Είμαι όμως σίγουρη ότι θα τους λυπεί το γεγονός ότι ο πατέρας μου, Γεώργιος Δημητρακόπουλος, στρέφεται εναντίον της «Ελευθερίας», με την οποία δεν ήθελε να ασχοληθεί για να ακολουθήσει την πολιτική του καριέρα, όπως και έκανε όταν πέθανε ο παππούς μου, λόγος για τον οποίο την εφημερίδα μετά τον θάνατό του ανέλαβε η γιαγιά μου, την οποία επίσης δεν θέλησε να βοηθήσει στο έργο της αυτό αλλά και να φροντίσει όταν το είχε ανάγκη. Αυτή ήταν η επιλογή του.
Πέραν όμως της «Ελευθερίας», θα τους λυπεί και το γεγονός ότι στρέφεται και εναντίον εμού, της ίδιας του της θυγατέρας, με ιδιαίτερη σκληρότητα και με όποιο μέσο διαθέτει, γεγονός που λυπεί και εμένα, αν και πλέον το έχω συνηθίσει, όχι όμως αποδεχτεί.
Ποιο παιδί άλλωστε θα μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο ίδιος του ο πατέρας έχει επιδοθεί σε μία αβυσσαλέα προσπάθεια να πλήξει την προσωπικότητά του; Την οποία μάλιστα ποτέ δεν θέλησε να μάθει, να κατανοήσει, να δει να εξελίσσεται. Ποιο παιδί θα μπορούσε να αποδεχτεί ότι επί της ουσίας μεγάλωσε χωρίς πατέρα και ότι όταν ο ίδιος εμφανίστηκε μετά από χρόνια στη ζωή του, εμφανίστηκε όχι για να την ομορφύνει ή για να επανορθώσει για τα λάθη του παρελθόντος, αλλά για να την κάνει πιο δύσκολη; Ποιο παιδί θα μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο ίδιος του ο πατέρας δημοσίως το εντάσσει σε μία «συμμορία» και στρέφεται εναντίον του ποινικά καταλογίζοντάς του πράξεις που ο ίδιος γνωρίζει περισσότερο από κάθε άλλον ότι ουδέποτε τέλεσε. Νομίζω κανένα.
Η αγάπη που μου δείξατε, οι εγκάρδιες χειραψίες σας και οι ζεστές ματιές και τα λόγια σας έχουν απαλύνει τον πόνο μου και με έχουν κάνει να νιώσω ότι αν και ποτέ δεν είχα μία ολοκληρωμένη οικογένεια, ανήκω σε μία μεγάλη οικογένεια και αυτή είστε εσείς!
Σας ευχαριστώ για άλλη μία φορά τόσο ως Πρόεδρος του Δ.Σ. της Ελευθερίας, αλλά και ως Δανάη-Ισαβέλλα Δημητρακοπούλου, το παιδί που μεγάλωσε χωρίς πατέρα, αλλά με πολλή αγάπη.
Με τιμή,
Δανάη – Ισαβέλλα Δημητρακοπούλου
Πρόεδρος ΔΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
