«Τόσο στους ασχολούμενους με την πολιτική, όσο και στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, έχει καταγραφεί ανεξίτηλα η δημοκρατική συνεισφορά και το μεταρρυθμιστικό έργο του αείμνηστου πολιτικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αναστάσιου Πεπονή.
Το κορυφαίο επίτευγμά του υπήρξε κατά κοινή ομολογία η θέσπιση, επί κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ν. 2190/1994 για τη «Σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής για την επιλογή προσωπικού και ρύθμιση θεμάτων διοίκησης», με τον οποίο θεσπίστηκε το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (Α.Σ.Ε.Π.).
Επρόκειτο για μια βαθιά μεταρρυθμιστική τομή, η οποία άλλαξε ριζικά το καθεστώς των προσλήψεων στο δημόσιο, που μέχρι τότε σε μεγάλο βαθμό ανέδυε οσμή νεποτισμού, ευνοιοκρατίας και κομματοκρατίας - χαρακτηριστικά μιας μικρής κι ανώριμης βαλκανικής δημοκρατίας – που «αγκομαχούσε» να προλάβει το τρένο της μετεξέλιξής της σε μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα.
Με αφορμή τον νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή για αλλαγές στον νόμο του ΑΣΕΠ, ο ίδιος ο κ. Υπουργός και πολλοί από τους συμπολιτευόμενους της ΝΔ βουλευτές, επεφύλαξαν όψιμους διθυράμβους για τον Αναστάσιο Πεπονή και το νόμο του, κι ας το είχε καταψηφίσει η παράταξή τους, αποχωρώντας από την Ολομέλεια, όταν συζητούνταν τον Φεβρουάριο του 1994, καταγγέλλοντάς το μάλιστα ως «πολιτικό κακούργημα».
Εκτός αυτού, δυστυχώς , το μεταρρυθμιστικό έργο του Αναστάσιου Πεπονή ελάχιστα τιμήθηκε ως τώρα από την Πολιτεία, όπως άλλωστε συνήθως συμβαίνει και σε άλλες, πολλές περιπτώσεις εξαιρετικών Ελλήνων και Ελληνίδων.
Στο γνωστό κεντρικό κτίριο του Α.Σ.Ε.Π. στην Αθήνα, στην οδό Πουλίου 6, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει τον «πολιτικό πατέρα» της όλης σύλληψης της Ανεξάρτητης Αρχής και του σημαντικότατου έργου της, για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας, όπως από όλες τις πλευρές τονίστηκε, χθες, στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου.
Προτείνουμε λοιπόν στον κ. Υπουργό Εσωτερικών και στην Κυβέρνηση, να κινήσουμε τις απαραίτητες διαδικασίες για να ονοματοδοτηθεί η αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας του Α.Σ.Ε.Π., στο κεντρικό κτίριο της Αθήνας, σε «ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΕΠΟΝΗΣ», επιλέγοντας έτσι να τιμήσουμε έναν πραγματικό μεταρρυθμιστή, έστω και μετά θάνατον, έστω και με αυτόν τον συμβολικό τρόπο, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης της Πολιτείας στο έργο του».