Η διαχρονικότητα του εθνικού μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, η έξοχη ερμηνεία της Όλιας Λαζαρίδου και η εξαίρετη σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, ήταν υπέρ του δέοντος αρκετά για να «μαγέψουν» τους λίγους και εκλεκτούς θεατές, που επέλεξαν χθες βράδυ να δουν την παράσταση «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» που φιλοξενήθηκε στο αρχαίο θέατρο της Λάρισας.
Ήταν ουσιαστικά η δεύτερη φορά που το σπουδαιότερο μνημείο της πόλης, σε λιγότερο από ένα χρόνο άνοιξε ξανά, για να υποδεχθεί το κοινό. Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «σπάσει» τη σιωπή του και μέσα από τον ιερό του χώρο να ακουστεί ο λόγος του Διονύσιου Σολωμού.
Ήταν ακόμη μια καλή αφορμή για το κοινό να επανακτήσει τη ζωντανή σχέση του με αυτό το σπουδαίο μνημείο, μέσα από τη βιωματική εμπειρία της συγκίνησης που μπορεί να προσφέρει η θεατρική τέχνη, όπως σημείωσε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Η επιλογή του αρχαίου θεάτρου της Λάρισας, από το Φεστιβάλ Θεάτρου και την κίνηση πολιτών «Διάζωμα», να παρουσιαστεί η συγκεκριμένη παράσταση και εδώ, μεταξύ άλλων σπουδαίων αρχαίων χώρων της Ελλάδας, αποτελεί αναμφίβολα ιδιαίτερη τιμή για την πόλη και για τη χώρα διεθνώς.
Ο χώρος της ορχήστρας του θεάτρου, που επελέγη από την Εφορεία Κλασικών Αρχαιοτήτων Λάρισας, να φιλοξενήσει τους θεατές, γέμισε χθες βράδυ, ήταν άλλωστε μοναδική ευκαιρία να δει το κοινό μια ποιοτική παράσταση σε έναν τόσο σημαντικό χώρο.
Σε ένα απέριττο σκηνικό, με έναν αχνό φωτισμό, αλλά με μια τέλεια ακουστική στο χώρο, η Όλια Λαζαρίδου με την ερμηνεία της έδωσε «φωνή» στο λόγο του Διονυσίου Σολωμού, επιχειρώντας να «φωτίσει» το ημιτελές πεζογράφημα, με έναν από τους πιο σκοτεινούς γυναικείους χαρακτήρες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» που μιλά για την πάλη του καλού και του κακού, και δια μέσου του σκηνικού, από δύο μεγάλα ψηλά αγάλματα που σηματοδοτούν το φως και το σκοτάδι.
Στο έργο -μόλις δέκα κεφάλαια- η πρωταγωνίστρια ενσαρκώσει με την αξεπέραστη εκφραστική της δεινότητα, τη μοχθηρή αυτή προσωπικότητα που με τόσο μαεστρία έχει σκιαγραφήσει ο σπουδαίος Ζακυνθινός συγγραφέας.
Στην παράσταση έπαιξαν ακόμη η Δανάη Ρούσου που ερμήνευσε τον Φύλακα Άγγελο και η Κατερίνα Χαρμάνη η οποία ερμήνευσε το φάσμα της Ελευθερίας ή της Νίκης.
«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ»
Είναι ένα έργο επίκαιρο – διαχρονικό, μέσα από το οποίο ο Σολωμός διαπραγματεύεται ένα μεγάλο ζήτημα: Τι είναι αυτό που μας φοβίζει.
Δανείζεται λοιπόν το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου -ο οποίος έζησε ως ιερομόναχος έως τα 172 του χρόνια σ' ένα μοναστήρι της Ζακύνθου-, για να κοιτάξει στα μάτια το κακό.
Το γεγονός πως μπορεί να δει μέσα από τα μάτια ενός άλλου, τον απελευθερώνει και τον μεταφέρει, σαν πνεύμα, εκεί όπου μπορεί να βλέπει την τυφλή και ακατανόητη δύναμη του κακού, χωρίς να το φοβάται».
Για να επισημάνει ακόμη ότι «η έννοια του κακού θα υπερεκτιμούνταν και θα αδρανοποιούσε τον ίδιο, μόνο εάν το υποτιμούσε
περιφρονώντας το, ή αν απέστρεφε το βλέμμα του από αυτό φοβισμένος, με αποτέλεσμα να παραλύσει και να εκλείψει η κυριαρχία του λόγου.
Το κακό εδώ δεν είναι οι Τούρκοι, δεν είναι οι απέναντι, δεν είναι ο προφανής εχθρός.
Το κακό είναι ανάμεσά μας. Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι φορείς του κακού, από τον φόβο ή από την άγνοια του αντικειμένου.
Ο Σολωμός σχεδίασε και άρχισε να γράφει το έργο το 1826 στη Ζάκυνθο, βλέποντας με συναισθήματα πόνου και απέραντης συμπάθειας τις προσφυγοπούλες, γυναίκες από το πολιορκημένο Μεσολόγγι - που επαιτούσαν ζητώντας τρόφιμα και χρήματα για τους έγκλειστους άνδρες τους-, να αντιμετωπίζουν κατάμουτρα τη λεκτική βία, την προσβολή και την ταπείνωση από μια δύσμορφη, εξαθλιωμένη γυναίκα.
Το έργο αν και έχει την επίφαση ενός οραματικού οίστρου, είναι απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διχόνοιας, σαν ζητήματα βαθιάς άγνοιας και αδυναμίας πρωτίστως ημών των ιδίων, των παρατηρητών.
Ακόμη όπως έχει πει ο σκηνοθέτης το «έργο δεν παύει να γοητεύει τους θεατές και να τους αφορά, σαν μια σημαντική κατάθεση ενός αγνού και μεγάλου στοχαστή, ενεργοποιώντας τη σκέψη πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα της πραγματικότητας και της πραγματικής μας ταυτότητας».
Την παράσταση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός, ο πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου Γρ.Παπαχαραλάμπους, ο επόμενος αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Λαρισαίων Πάνος Σάπκας, το μέλος του «Διαζώματος» Γιάννης Σάπκας, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι.
Σοφία Ορφανιώτη
