Την ιλαροτραγωδία του Ευριπίδη «Ελένη» θα παρακολουθήσουν οι Λαρισαίοι στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ σήμερα Τρίτη 30 Ιουλίου στις 9: 30 μ.μ.
Η «Ελένη» είναι χαρακτηριστικό δείγμα ιλαροτραγωδίας, μιας και εδώ το καθαρά δραματικό στοιχείο υπονομεύεται από το κωμικό. Η ίδια η υπόθεση του έργου άλλωστε τοποθετεί το εμβληματικό πρόσωπο της Ωραίας Ελένης, όχι στην Τροία αλλά στην Αίγυπτο. Στην Τροία, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή του Ευριπίδη, πήγε το αιθέρινο είδωλό της και η ίδια η Ελένη αμόλυντη, αθώα και άσπιλη περιμένει τον άντρα της στην Αίγυπτο, πιστή στον γάμο της. Κι έτσι ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για ένα «πουκάμισο αδειανό». Η παράσταση κινείται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή κωμικού και τραγικού, κρατώντας τις λεπτές ισορροπίες που ένα τέτοιο έργο. Απαιτεί, ενώ τονίζεται η «Πιραντελική» διάστασή του με το παιχνίδι μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι».
Παίζουν: Ελένη: Πέμυ Ζούνη, Μενέλαος: Αντώνης Καφετζόπουλος, Τεύκρος: Νίκος Αρβανίτης, Θεοκλύμενος: Αντώνης Καρυστινός, Θεονόη: Νίκη Παλληκαράκη, Α΄Αγγελιοφόρος - Διόσκουρος: Γιάννης Κοτσαρίνης, Β΄ Αγγελιοφόρος - Διόσκουρος: Γιώργος Τσαπόγιας, Γριές: Ευγενία Μαραγκού, Εύα Κάρτσακλα. Χορός: Νίκη Παλληκαράκη, Ευγενία Μαραγκού, Σωτηρία Ρουβολή, Ηλέκτρα Κάρταλου, Κατερίνα Φωτιάδη, Εύα Κάρτσακλα, Μαρία Τζανή, Νίκη Αναστασιάδου, Εύη Γιαννακοπούλου.
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης, σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαΐδης, σκηνικά-κοστούμια: Νίκος Σαριδάκης, μουσική: Νίκος Ξανθούλης, χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου, φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ.
Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας και Αγρινίου.
Λίγα λόγια για τη μουσική της παράστασης από τον Νίκο Ξανθούλη
Πάνω από τρεις δεκαετίες μετρά η ενασχόλησή μου με την αρχαία ελληνική μουσική. Όλα αυτά τα χρόνια μελέτησα τα σπαράγματα πρωτότυπης μουσικής που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, έσκυψα με σεβασμό και έγνοια πάνω από τα αρχαία μουσικοθεωρητικά κείμενα, μετέφρασα και εξέδωσα πολλά από αυτά, παρουσίασα επιστημονικές ανακοινώσεις σε πολλά διεθνή συνέδρια. Μέσα στο πλαίσιο αυτού του ερευνητικού πάθους, συχνά βρέθηκα σε πανεπιστήμια της Ευρώπης, της Αυστραλίας και της Αμερικής παρουσιάζοντας την αρχαία ελληνική μουσική μέσα από τον λόγο αλλά και το παίξιμο ανακατασκευασμένων αρχαίων οργάνων (αρχαία λύρα και σάλπιγγα) τα οποία μελέτησα με επιμονή και επιμέλεια τα τελευταία πέντε χρόνια. Το ανέβασμα ενός αρχαίου δράματος σήμερα δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με αρχαιολογία. Φυσικά, θα μπορούσε να συμβεί και αυτό αλλά δεν θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Οι κλασικοί συγγραφείς συνεχίζουν να επηρεάζουν τον σύγχρονο ακροατή γιατί ο λόγος που χρησιμοποιούν για να εκφράζουν τις ιδέες τους είναι σύγχρονος ακόμη και σήμερα. Ο ρόλος της μουσικής στο θέατρο εστιάζεται στην υπογράμμιση των συναισθημάτων που προκαλεί αυτός ο λόγος. Ο σύγχρονος θεατής, όπως έχει την ανάγκη μιας καλής μετάφρασης για να απολαύσει τον λόγο αυτόν, έτσι ακριβώς έχει και την ανάγκη μιας μουσικής που να είναι κατανοητή και αναγνωρίσιμη. Ένας αυλός, μια λύρα και ένα τύμπανο ήταν αρκετά για τους αρχαίους να ορίσουν με αυτά: - τη μελωδική γραμμή, - την αρμονία (ένα είδος αρμονικών συνηχήσεων υπήρχε και τότε παρόλο που γνωρίζουμε ελάχιστα γι’ αυτό) και -τον ρυθμό. Τα χορικά της «Ελένης» του Ευριπίδη είναι από τα ομορφότερα που έχουν γραφτεί στην αρχαία ελληνική γραμματεία.
