χθες εκατοντάδες κάτοικοι στους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων χωριών της Ελασσόνας, μέσα σε σκηνές και τροχόσπιτα. Πρόσφυγες στον τόπο τους, που είδαν τα σπίτια τους να καταρρέουν μέσα σε λίγα λεπτά, μετρούν τις πληγές τους και προσπαθούν με αισιοδοξία να προσαρμοστούν στις νέες δύσκολες συνθήκες.
Στον καταυλισμό που στήθηκε άμεσα στο γήπεδο του Δαμασίου τα μικρά παιδιά παίζουν και οι έφηβοι γελούν χαμηλόφωνα. Οι μεγαλύτεροι είναι συγκεντρωμένοι στο κέντρο του καταυλισμού γύρω από τη φωτιά. Μέχρι τις 8 το βράδυ δεν είχε βρέξει πολύ, αν και οι πρώτες μπάρες με νερό είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο χώμα. Ελπίδα όλων να κυλήσει ήρεμα η νύχτα. Κάποιοι προμηθεύονται νερά και φαγητό από τα σημεία διανομής, άλλοι παρακολουθούν τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Η κ. Ελένη Τσανάκα κουβαλάει την μπάλα του γιου της και κατευθύνεται προς το τροχόσπιτό της. «Είστε καλά;», τη ρωτάμε. «Είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ» απαντά συγκαταβατικά, όσο καλά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει αλλά και επιβιώσει από τη μανία της φύσης. «Ευτυχώς ζούμε, ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, ευτυχώς σωθήκαν τα παιδιά στο σχολείο», λέει και σχεδόν βουρκώνει. Στο τροχόσπιτό της έχει ρεύμα και θέρμανση, όπως υπάρχει και σε όλο τον καταυλισμό. Έχουν φαγητό και υποστήριξη από παντού, από τις δομές της Πολιτείας, από συντοπίτες αλλά και φίλους και συγγενείς. Δεν υπάρχει έλλειμμα αλληλεγγύης, φόβος υπάρχει, για τη γη που κάθε τόσο τρέμει κάτω από τα πόδια τους και αβεβαιότητα. «Ας ελπίσουμε πως δεν θα βρέξει άλλο το βράδυ, είπαν όμως πως θα χαλάσει ο καιρός προς τα ξημερώματα. Υπάρχει πολύς κόσμος που μένει σε σκηνές και η υγρασία είναι ήδη έντονη». Όση ώρα μιλάμε συνεχώς καταφθάνουν φορτηγά που κουβαλούν οικίσκους.
Ίδιο σκηνικό και στον καταυλισμό με τις σκηνές που έχει στηθεί απέναντι από την πλατεία στο Μεσοχώρι. Τρεις γυναίκες συζητούν χαμηλόφωνα δίπλα από τη φωτιά. Στο χωριό επικρατεί ησυχία. Η κ. Ανθή Μιχαλέ έχει τρία αγόρια, έπλυνε τα ρούχα και προσπαθεί να τα στεγνώσει μέσα στη σκηνή. Μιλάει για το σπίτι της και ανατριχιάζει, έχει σκιστεί στα δύο θα μας πει. Από τη μέρα του σεισμού δεν περπάτησε λέει καθόλου στο χωριό. Την πρώτη μέρα μόνο έκανε μερικά μέτρα μέχρι την εκκλησία και όταν την αντίκρυσε έτσι λαβωμένη, πλακώθηκε η ψυχή της. Μιλάει και προσπαθεί να πάρει κουράγιο μέσα από τα λόγια της. «Όλα καλά θα πάνε, έχουμε υποστήριξη από την πρώτη στιγμή. Ευτυχώς που δεν σκοτώθηκαν άνθρωποι».
Χ.Β.
Φωτογραφίες: Αλ. Παπαγεωργίου
