«Και νικήτρια πόλη, για τη διοργάνωση των αγώνων του 2004 είναι η Αθήνα». Πίσω από αυτή τη φράση, δεν ήταν τίποτα περισσότερο, από το κρητικό τσαγανό το πείσμα και αν θέλετε, η καπατσοσύνη, της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, η αθρόα χρηματοδότηση, και η προθυμία να βοηθήσει την ελληνική υπόθεση, αυτής και του συζύγου της. Ο οποίος όχι μόνο δεν είχε όφελος από την ανάθεση των αγώνων στην Αθήνα, αλλά πλήρωσε και από την τσέπη του 15.000 δολάρια, όλη την προετοιμασία της διοργάνωσης, μέχρι να φτάσουμε στην πολυπόθητη νίκη, κατά την οποία ο τότε υπουργός αθλητισμού Φούρας, έκοψε το μουστάκι του, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, δεν πίστευε ότι η Αθήνα θα είναι στην κορυφή, και ο Κώστας Σημίτης υπολόγιζε ότι αυτό θα ήταν ένα καλό εφαλτήριο, για να δείξουμε τι αξίζουμε άρα να μπούμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια του ευρώ, κάτι που αργότερα μάλλον το πληρώσαμε ακριβά. Ολοι όμως καπηλεύτηκαν τη στιγμή και σήκωσαν την ελληνική σημαία μαζί με τη Γιάννα, την πρωταγωνίστρια. Αν θέλετε να ξέρετε τι παίχτηκε κάποιες μοιραίες νύχτες στο παρασκήνιο, πριν η Αθήνα πάρει τους Αγώνες, διαβάστε το βιβλίο που έγραψε στην κυριολεξία με αίμα καρδιάς, και χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, η πρωταγωνίστρια των αγώνων Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη» και αφού πρώτα ντεμπουτάρισε στο εξωτερικό.
Η κ. Αγγελοπούλου, που δεν θέλει ποτέ να ξεχνάει το τσαγανό που κρύβεται κάτω από το Δασκαλάκη , ανοίγει το στόμα της και με τα δικά μας μάτια, για να μας πει, ότι πριν γίνει η Αθήνα και η Ολυμπιάδα, όραμά της, όλοι την περιέπαιζαν, σχεδόν της έδωσαν αυτό το πόστο, γιατί τη θεωρούσαν ξοφλημένο χαρτί και γιατί κανένας δεν ήθελε να δαπανήσει έστω και μια δραχμή εκείνη την εποχή.
Δεν ήξεραν όμως, ότι έχουν να κάνουν με μια γνήσια πεισματάρα όπως και ο πατέρας της και ο παππούς της, κρητική καρδιά, που παρά τις πλάτες του δεύτερου συζύγου της και χωρίς να αποποιηθεί τον ρόλο της μητέρας, διεκδίκησε για λογαριασμό μας, τις πιο ένδοξες στιγμές των τελευταίων ετών, και ας τα θυμηθούμε τώρα, που τραμπαλίζουμε μέσα στην κρίση.
Ισως και η ίδια αυτό ήθελε να μας θυμίσει. Να μας δώσει κουράγιο, να μας πει, ότι στο κάτω κάτω, είμαστε Ελληνες και πως χρειάστηκε πολύς αγώνας για να ακουστεί εκείνο το τελικό, Αθήνα 66 ψήφοι, και Ρώμη η αιώνια πόλη, μόλις 41.
Ναι, περιγράφει ίντριγκες, αντιπάθειες εντός και εκτός ΝΔ, δεξιές καταβολές αλλά και πείσμα και θυσίες από το Ηράκλειο Κρήτης μέχρι την Ελβετία και το Λονδίνο. Ομως, αν δεν ήταν αυτή που είναι, ο χαρακτήρας της και το μυαλό της, ούτε καν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν θα την παραδεχόταν. Περιφρονούσε πάντα τους κανόνες, ήθελε να γίνει πρέσβης, να προσφέρει στην πρώτη γραμμή, να μην αποποιηθεί την ευθύνη, τη δική της και της χώρας της. Ομως το ξέρει και η ίδια, πως η ζωή συχνά είναι άδικη και πως τότε, ένα καλό κλάμα, σου καθαρίζει όλο το σύστημα.
Μοιάζει σαν να έχουμε ρίξει το κλάμα της ζωής μας, σαν λαός, και ακόμα δεν έχει καθαρίσει το σύστημα. Δεν χαρίστηκε σε κανέναν η κα Αγγελοπούλου και δεν παρέλειψε να πει δυο καλά λόγια για όσους την είδαν με θετικά μάτια όπως ο Αντώνης Λιβάνης και ο Κώστας Σημίτης αλλά και ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής.
Πόσο στοίχισαν οι αγώνες; 8,5 δισ. ευρώ ούτε καν μια δόση από τη μετέπειτα τρόικα και στον απολογισμό, παραδόθηκε το ποσό των 123,5 εκατ. ευρώ πλεόνασμα, συν το γεγονός ότι η Γιάννα έδινε μάχη για τη ζωή της μετά από αυτούς. Από αυτά τα 900 εκατ. ευρώ μας τα έδωσε η Ολυμπιακή οικογένεια. Και όμως έστω και στο παραπέντε, όπως πάντα άλλωστε, τα καταφέραμε. Το ίδιο ελπίζουμε και σε μελλοντικές μάχες.
