Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰ γ ν α τ ί ο υ
Τό Θεσσαλικό Θέατρο παρουσιάζει ἕνα διδακτικό καί ἀπολαυστικό συγχρόνως θεατρικό δρώμενο ὅλο δροσιά καί χάρι. Ἑπτά ἀγόρια καί μιά κοπελιά ζωντανεύουν ἐπί σκηνῆς μερικά ἀπ’ τά Κεφάλαια τοῦ θρυλικοῦ Ἀναγνωστικοῦ τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου «Τά Ψηλά Βουνά», μέ τόση τέχνη, μέ τόση χάρι, μέ τόση ἄνεσι, μέ τόση εὐκινησία καί εὐλυγησία πού σέ σαγηνεύουν. Τό ἔργο αὐτό πού τονίζει τήν ἀξία τοῦ κτιστοῦ ὄμορφου κόσμου τοῦ Θεοῦ, σέ συναρπάζει μέ τόν τρόπο πού οἱ νεαροί ἠθοποιοί ζωντανεύουν τούς διαλόγους τοῦ ἀξέχαστου πεζογράφου μας, δίνοντας ἀξία στά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί ἐξυψώνουν μέ τήν νεανική λυγηρή φωνή τους καί τίς νεανικές κινήσεις τους τίς χαρές τῆς ὑπαίθρου. Ὁ ἔμπειρος δάσκαλος ὁ πολυαγαπημένος μας Κώστας Τσιάνος πού μέ τήν ἐμπειρία του, τήν τέχνη του, τήν ἐπιμονή του στήν ἀπόδοσι τοῦ τελείου, καί πρό πάντων τόν ἐξαίρετο εὑρηματικό του τρόπο, μᾶς ἔδωσε αὐτό τό ἔργο, αὐτή τήν σκηνοθεσία πού τόν ἐκτινάσσει στό ὕψος ἑνός δασκάλου πού μπορεῖ καί μεταβάλλει ἕνα παιδί σέ ἠθο – ποιό. Ἡ πολυσήμαντη ἀθάνατη ἑλληνική λέξις ἠθο – ποιός στήν ὑπέρτατη ἀξία του! Διδάσκει. Λειτουργεῖ. Ποιεῖ ἦθος. Ὅπως εἶναι ἡ πρωτογενής του ὀνομασία. Κι ἐδῶ ἀπαριθμοῦνται μάλιστα σ’ ἕνα στίχο, ὅλα ὅσα διδάσκονται ἀπ’ αὐτό τό ἔργο ἀπ’ τήν εὐγνωμοσύνη ὥς τήν ἀγάπη. Καθαρά βουνίσιος ἄνδρας ὁ Ζαχαρίας Παπαντωνίου, λάτρης τοῦ δάσους καί τῆς ὑπαίθρου, ἐπισημαίνει στό κάθε τι πού συνιστᾶ τό δάσος, τόν κρυμμένο πνευματικό θησαυρό. Κι αὐτό τό δίδαξε ὁ μεγάλος δάσκαλος. Κι αὐτό μᾶς τό μετέφεραν μ’ ἕνα ἐξαιρετικά ζωντανό νεανικό παλμό οἱ νεαροί ἠθοποιοί. Κι αὐτό συγκεκριμενοποιήθηκε, κι ἐνῶ ἦταν δίδαγμα, μᾶς ψυχαγώγησε. Τονίσθηκε ἡ λατρεία στό Θεό, ἡ ἀγάπη στόν ἄνθρωπο, ἡ ἀξία τῆς γνώσεως, τό καθῆκον τῆς εὐγνωμοσύνης μας, γιά ὅ,τι μᾶς προσφέρει ἁπλόχερα ὁ Θεός πού δημιούργησε τήν φύσι. Στολισμένο μέ παρεμβαλλόμενα μικρά ἑτεροδρώμενα τό ἔργο γίνεται χαριέστατο. Τά ἁπλά παιχνίδια τῶν σκηνικῶν τό χαριτώνουν. Ὁ ὑπέροχος μουσικός στολισμός του, σέ θέλγει καί σέ ξεκουράζει. Πολύ θἄθελα νά τὄβλεπαν αὐτό τό ἔργο, ὅλα τά παιδιά. Γιά νά πάρουν τά διδάγματά τους. Γιά νά ψυχαγωγηθοῦν γνήσια. Γιά νἄχουν γνῶσι τί πράγματι συνιστᾶ τήν καλή ψυχαγωγία, ποιό εἶναι τό μέλι τῆς ἀληθινῆς τῆς γνήσιας ὑποκριτικῆς τέχνης. Γιά νά ἀναζητοῦν στή ζωή τους τήν γνήσια καί καθαρή ψυχαγωγία καί νά κομπάζουν δίκαια ὅτι ἡ ταπεινή πατρίδα τους ἀνέδειξε ἀνθρώπους πού ἔγραψαν ἀθάνατα ἔργα μέ τά ὁποῖα γαλουχήθηκαν γενεές γενεῶν παιδιῶν, κι ὅτι καί σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι τῆς καθαρᾶς καί γνήσιας τέχνης πού τά προβάλλουν καί τά ὑλοποιοῦν καί μ’ αὐτό τόν τρόπο, ἀνάγουν τόν ἄνθρωπο πρός ὅ,τι ἀνώτερο, ὅ,τι ἀγαθό, ὅ,τι θεῖο.
