Η ζωή στους καταυλισμούς...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ ΣΤΙΣ ΣΕΙΣΜΟΠΛΗΚΤΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Ρεπορτάζ Δημ. Κατσανάκης
Φωτ.: Κων. Τσάντζος, Αλ. Παπαγεωργίου
Αναμνήσεις από τους σεισμούς της προηγούμενης εβδομάδας, που άλλαξε σε λίγα μόλις λεπτά της ώρας τη ζωή εκατοντάδων οικογενειών στις σεισμόπληκτες περιοχές, ανέσυρε χθες το μεσημέρι ο νέος μεγάλος μετασεισμός προκαλώντας ανησυχία, έστω και αν

είναι πλέον κατανοητό ότι η περιοχή πρέπει να μάθει -για κάποιο χρονικό διάστημα- να ζει με τους σεισμούς.
Στους καταυλισμούς των αστέγων ο νέος μετασεισμός ήρθε να υπενθυμίσει την αιτία της εγκατάλειψης των ερειπωμένων σπιτιών αλλά και την πραγματικότητα στη νέα σελίδα της ζωής τους με δυσκολίες, κακουχίες και δύσκολες στιγμές μέχρι την ανέγερση των νέων σπιτιών και τη μόνιμη στέγασή τους.
Το τελευταίο δεκαήμερο ο χρόνος στους καταυλισμούς με τις σκηνές και τα τροχόσπιτα έχει αποκτήσει διαφορετική διάσταση και κυλά αργά και βασανιστικά. Πρόσφυγες στα ίδια τους τα χωριά οι σεισμοπαθείς προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν όσα έχουν συμβεί, να αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα και να οργανώσουν την καθημερινότητά τους με βάση τα νέα δεδομένα. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει καθημερινές επισκέψεις των πολιτικών, αλλά και την παρουσία της Πολιτικής Προστασίας και πολλών εθελοντικών οργανώσεων, που έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μαζί με τα αναγκαία για τις πρώτες εβδομάδες της προσφυγιάς.
Η δημοσιογραφική επίσκεψη ξεκινά από το Μεσοχώρι και τον πρώτο καταυλισμό των αστέγων. Εκεί όπου η ηλικιωμένη άστεγη εμφανώς καταβεβλημένη προσπαθεί να ζεσταθεί δίπλα σε μερικά μισοκαμένα ξύλα ανάμεσα στις στάχτες. Δύσκολη η βραδιά ομολογεί στους συγχωριανούς της και μπορεί να γίνει ακόμα δυσκολότερη αν πέσει η θερμοκρασία -τα δελτία με την πρόγνωση του καιρού έχουν μεγάλη ζήτηση στα καφενεία.
Δίπλα στην αυτοδιαχειριζόμενη αποθήκη, δυο τρεις γυναίκες του χωριού γεμίζουν σακούλες με τρόφιμα, ό,τι βρίσκεται στη σκηνή, αυγά, κονσέρβες, μπισκότα από τις δωρεές που έρχονται από ολόκληρη την Ελλάδα, και τις διανέμουν στους συγχωριανούς τους. Για εμάς, λένε, οι κάτοικοι δεν χωρίζονται σε άστεγους και στεγασμένους. Είναι όλοι σεισμοπαθείς και έχουν ανάγκη βοήθειας, καταλήγουν, για να δώσουν σε δύο γυναίκες ψωμί και να ρωτήσουν αν ο γείτονάς τους πήρε τις πατάτες που χρειαζόταν.
Δεκάδες μέτρα μακριά στην πλατεία του χωριού, δύο εθελοντές με το κλαρκ κατεβάζουν από το σταματημένο φορτηγό παλέτες με εμφιαλωμένο νερό, ενώ το σεισμόπληκτο κτίριο του ΚΕΠ με τους πεσμένους σοφάδες χρησιμοποιείται για τις αποστολές των υλικών που έρχονται από την κεντρική διανομή του Δήμου Ελασσόνας.
Εκεί αποθηκεύονται ράντζα, κουβέρτες, θερμαντικά σώματα, σλίπινγκ-μπαγκ και νερά, όπως μας λέει η συντονίστρια από τον Οργανισμό Αλληλεγγύης του Δήμου Ελασσόνας, Έλενα Ταζαέ, προσθέτοντας ότι παρακινούν κάθε ενδιαφερόμενο για δωρεές και προσφορές να απευθύνονται στον Δήμο Ελασσόνας που γνωρίζει τις ανάγκες όλων, δέκα και πλέον σεισμόπληκτων χωριών του Δήμου. Πολύ δε περισσότερο, δεν παραλαμβάνουν τρόφιμα, καθώς οι άστεγοι στις σκηνές δεν διαθέτουν τα εργαλεία για την παρασκευή φαγητού. Γι’ αυτό και ο Δήμος έχει οργανώσει τη σίτισή τους τρεις φορές την ημέρα.
