ονειρικά ή εφιαλτικά τοπία που κάνουν την εμφάνισή τους για να παρουσιαστεί -όσο είναι δυνατόν- με περισσότερη διαφάνεια ο εσωτερικός χάρτης του ανθρώπου» αναφέρει σήμερα στην «Ε» ο Λαρισαίος ποιητής Δημήτρης Αθανασέλος μιλώντας για το νέο του βιβλίο «Το πρόσωπο εντός μου» (εκδόσεις «Θράκα»). Ο Δημήτρης Αθανασέλος μας εισάγει στον κόσμο της νέας του ποιητικής σύνθεσης και μας μιλάει για τον μουσικό και καθόλου παραδοσιακό στίχο των ποιημάτων, την ενιαία θεματική που διατρέχει τα ποιήματά του, το πρόσωπο που κρύβεται εντός του, και τον τέλειο μικρόκοσμο που ακούει στο όνομα «πρόσωπο».
«Το πρόσωπο εντός μου είναι μια ποιητική σύνθεση ενιαία σε θεματική» θα πει ο Δημήτρης Αθανασέλος στην ερώτηση τι είναι «το πρόσωπο εντός μου», για να συνεχίσει λέγοντας ότι «τα κείμενα-ποιήματα ακολουθούν παρόμοια αισθητική και ρυθμολογία. Αν και ο στίχος δεν είναι σε καμία περίπτωση παραδοσιακός στη δόμησή του, παρ’ όλα αυτά η μουσικότητα και ο ρυθμός διατρέχουν όλο το βιβλίο». Γιατί επιλέξατε το «πρόσωπο», θα τον ρωτήσουμε «Ο τίτλος μας προϊδεάζει για τη θεματολογία που καταπιάνεται το βιβλίο. Με τη λέξη πρόσωπο προσδιορίζουμε μια αναφορά και μία σχέση. Το πρόσωπο, σε αντίθεση με το άτομο (το οποίο είναι απλά μία ανώνυμη βιολογική ύπαρξη) μεταμορφώνεται σε υπόσταση. Το πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τη σχέση με τους άλλους, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως μία αποκομμένη ατομικότητα. Προς - ωψ = ωπός, δηλαδή όμμα, οφθαλμός, όψη. Έχω δηλαδή την όψη στραμμένη προς κάποιον ή προς κάτι. Το πρόσωπο λοιπόν, αυτή η απόλυτη ετερότητα μπορεί να βιωθεί μονάχα ως σχέση και ποτέ ως αφηρημένη θεωρητική έννοια. Το πρόσωπο είναι μοναδικό, με τα μοναδικά φυσικά και πνευματικά χαρακτηριστικά του. Το πρόσωπο, ένας τέλειος μικρόκοσμος {...ένας ολόκληρος πλανήτης με όλων των ειδών τις κραυγές}». Και γιατί «εντός σας», η επόμενη ερώτηση. «Το πρόσωπο βιώνει την ελευθερία -μία ελευθερία που μπορεί να φτάσει μέχρι την υπέρβαση φυσικών περιορισμών και καταναγκασμών- η οποία πραγματώνεται και βιώνεται μόνο στην αγάπη που είναι ο ουσιαστικότερος τρόπος άσκησης της ελευθερίας. Στον τίτλο της σύνθεσης «το πρόσωπο» βρίσκεται «εντός» μου σε μία λανθάνουσα, αδιαμόρφωτη κατάσταση. Μέσα από τα κείμενα ποιήματα παρουσιάζεται και γίνεται φανερή η προσπάθεια αναγνώρισης, ανάδειξης και εγκαθίδρυσης του προσώπου, σε έναν κόσμο που προσπαθεί εναγωνίως για το αντίθετο. Οι συνειδητοποιήσεις και οι αλήθειες στη σύνθεση αντλούνται από τα έσω, από την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Μια ασίγαστη εσωτερική φωνή -στα όρια της διαφάνειας- δίνει στα εξωτερικά γεγονότα, μια καινούργια ερμηνεία για τον κόσμο των φαινομένων. Η αισθητή πραγματικότητα, αποτέλεσμα πάντα της εσωτερικής ζωής, μιας ζωής που αφορμάται από το βίωμα που έχει λησμονηθεί, μα δεν έχει πάψει να επηρεάζει ασυνείδητα το πρόσωπο». Αν μη τι άλλο, το βιβλίο βρίθει εικόνων, τι κρύβεται πίσω απ’ αυτές; «Πίσω από την έντονη εικονοποιεία κρύβονται σύμβολα και συλλογικά αρχέτυπα, ονειρικά ή εφιαλτικά τοπία που κάνουν την εμφάνισή τους για να παρουσιαστεί -όσο είναι δυνατόν- με περισσότερη διαφάνεια ο εσωτερικός χάρτης του ανθρώπου. Μια βουτιά στο ασυνείδητο και στα μύχια του ανθρώπου που πάντα μέσω της τραγωδίας οδηγείται θεληματικά στην κάθαρση. Μια βουτιά στο ακατανόητο της ύπαρξης. Ρεαλιστικές εικόνες μέσα από ένα μοτίβο ονείρου, εφιάλτη ή οράματος συνθέτουν το υπέρλογο του προσώπου. Μία ανθρώπινη μαρτυρία, κάποιες φορές στα όρια της απολογίας για την αέναη προσπάθεια υπέρβασης των αδιεξόδων της ανθρώπινης ύπαρξης. Το «πρόσωπο εντός μου» μια πραγματικότητα εφάμιλλη της πραγματικότητας που ζούμε, όπου τα πάντα συνυπάρχουν με ένα άλλο νόημα και μία άλλη ερμηνεία με αυτά της καθημερινής ζωής. Μια πραγματικότητα αναλλοίωτη έξω από τα χωροχρονικά όρια, παράλληλη με την πραγματική, δίχως να συγκρούονται ή να έρχονται σε αντίθεση.
Παιγνίδι με τα δίπολα, εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, αγώνας για υπέρβαση, ανάληψη ευθύνης για την πολυπόθητη ελευθερία συνιστούν ‘‘Το πρόσωπο εντός μου’’».
{... δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω παρά μια παρακαταθήκη ευτυχίας}
