Πολύ συχνά τις βρίσκει κάποιος στο Στέκι τους. Ένα ιδιόκτητο σπίτι που έχει μεταμορφωθεί σε έδρα τους με πολύ μεράκι. Εκεί που η πέτρα και το ξύλο, παντρεύονται αρμονικά με τα ολόλευκα σεμεδάκια. Το τραγούδι και τα όνειρα.
Το καρύδι, το κεράσι, η κολοκύθα, το περγαμόντο, το σύκο, το δαμάσκηνο, το βερίκοκο, το κυδώνι, το πορτοκάλι, το καρπούζι και ό,τι άλλο βγάζει η ευρύτερη περιοχή μεταμορφώνονται στα χέρια τους σε μοναδικά γλυκά και δίνονται στους επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα.
Όταν βρέθηκε στον πάνω όροφο του πανέμορφου αυτού κτίσματος η «Ε», πέτυχε τις γυναίκες να στόλιζουν τα βαζάκια για να είναι όλα έτοιμα.
Η Κατερίνα Γιαννούκα (πρόεδρος), η Ελισάβετ Παρασκευαΐδου (αντιπρόεδρος), η Αγγελική Γεροβασίλη (γραμματέας), η Αλεξάνδρα Βελετάνη (ταμίας), η επί σειρά δεκαετιών Λουκρητία Οικονόμου που επιμελήθηκε και την κατασκευή του σπιτιού, η Νικολέτα Χατζιούλη και Σταυρούλα Μπάκαβου (μέλη), δέχτηκαν με χαρά να σταματήσουν τις εργασίες τους, με αφορμή τη γιορτή στο χωριό, για να περιγράψουν το έργο τους.
Άφησαν για λίγο στην άκρη τα κεντημένα σακουλάκια με τραχανά, τα ποτά, τις πίτες, τα μουστώματα, τα κεντήματα και εξήγησαν πως «Δεν είμαστε συνεταιρισμός για να ασχολούμαστε επαγγελματικά. Εκτός από αυτά που τα κάνουμε για προσφορά, ο Σύλλογος δραστηριοποιείται και προσπαθεί να κάνει έργα ουσίας» και αναφέρονται στα σοκάκια που έχουν κατασκευάσει με δικά τους έξοδα, τα κωδωνοστάσια, το κειμηλιαρχείο στον Άγιο Αθανάσιο, το μνημείο για την Όλγα Στραβάκου.
Την εκκλησία του Αγίου Κοσμά και ένα σωρό ακόμα, άλλα το πιο σημαντικό, όπως τονίζουν, «είναι να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον για αυτόν τον τόπο. Θέλουμε οι νέοι να αγαπούν το χωριό και να του δίνουν ζωή.
Άντρες και γυναίκες να χαίρονται να έρχονται και να μη θέλουν να φύγουν» κι αυτό φαίνεται πως είναι το πιο δύσκολο, αφού τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερα άτομα καταγράφονται στον Σύλλογο, αλλά και γενικά μένουν στο χωριό.
Όταν πρωτοάρχισε να λειτουργεί ο Σύλλογος, τα μέλη έφταναν τα 130, όμως πλέον είναι περίπου 80 και το 9μελές Δ.Σ. προσπαθεί συνεχώς να βρίσκει τρόπους και έσοδα με σκοπό να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για το χωριό. Σε κάποιον μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει και με μεγάλη επιτυχία.
Μετά από δύο χρόνια αδράνειας και δυσκολιών εν μέσω πανδημίας, ξεκινούν πάλι με όρεξη για δράσεις.
Μια κίνηση που σκέφτονται είναι και η επανασύνδεση με μια περιοχή της Τουλούζης. Παλιότερα είχε γίνει και προσπάθεια αδελφοποιήσης με ένα χωριό που φημίζεται για τα κρασιά του. Όπως δηλαδή και η Ραψάνη.
Αρωγοί, όπως τονίζουν, σε όλες τους τις προσπάθειές τους είναι φυσικά ο Δήμος και η Τοπική Κοινότητα.
«Κίνησε η Όλγα μας πρωί, η Όλγα του Στραβάκου,
τη μάνα της να πάει να ιδεί απάνω στη Ραψάνη
κι ο χάρος την περίμενε.
Κι ο χάρος απ’ όλους διάλεξε την Όλγα τη χαϊδεμένη,
τα νιάτα της δε σκέφτηκε…».
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΡΑΨΑΝΗΣ
«Έγινε από τον Σύλλογο Γυναικών, ο οποίος βρήκε και τις εικόνες που υπήρχαν σε αποθήκες. Έβαλε συντηρητές και τα φρόντισε όλα» εξηγεί η Χάιδω Πανταζή, που είναι η ψυχή της Βιβλιοθήκης της Ραψάνης και όχι μόνο. «Το πιο παλιό αντικείμενο είναι από το 1777 που είναι το τρίπτυχο συμβόλαιο του ναού. Αυτήν την περίοδο τέσσερις εικόνες βρίσκονται στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας και περιλαμβάνονται στα 21 αφηγήματα για το ‘21» και δείχνει την πιο ωραία και θαυμαστή μια που έκανε ο Αναστάσιος Ραψανιώτης ο ζωγράφος. «Την παρήγγειλαν δύο πλοιοκτήτες οι οποίοι γλίτωσαν από μια πειρατεία. Είναι ο Άγιος Νικόλαος και κάτω περιγράφει μια σκηνή πειρατείας που έζησαν οι ίδιοι το 1857, τότε που το Αιγαίο ήταν γεμάτο πειρατές». Στη συνέχεια την έκαναν δωρεά.
Η κειμηλιοθήκη είναι μια από τις στάσεις που κάνουν οι εκδρομείς στη Ραψάνη. Οι άλλες είναι η βιβλιοθήκη και το Μουσείο Οίνου και Αμπέλου.
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
