Καυτά ...μεροκάματα στη Λάρισα

*ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ «ΨΗΝΟΝΤΑΙ» ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΞΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ «Ε» ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΥΣΩΝΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ «ΚΑΥΤΗ» ΠΟΛΗ

Του Κώστα Γκιάστα
Στη Λάρισα η λέξη θερμοκρασία μοιάζει σχεδόν συνώνυμη με τη λέξη καύσωνας τους καλοκαιρινούς μήνες.

Οι κάτοικοί της είναι συνηθισμένοι στις δύσκολες καταστάσεις, καθώς πλέον είναι παράδοση για την πόλη να διεκδικεί διαρκώς την πρωτιά στους βαθμούς Κελσίου στη χώρα.
Παρά το γεγονός όμως πως οι Λαρισαίοι είναι πραγματικά «εκπαιδευμένοι» στα δύσκολα, υπάρχουν κι εκείνοι που καλούνται να ξεπεράσουν ακόμα περισσότερα εμπόδια υπό τέτοιες συνθήκες. Οι άνθρωποι για τους οποίους ο καύσωνας είναι με λίγα λόγια ένα ακόμα βάρος στον καθημερινό τους αγώνα. Η «Ε» συνομιλεί με έναν παραδοσιακό ψήστη, έναν δικυκλιστή διανομέα, έναν ελαιοχρωματιστή, έναν αγρότη κι έναν εργαζόμενο στις λαϊκές αγορές.
ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ
Ο Αλέξανδρος Γκαμπέτας σχεδόν… γεννήθηκε μέσα στο κατάστημα της οικογένειάς του. Διατηρούν το ψητοπωλείο Έλατος στην οδό Πανός και ξέρει από μικρό παιδί τι είναι να εργάζεται κάποιος υπό δύσκολες συνθήκες.
«Είναι που είναι η Λάρισα μια καυτή πόλη κι εμείς δουλεύουμε με διπλάσιους βαθμούς» εξηγεί χωρίς να υπερβάλλει. Σημειώνει πως δίπλα από το σημείο που έχει τις σούβλες οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται ξεπερνούν τους 80 βαθμούς. «Για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε, όταν βγαίνω έξω να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και έχει 40 βαθμούς, μου φαίνεται πως έχει δροσιά…» λέει και γελάει αστειευόμενος.
Για κλιματισμό μέσα στο κατάστημα δεν γίνεται λόγος, καθώς θα ήταν εγκληματικό κάτι τέτοιο για τον ίδιο. «Φανταστείτε να έχω ρίξει τόνους ιδρώτα και να έχω το αιρ κοντίσιον απέναντι. Θα είχα πεθάνει μέσα σε δύο ημέρες». Όταν όμως λέμε ιδρώτα, τότε εννοούμε πολύ πράγμα, καθώς «Κάθε καλοκαίρι χάνω 10 κιλά το λιγότερο. Τρώω, πίνω κανονικά όπως τον χειμώνα, όμως με τη δουλειά που κάνουμε και με τον ιδρώτα που ρίχνουμε χάνω παραδοσιακά το καλοκαίρι». Για να αναπληρώσει αυτό τον ιδρώτα πίνει πολύ νερό.
Αν και ακούγεται μια δύσκολη εργασία, ο ίδιος δεν την αλλάζει με τίποτα καθώς του αρέσει αυτή η ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα το πρωί όταν ανοίγει στις 8 για να ετοιμάσει τις σούβλες ώστε μέχρι τις 12.00 να είναι όλα έτοιμα.
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ …ΦΩΤΙΑΣ
Τα καλοκαίρια οι δρόμοι της Λάρισας είναι κάτι παραπάνω από …καυτοί. Όταν η θερμοκρασία πλησιάζει και ξεπερνάει τους 40 βαθμούς Κελσίου, η άσφαλτος σαν να λιώνει. Σ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν το μεροκάματό τους ολημερίς. «Τα μεσημέρια δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο δύσκολο είναι. Αν δεν το ζήσει κάποιος δεν καταλαβαίνει» εξηγεί ο διανομέας Ζάχος Καράμπασης, γραμματέας του σωματείου E Food στη Λάρισα. Με το κράνος και τον ήλιο πάνω από το κεφάλι τους, ο ιδρώτας δεν σταματάει να τρέχει από το κεφάλι τους. «Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχουμε να προσέχουμε και όλους τους κινδύνους που υπάρχουν στους δρόμους» προσθέτει.
