Αυτό θεωρώ εξωστρέφεια και όχι να παίρνουμε το βαλιτσάκι μας να πηγαίνουμε στο εξωτερικό για να κάνουμε τη βόλτα μας» τονίζει σήμερα στην «Ε» ο σπουδαίος Λαρισαίος θεατράνθρωπος και σκηνοθέτης της παράστασης «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» Κώστας Τσιάνος λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, που θα γίνει το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου και ώρα 9 μ.μ. στο Θέατρο «Κώστας Τσιάνος». Ο Κώστας Τσιάνος στη συνέντευξή του μιλάει για τον στόχο που έβαλε μια «παρέα» ανθρώπων πριν από 40 χρόνια να κάνουν ένα θέατρο λαϊκό, τη σκληρή δουλειά που έκαναν για να πετύχουν τον στόχο αυτό, την παράσταση «Γριες που μαζεύουν τις τσουκνίδες» που τη χαρακτηρίζει παράσταση-σταθμό, το αν είναι η τελευταία του σκηνοθεσία, τα απωθημένα, τις αποτυχίες, αλλά και τη συνεργασία του με τον Γιώργο Ζιάκα. Θα πει χαρακτηριστικά δε ότι «Νομίζω έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η επικοινωνία μας είναι μη λεκτική, συνεννοούμαστε με τα μάτια. Και να σας πω και κάτι κ. Αραμπατζή, που το δεν το έχω πει ποτέ; Θα θέλαμε και οι δύο να κλείσουμε την καριέρα μας με μία παράσταση αρχαίου δράματος του Θεσσαλικού που θα γίνει στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας...».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Κύριε Τσιάνε, εμείς τα «θεατρικά παιδιά» σας, σας ευχαριστούμε πολύ για ό,τι έχετε κάνει για το θέατρο της Λάρισας αλλά και το θέατρο εν γένει...
-(σ.σ. γέλια) Ετυχε να ‘ρθουμε και να ιδρύσουμε αυτό το θέατρο. Αποφασίσαμε να έρθουμε στην πατρίδα μας και να κάνουμε το θέατρο, και επειδή το αποφασίσαμε κάποιοι καλλιτέχνες από μόνοι μας, χωρίς να μας παρακινήσει κανείς, ούτε κόμματα, ούτε παράγοντες, γι’ αυτό και πέτυχε. Προσπαθήσαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερο αυτό το θέατρο, να κάνουμε ένα θέατρο επαγγελματικό. Είχαμε βάλει στόχους να γίνει ένα λαϊκό θέατρο και το καταφέραμε. Καταφέραμε να υποστηρίξουμε το ελληνικό θέατρο, γιατί δεν υπάρχει θέατρο χωρίς ελληνικό έργο. Μετά από 40 χρόνια και, έχω διαπιστώσει ότι ανεβάσαμε όλα τα αριστουργήματα της ελληνικής δραματουργίας, Βυζάντιος, Καπετανάκης, Κορομηλάς, Χουρμούζης, Ξενόπουλος, Παντελής Χορν, Ψαθάς, Γιαννακόπουλος και τόσοι άλλοι ακόμη, χωρίς να αφήσουμε κανένα θεατρικό είδος παραπονεμένο. Μια μεγάλη πορεία, μεστή και είχαμε την τύχη να μας ακολουθήσει το πλατύ κοινό.
*Νομίζω ότι δεν ήταν απλά τύχη...
-Κάναμε πολλή δουλειά, πολύ σκληρή δουλειά που τώρα που μεγάλωσα λέω «εγώ έκανα αυτά τα πράγματα;» Εφευγα στις 8 το πρωί για να γυρίσω την Καρδίτσα όλη, να κολλήσω αφίσες, να μοιράσω φέιγ βολάν, να τρέξω στις εφημερίδες, και το βράδυ να γυρίσω και να πάω σε άλλη πόλη που θα είχαμε δύο παραστάσεις. Μόχθος πολύς, αλλά με ενθουσιασμό όμως.
*Το Θεσσαλικό ήταν σταθερά προσηλωμένο προς την «εξωστρέφεια»...
-Ελα σε παρακαλώ, έχουμε κάνει λάστιχο τη λέξη «εξωστρέφεια»; Τι σημαίνει «εξωστρέφεια»; Δεν είναι να πηγαίνεις στην Κρανιά, στην Καρυά και σε όλα τα ορεινά χωριά στο καταχείμωνο ή στον κάμπο μέσα στον καύσωνα; Αυτό θεωρώ εξωστρέφεια και όχι να παίρνουμε το βαλιτσάκι μας να πηγαίνουμε στο εξωτερικό για να κάνουμε τη βόλτα μας.
