Σήκωσε πολύ «σκόνη» και πάλι το θέμα των διοδίων στο ν. Λάρισας, με την αποκάλυψη ότι θα λειτουργήσουν διόδια και μέσα στην Κοιλάδα των Τεμπών, μόλις δοθούν στην κυκλοφορία οι σήραγγες. Η «σκόνη» μετά και τις αντιδράσεις δημάρχων, γίνεται «θύελλα» και το θέμα, όσο προχωρούν και οι εργασίες κατασκευής τω έργων, βγαίνει στο προσκήνιο. Στον αέρα βρίσκεται πάντα, η θέση του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας και του προέδρου του κ. Δημ. Κατσαρού, ότι , κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τα διόδια αποτελούν «φόρο», άρα δεν μπορεί να τον εισπράττει ιδιώτης και όχι «τέλος», που μπορεί να εισπράττει.
Σε εκδήλωση των δικηγόρων τον Ιούνιο του 2013, είχε γίνει ευρεία συζήτηση, πάνω στην παραδοχή, ότι: « Η καταβολή του τέλους (διοδίων) είναι η παροχή του οδηγού, η οποία πρέπει να αντανακλά σε συγκεκριμένη αντιπαροχή δηλ. χρήση συγκεκριμένου τμήματος του αυτοκινητόδρομου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει ή σε περιπτώσεις κατασκευής άλλου αυτοκινητόδρομου, τότε δεν πρόκειται περί «τέλους» αλλά περί φόρου που καταβάλλουν οι χρήστες, προκειμένου να εκπληρωθεί κρατικός σκοπός... Αυτό όμως γεννά μια σειρά οπό δικαιοπολιτικά ζητήματα και ερωτήματα...».
-Μπορεί να εκχωρηθεί δικαίωμα καθορισμού και είσπραξης φόρου ή υποβολής οικονομικού βάρους στους πολίτες από ιδιώτη κατόπιν σύμβασης αυτού με την εκτελεστική εξουσία και μάλιστα ως εργολαβικό αντάλλαγμα; Μπορεί η άσκηση της φορολογικής και κατ' επέκταση της δημοσίας εξουσίας να αποτελέσει αντικείμενο σύμβασης του υπουργού με τον ιδιώτη; Μια θετική απάντηση στο ερώτημα, εύλογα θα οδηγούσε και στο παράλογο συμπέρασμα, να έχουμε άσκηση αστυνομικής εξουσίας, κοινωνικής ασφάλισης, δικαστικής λειτουργίας από ιδιώτη... Είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να ιδιωτικοποιηθεί το κράτος... Αν ο πολίτης πληρώνει το έργο, τότε ποιο είναι το επιχειρηματικό ρίσκο του εργολάβου και γιατί αυτός λαμβάνει εργολαβικό αντάλλαγμα; Επίσης ανακύπτουν και άλλα ζητήματα; Ποια τα τεχνικά χαρακτηριστικά των αυτοκινητοδρόμων, των οδών ταχείας κυκλοφορίας, και κυρίως τι είναι τελικά ασφαλές εναλλακτικό δίκτυο, το οποίο προβλέπεται για τους κατοίκους των περιοχών που διέρχονται οι αυτοκινητόδρομοι;
Είχε επανέλθει το ζήτημα και με άρθρο του προέδρου των δικηγόρων κ. Δημ. Κατσαρού, τον Σεπτέμβριο του 2014 στην «Ε», που υπογράμμιζε και τα εξής:
«Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, στην οποίο τα διόδια έχουν αναχθεί σε μείζον κοινωνικό και όχι μόνον ζήτημα. …Υψηλά τέλη διοδίων, θανατηφόρα ατυχήματα που συμβαίνουν σε παράδρομους κακής κατάστασης, όπου συνωστίζονται οδηγοί ΙΧΕ αυτοκινήτων και φορτηγών, προκειμένου να αποφύγουν την πληρωμή διοδίων, σε συνδυασμό με το πλήθος διαμαρτυριών πολιτών και φορέων, συνθέτουν μια εικόνα που επιβεβαιώνει απολύτως την προηγουμένη διαπίστωση.
Σταθμοί διοδίων παντού, σε σημείο που απομειώνουν τη συνταγματική επιταγή περί ελευθερίας κινήσεως των πολιτών και που ελάχιστες αμφιβολίες αφήνουν και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη, οτι οι αυτοκινητόδρομοι έχουν ουσιαστικά πλέον ιδιωτικοποιηθεί. Το αρνητικό για κοινωνία ευνομούμενη αυτά φαινόμενο είναι εντονότερο στην περιοχή μας. Αν ληφθεί υπόψη, πέραν των προαναφερομένων, ο αριθμός των σταθμών διοδίων στο νομό μας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι πολίτες που διαμένουν σε χωριά Δήμων (π.χ. Τεμπών, Κιλελέρ) αναγκάζονται ή να ακριβοπληρώνουν πολλαπλώς τα διόδια ή να κινούνται στους επικίνδυνους παράδρομους.
Σε κάθε περίπτωση και αναφορικά με τα διόδια Μακρυχωρίου, το νομικό πρόβλημα υπάρχει και επιζητεί την επίλυσή του. Αν είναι τέλος ή φόρος, αυτό θα το κρίνουν τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια και όχι κάθε ιδιωτική εταιρία. Παρότι τα τελευταία χρονιά, ειδικά η πλειοψηφία των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν ανταποκρίθηκαν στο ρόλο τους ως εγγυητών και θεματοφυλακών των αξιών του Κράτους Δικαίου, και στις αυξημένες προσδοκίες των πολιτών προς αυτούς... Οψόμεθα λοιπόν!». Ανοιχτό παραμένει το θέμα και σήμερα, αφού δεν προχώρησαν οι νομικές ενέργειες.
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