Όσο η εκπρόσωπος του Δήμου εξηγεί τα οργανωτικά, κάποιοι άστεγοι κάτοικοι συμπληρώνουν αιτήσεις για τη χορήγηση των ενισχύσεων στη μόνιμη υπάλληλο του Δήμου, που έχει στήσει μια άτυπη διοικητική δομή για την εξυπηρέτηση των κατοίκων, ενώ μερικά παιδιά συγκεντρώνονται με τη βοήθεια των ψυχολόγων του Γενικού Νοσοκομείου, που βρίσκονται για να παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη, για να παίξουν και να κατασκευάσουν χαρταετό για την Καθαρή Δευτέρα.
Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στο γήπεδο του Δαμασίου όπου βρίσκονται οι σκηνές των αστέγων και των εθελοντικών οργανώσεων. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» καθημερινά οργανώνει δράσεις για την απασχόληση των παιδιών, ενώ άλλα παιδιά παίζουν μπάλα με τους Πυροσβέστες ή τους εθελοντές. Μια άλλη ομάδα παιδιών προτιμά το βόλεϊ σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο που οριοθετεί η λευκή και κόκκινη κορδέλα, γνώριμη από την ευρεία χρήση της για την απαγόρευση της πρόσβασης σε οριοθετημένες περιοχές.
Το μεσημέρι έφθασε και είναι η ώρα του μεσημεριανού συσσίτιου. Έξω από την κεντρική σκηνή σχηματίζεται ουρά και ένας -ένας οι άστεγοι παίρνουν το φαγητό, λίγο ψωμί και το νερό τους από τους στρατιώτες και τους εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού για να γευματίζουν στη σκηνή τους.
Κάποιες άλλες παρέες συνεχίσουν την κουβέντα μπροστά στα κομμένα βαρέλια όπου καίγονται ξύλα για να ζεσταθούν. Σύντροφος και η εφημερίδα, που πυροδοτεί σχόλια, απόψεις αλλά και πειράγματα για όσα γράφονται ή δεν γράφονται για τους σεισμοπαθείς και τους καταυλισμούς.
Για άλλους η ζωή δεν σταμάτησε με τους σεισμούς. Προτιμούν να ξεφύγουν από τους καταυλισμούς και τις δυσάρεστες σκέψεις να συνεχίσουν να παράγουν σε μια περιοχή γεμάτη ανθισμένα δέντρα, αμυγδαλιές, ροδακινιές, αχλαδιές και πολλά αμπέλια. Αν και σεισμόπληκτοι και άστεγοι περιποιούνται τα χωράφια τους και κάποιοι φυτεύουν νέα κλήματα μοσχάτο Αμβούργου, ποικιλία δοκιμασμένη και πολλά υποσχόμενη στην περιοχή. «Και σεισμόπληκτοι και άστεγοι φυτεύουμε το παλιό χωράφι, ούτε αναμπέλωση, ούτε εθνικό απόθεμα...» δηλώνουν και μετά από μια σύντομη ανάπαυλα συνεχίζουν με υπομονή και επιμονή το έργο τους.
Όσο για τους κτηνοτρόφους και τους βοσκούς είναι πολυτέλεια κάθε σκέψη για σεισμούς και καταυλισμούς. Τα ζώα έχουν τις δικές τους ανάγκες και οι ίδιοι πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες ενόψει του Πάσχα ελπίζοντας να εξασφαλίσουν μια καλή τιμή για τα αμνοερίφια.
Η ώρα προχωρά, το φως της ημέρας λιγοστεύει και οι οικογένειες μαζεύονται σιγά σιγά στις σκηνές και τα τροχόσπιτα, ενώ κάποιοι παραμένουν στην κεντρική σκηνή περνώντας την ώρα τους παρακολουθώντας τα δελτία των ειδήσεων. Αυτές οι ώρες συνήθως είναι οι δύσκολες ώρες της περισυλλογής και της αγωνίας για την επόμενη ημέρα, μακριά από τη σπιτική θαλπωρή, που έχασαν σε μόλις λίγα λεπτά της ώρας...