Με μια πολύ μικρή επιχορήγηση από τον Δήμο καταφέρναμε και το Θεσσαλικό ήταν ένα θέατρο πρότυπο. Κι αυτό διότι το Θεσσαλικό ήταν ένα εμπορικό θέατρο χωρίς ποτέ όμως να ρίξει την ποιότητα στις παραστάσεις του.
*Παράδειγμα η παράσταση «Οι γριες που μαζεύουν τις τσουκνίδες»;
-Πραγματικά πρόκειται για μια παράσταση σταθμός. Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας έχει πολύ ταλέντο, θέλω να δω κι άλλη δουλειά του. Είναι σπουδαία παράσταση. Οπως πάρα πολύ καλή παράσταση ήταν «Ο υπάλληλος» του Χουρμούζη.
*Είναι η τελευταία σας σκηνοθεσία;
-Είμαι προς τη δύση... Βέβαια τώρα που γέρασα έχω πολλές προτάσεις και για μεγάλα θέατρα. Δεν ξέρω βέβαια αν μπορώ να πάω σε Επίδαυρο, θέλει πολλή αντοχή. Εχω κάνει 13 Επιδαύρους, ξέρω πώς είναι... Μάλιστα έχω μια πρόταση για το 2025!
Αυτό που θα ήθελα πολύ να κάνω είναι με ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με το θέατρο να κάνω μια παράσταση, έναν Αριστοφάνη και συγκεκριμένα τους Ορνιθες.
*Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη πορεία σας έχετε κάτι που δεν έχετε κάνει; Εχετε απωθημένα;
-Κανένα! Μια απορία έχω μόνο: πώς μου έτυχαν εμένα όλα αυτά! (σ.σ. γέλια)
*Νιώθετε ευλογημένος που τα ζήσατε όλα αυτά;
-Ευλογημένος... Απλά νιώθω ότι έκανα τη δουλειά μου όσο καλύτερο μπορούσα. Μια σκληρή δουλειά, με πολύ άγχος.
*Αποτυχίες κάνατε;
-Δεν νομίζω ότι έχω πετύχει κάτι... Μέχρι τα μισά του δρόμου έχω φτάσει. Και για επιτυχίες που συζητιούνται ακόμη, λέω μέσα μου «λίγο παραπάνω, λίγο καλύτερα».
*Συνεργάζεστε ξανά με τον Γιώργο Ζιάκα!
-Με τον Γιώργο Ζιάκα ήμασταν φίλοι και γείτονες από το γυμνάσιο, ξέραμε από τότε ότι αυτός θα γίνει ζωγράφος κι εγώ ηθοποιός. Ξεκινήσαμε μαζί και πήγαμε στην Αθήνα, ήμασταν συγκάτοικοι τον πρώτο καιρό, αλλά για να μην μαλώσουμε χώρισαν οι δρόμοι μας (σ.σ. γέλια). Και το πρώτο έργο που έκανε στο θέατρο επαγγελματικά ο Γιώργος, έπαιζα εγώ. Γενικά πάντα η συνεργασία μεταξύ μας ήταν εξαιρετική. Νομίζω έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η επικοινωνία μας είναι μη λεκτική, συνεννοούμαστε με τα μάτια. Και να σας πω και κάτι κ. Αραμπατζή, που το δεν το έχω πει ποτέ; Θα θέλαμε και οι δύο να κλείσουμε την καριέρα μας με μία παράσταση αρχαίου δράματος του Θεσσαλικού που θα γίνει στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας...
*Την εναρκτήρια ίσως;
-Την εναρκτήρια ίσως...
*Κι η παράσταση αυτή, το «Ηταν όλοι τους παιδιά μου»;
-Ηταν μια παράσταση που ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Ενα πολύ απαιτητικό έργο, γιατί ο Μίλερ ήταν ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του περασμένου αιώνα. Εμένα μ’ αρέσει ιδιαίτερα ο Μίλερ γιατί είναι ρεαλιστής, και βαδίζει στα χνάρια του Ο’ Νηλ και πιο πολύ του Ιψεν, αλλά περισσότερο ήταν λάτρης του αρχαίου ελληνικού δράματος. Κι αυτό φαίνεται σ’ αυτό το έργο ακόμη πιο πολύ γιατί αρχίζει το ξημέρωμα και τελειώνει το βράδυ όπως ακριβώς συνέβαινε και στις αρχαίες τραγωδίες. Δεν ασχολείται με την ψυχολογία των ηρώων όσο με τις καταστάσεις τις μεγάλες που τους βαραίνουν ή ότι μαθαίνουν ότι έχουν.
