγειος των λυγμών», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ο άνθρωπος, είναι ένα θηρίο ακόμα και όταν αγαπάει, αλλά ξέρει καλά, πως για να κατακτήσει πρέπει πρώτα να μακελέψει, να αλώσει πόλεις χωριά ή σώματα. Έτσι ήρθε και ένα πρωινό, για τις ανασκαφές στην Κνωσσό, ένας άριστος Γερμανός επιστήμονας, με τα δυο του αγόρια, δίδυμα πανομοιότυπα αλλά και τόσο διαφορετικά. Έζησαν στη Κρήτη, αγάπησαν και λάτρεψαν τον τόπο και τους ανθρώπους, αλλά γύρισαν και ως κατακτητές για να κάνουν ασχημίες. Μέσα από την ασχήμια όμως, υπάρχει ρωγμή συναισθημάτων, υπάρχει περιθώριο αγάπης, που ευοδώνεται, μέσα από εκατόμβες νεκρών και ποτάμια αίματος, μετά από χρόνια τυχαία και ίσως ερήμην των πρωταγωνιστών. Ένα άριστο βιβλίο , που γεφύρωσε τα χάσματα της πολιτικής, που γεννήθηκαν στην υπόλοιπη Ελλάδα, αφού ο κρητικός λαός, ήταν πάντα βενιζελικός και δεν μπήκε στη διαδικασία του μεγάλου διχασμού. Μέσα σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, μεγαλώνει η ηρωίδα του βιβλίου, με σπάνιο πείσμα και κρητικό τσαγανό, που από τα έξι της χρόνια, ήξερε ποιον αγαπάει και ποιόν θέλει να παντρευτεί, έστω και αν αυτός, πήγε να καταστρέψει την πατρίδα της, έστω και αν τους χώρισαν χρόνια και εδάφη. Έμεινε τόσο πιστή, όσο λίγες γυναίκες και η εσωτερική της παρόρμηση, η ελπίδα της και ο εσωτερικός της κόσμος, δεν την πρόδωσαν. Ένα βιβλίο που παρά το στόρυ των ζωών των ηρώων του, έχει πολλή ιστορία και πολλή Κρήτη, όπως μοναδικά μπορεί να τη ζήσουν οι επισκέπτες της, αλλά ακόμα περισσότερο, αυτοί που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Μια ιστορία, που έχει ζυμωθεί με φτώχεια, δυστυχία, αντρειοσύνη και πολλή ρακή, ποτό ευλογημένο «από το κοπέλι του Θεού».
Είναι όμως και μια εποχή που η ζωή όλων έχει χάσει την αξία της. Στον πόλεμο άλλωστε, το κυρίαρχο συναίσθημα, είναι ο φόβος αλλά κανένας δεν ξεχνάει, ότι η ζωή προτιμάει τους θαρραλέους, μέσα σε έναν σπάνιο μηχανισμό επιβίωσης που είναι η ελπίδα. Στο τέλος ένα αποδεικνύεται, πως όλα είναι αγάπη και πως η ένωση των παθιασμένων είναι προσφορά στο βωμό της ζωής. Ανοίξτε τους ορίζοντές σας και μυρίστε την αύρα της Μεσογείου, εκεί που η αρμύρα περνάει και σβήνει πολλές πίκρες. Ένα βιβλίο ύμνος στην ελευθερία, γεμάτο θάλασσα, Κρήτη και άφθονη ρακή.