Χθες στη Λάρισα έκλεισε η εφαρμογή, με τους εργαζόμενους ωστόσο να αποζημιώνονται κανονικά, κάτι που κερδήθηκε προ ετών με τους …αγώνες τους. «Πρέπει να παλεύεις για να αλλάζεις τις καταστάσεις. Δεν μπορεί το κέρδος κανενός να είναι πάνω από τις δικές μας ζωές» υποστηρίζει.
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ Η …ΜΠΟΓΙΑ
Για να πιάσει μια μπογιά στον τοίχο με ασφάλεια και σωστό τρόπο πρέπει η θερμοκρασία να είναι πάνω από 5 βαθμούς Κελσίου και λιγότερη από τους 35.
Ο Χρήστος Ταλαχούπης είναι έμπειρος ελαιοχρωματιστής και μέλος του ΔΣ του Συνεταιρισμού Ελαιοχρωματιστών Λάρισας. Αυτές τις ημέρες τόσο ο ίδιος όσο και οι περισσότεροι συνάδελφοί του, τρέχουν και δεν φτάνουν, καθώς είναι η περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας οι περισσότεροι θέλουν να βάψουν για να είναι έτοιμοι για τον χειμώνα.
«Όμως καμιά φορά και το χρώμα έχει τις αντοχές του, καθώς θέλει μεν να είναι πάνω από 5 βαθμούς για τον χειμώνα, αλλά δεν μπορεί να γίνεται καλό βάψιμο με μεγάλο καύσωνα» σημειώνει και εξηγεί πως από τους 35 βαθμούς και πάνω υπάρχει η πιθανότητα να στεγνώσει επιφανειακά και μην έχει στεγνώσει πιο μέσα. Κάτι που σημαίνει πως ίσως αργότερα αυτό φανεί.
Για το πώς είναι να εργάζεται κάποιος μέσα στον ήλιο, αυτήν την περίοδο λέει πως μοιάζει με μαρτύριο. «Όμως δεν μπορείς να αρνηθείς εύκολα τον πελάτη και προσπαθείς τους εξυπηρετήσεις παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες». Όσον αφορά στα μέτρα προστασίας, το καπέλο δεν βγαίνει από το κεφάλι του.
ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ
«Αν δεν ξυπνήσεις στις 5 το πρωί για να είσαι στις 6 στο χωράφι, τότε άστα να πάνε».
Ο Αντώνης Αραμπατζής είναι αγρότης και αυτήν την περίοδο ξέρει πως όλα είναι θέμα χρόνου. Αν δηλαδή κάποιος σηκωθεί νωρίς και ξεκινήσει τις εργασίες του επίσης νωρίς τότε ίσως γλιτώσει τον καύσωνα. «Σε διαφορετική είσαι για εγκεφαλικό. Πάει θα πεθάνεις» λέει και δείχνει προς τον ήλιο. «Δεν είναι για παιχνίδι ο καιρός. Μέσα στο χωράφι βράζει ο τόπος».
Τα τελευταία χρόνια όμως όλα τα τρακτέρ διαθέτουν κλιματισμό με αποτέλεσμα να γίνεται πιο εύκολα η δουλειά των αγροτών, του λέμε, για να απαντήσει πως «ναι είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια με τα τρακτέρ αυτά είναι καλά τα πράγματα. Όμως αυτήν την περίοδο έχουμε εργασίες εκτός των τρακτέρ. Είναι η εποχή που ίσως να βάζουμε λάστιχα, να σκαλίζουμε, να ποτίζουμε και πρέπει να είσαι κάτω στο έδαφος». Εκεί όπου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, οι ακτίνες του ήλιου μοιάζουν με λέιζερ…
«Για να το αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο φοράμε καπέλο και παίρνουμε νερό μαζί μας. Αν δεν έχεις νερό θα σκάσεις. Φυσικά πάντα φαρδιά ρούχα και ελαφρά μακρυμάνικα πουκάμισα για καλύψουν και τα χέρια».
ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΣΧΟΛΟΥΝ ΝΩΡΙΣ
Αν περνούσε κάποιος χθες από τη Λαϊκή Αγορά του ΣΕΚΦΟ θα έβλεπε πως στις 12 το μεσημέρι ήταν πολλοί εκείνοι που μάζευαν για να αποχωρήσουν.
«Είναι απόλυτα λογικό» εξηγεί ο Δημήτρης Πούρικας. «Με τέτοιες θερμοκρασίες ούτε οι πολίτες μπορούν να βγούνε για να ψωνίσουν εύκολα, ούτε οι παραγωγοί – πωλητές μπορούν να μείνουν για πολλές ώρες μέσα σε αυτήν την αποπνικτική κατάσταση».
Σύμφωνα με τον Δημήτρη Πούρικα, οι παραγωγοί αλλά και ο κόσμος βγαίνουν νωρίτερα για να ξεμπερδεύουν αφού μετά τις 10 το πρωί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Επίσης παρατηρεί πως αυτές οι θερμοκρασίες είναι καταστρεπτικές για κάποια προϊόντα εκτός θερμοκηπίου, με αποτέλεσμα να παρατηρείται έλλειψη και εν συνεχεία αύξηση σε τιμές.