Στην Κάρλα με τα Φλαμίνγκο

Αντικρίζοντας την έρημη Λάρισα σήμερα το πρωί, το δίλημμα ήταν ένα. Στριμωξίδι στα παράλια του νομού με όλα τα συνεπακόλουθα της επιστροφής ή περιήγηση στην Κάρλα;

Δεν χρειάστηκε μεγάλος προβληματισμός. Υπερίσχυσε φυσικά (όχι αυτονόητο για τους περισσότερους) το δεύτερο, αφού οι ακτές το Σαββατοκύριακο αυτήν την εποχή είναι γεμάτες και πολύβουες. Και συν τοις άλλοις, μπορείς να τις απολαύσεις με την ησυχία σου τις καθημερινές.
Έτσι το πρωινό με βρίσκει να περιπλανιέμαι στις όχθες της λίμνης. Σε κάποια σημεία το τοπίο σεληνιακό, καθώς έχει υποχωρήσει το νερό και η ξεραμένη γη με τις μικρές ρηγματώσεις σού δημιουργεί αυτήν την εικόνα. Σε κάποια άλλα πάλι κυριαρχεί το πράσινο, με τις καλαμιές να πρωταγωνιστούν, δημιουργώντας φυσικά οχυρά για τα πουλιά. Εκεί λοιπόν, στα οχυρά αυτά, ένα μεγάλο σμήνος από φλαμίνγκο περπατά αγέρωχα. Με τα ροζ ψηλόλιγνα πόδια, τον μακρύ λαιμό και τα κόκκινα φτερά, φαντάζουν σαν πιτσιλιές στον καμβά του ζωγράφου. Προσέχοντας να μην τα τρομάξω, με τη φωτογραφική μου μηχανή καταγράφω την ομορφιά. Μετακινούνται όλα μαζί προς την ίδια κατεύθυνση, με τον ίδιο βηματισμό, γυρίζοντας το κεφάλι τους νευρικά προς τη μία και την άλλη μεριά. Στρατιωτάκια κανονικά.
Και ξάφνου, χτυπώντας τα φτερά, ένα ένα τρέχοντας στην αρχή πάνω στο νερό, απογειώνονται. Κάνουν δύο γύρους από πάνω μου, σαν να θέλουν να με χαιρετίσουν, και εξαφανίζονται στον ορίζοντα. Όπως κι εγώ, χαμογελώντας ασυναίσθητα…
Β.Α.