«Τίτλοι τέλους» σε παθογένειες δεκαετιών των ΑΕΙ

* ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΜΑΞΙΜΟΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΦΥΛΑΞΗ ΑΕΙ, ΒΑΣΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ «ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ»

Χρόνια μιλούμε για αυτές τις παθογένειες, αλλά μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί που προσπάθησαν κάτι να κάνουν. Οι περισσότεροι απέφυγαν να θίξουν τα κακώς κείμενα. Κάποιοι, βέβαια, στην προηγούμενη διακυβέρνηση το «τερμάτισαν». Ξεχείλωσαν τις

παθογένειες στον έπακρο βαθμό». Τα παραπάνω τόνισε ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής στη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας: «Εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις».
Ο Θεσσαλός πολιτικός επισήμανε ότι «το υπό συζήτηση νομοσχέδιο επιχειρεί να βάλει «τίτλους τέλους» σε παθογένειες δεκαετιών με ιδεοληψίες, παρωχημένες αντιλήψεις, στρεβλώσεις και άγονους φετιχισμούς, όπως το άσυλο ανομίας. Δυστυχώς, στα πανεπιστήμιά μας, χρόνια τώρα, δρουν δυνάμεις οπισθοδρομικές, περιθωριακές, και οι οποίες επιβάλλουν τον δικό τους νόμο, αυτόν του αυταρχισμού, της απειλής, ακόμη και της άσκησης βίας. Φτάσαμε στο σημείο, ο φόβος να οδηγεί σε αυτολογοκρισία, να περιστέλλει την ελεύθερη σκέψη –τον πυρήνα ύπαρξης και λειτουργίας ενός πανεπιστημίου.
Ακούω με προσοχή συμπλήρωσε την κριτική περί αστυνομοκρατίας για τη σύσταση της Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος. Δεν ακούω, όμως, καμία ουσιαστική αντιπρόταση. Ακούω ότι θα είναι μοναδική σε όλη την Ευρώπη. Μάλιστα! Πού αλλού, όμως, ασκείται ωμή βία και τρομοκρατία σε πανεπιστήμια; Πού αλλού πανεπιστήμια είναι ορμητήρια μπαχαλάκηδων, χώροι διακίνησης ναρκωτικών, αλλά και καταφύγια κάθε είδους παραβατικών στοιχείων;».
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος αναφέρθηκε στο μείζον, όπως είπε, θέμα «της βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ. Είναι πράγματι εξωφρενικό να εισάγονται στα πανεπιστήμια μαθητές με βαθμούς πολύ κάτω από τη βάση. Μέχρι πότε θα χαϊδεύουμε αυτιά; Τι κάνουν αυτά τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, όταν αγνοούν τα βασικά; Όταν υποψήφιος εισάγεται στο πανεπιστήμιο με 0,8 –δηλαδή με λευκή κόλλα- τι ελπίδα έχει να τελειώσει τις σπουδές του; Ποιος ωφελείται από μια τέτοια παραδοξότητα. Ο φοιτητής που θα χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή του, χωρίς αποτέλεσμα; Οι γονείς του, που μπορεί από το υστέρημά τους να ενισχύουν οικονομικά το παιδί τους, για να καταλήξει ανειδίκευτος και άνεργος; Ίσως βέβαια ωφελούνται οι ενοικιαστές ακινήτων ή τα σουβλατζίδικα της περιοχής. Πάντως, ούτε ο ενδιαφερόμενος, ούτε η εκπαίδευση.
Και η πολιτεία οφείλει πάνω από όλα να ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση και για την πρόοδο των νέων». Ο κυβερνητικός βουλευτής αναφερόμενος στο πρόβλημα των «αιώνιων φοιτητών» αναρωτήθηκε «πώς μπορούν να λειτουργούν εύρυθμα τα πανεπιστήμια, πώς μπορούν να κάνουν προγραμματισμό, όταν σχεδόν ένας στους δύο προπτυχιακούς φοιτητές είναι «αιώνιος», δηλαδή είτε εγκατέλειψε τις σπουδές του γιατί δεν τον ενδιαφέρουν, είτε γιατί αδυνατεί να τις ολοκληρώσει, επειδή ακριβώς δεν έχει τις βάσεις να παρακολουθήσει τα μαθήματα;».