Του Δημήτρη Βάλλα
Λαρισαίος εργολάβος, συνταξιούχος πια, αλλά και συγγραφέας έχει κυριολεκτικά αφιερώσει τη ζωή του στον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» αυτόν που ο θρύλος θέλει να ξαναπαίρνει την χαμένη Κωνσταντινούπολη αποκαθιστώντας την τιμή του γένους των Ελλήνων.
Ο Γιώργος Βαλαβάνης 40 χρόνια τώρα ερευνά τις προφητείες , γράφει βιβλία και διατηρεί ιστοσελίδα στο διαδίκτυο σε τέσσερις γλώσσες.
Μέσα από το βιβλίο του που επιμένει να διανέμει δωρεάν σε ναούς, μοναστήρια και πιστούς και που μόλις πριν μερικές ημέρες τυπώθηκε στην 24η χιλιάδα του ο Γιώργος Βαλαβάνης αναβίωσε μια μεγάλη μορφή του Βυζαντίου, τον ξεχασμένο αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη που άγιασε και που σύμφωνα με τις προφητείες που ερευνά ο συγγραφέας θα είναι αυτός που όταν θα έλθει η ώρα θα αναστηθεί, θα βγάλει το σπαθί από το θηκάρι του και θα αναβιώσει τον θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά!
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ Ο ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ
« Εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες έχω μοιραστεί μαζί με άλλους πατριώτες και χριστιανούς την αγωνία για ενδεχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και για τη δοκιμασία του ελληνισμού και της ανθρωπότητας γενικότερα, θα μας πει αναφερόμενος στις έρευνές του ο κ. Βαλαβάνης. Μέσα από τους θρύλους και τις λαϊκές παραδόσεις, οι εξελίξεις αυτές περνούν μέσα από τη σύγκρουση με τους Τούρκους και την αναγέννηση του Βυζαντίου. Οι θρύλοι αυτοί έκαναν λόγο για τον «μαρμαρωμένο βασιλιά», ο οποίος είναι εξαδάκτυλος και έχει αφήσει ανολοκλήρωτο ένα έργο, το οποίο, με τη βοήθεια του Θεού , θ’ αναστηθεί για να το ολοκληρώσει. Ποιός είναι όμως αυτός ο «μαρμαρωμένος Αυτοκράτορας»; Πού αναφέρεται ο ρόλος του και πώς σχετίζεται αυτός με τα μελλούμενα για την ευρύτερη περιοχή ;
Για την αναζήτηση της ταυτότητας αυτού του προσώπου, η οποία σχετίζεται με τα συγκλονιστικά για τον Ελληνισμό ερχόμενα γεγονότα, αναλώθηκα σ’ έναν αγώνα συγκέντρωσης όλων των προφητειών που αναφέρονται στο σωτήρα αυτοκράτορα. Το υλικό ήταν δυσεύρετο και διάσπαρτο και γι’ αυτό η προσπάθεια αυτή διήρκεσε εικοσιπέντε χρόνια περίπου. Την έρευνα έκανα στο Άγιο Όρος , τα Ιεροσόλυμα και σ’ όλα τα Μοναστήρια της Ελλάδος.
Από τη μελέτη των δώδεκα προφητειών που συγκέντρωσα διαπίστωσα ότι ο εξαδάκτυλος μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι ο Ιωάννης Βατάτζης, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο οποίος ήταν εξαδάκτυλος και ονομαζόταν επίσης ο «μέγας ελεήμων».
Πολλοί μας λέγουν, ότι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, που θα αναστηθεί στο Βυζάντιο, είναι ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας. Όλοι οι προφήτες όμως , προφητεύουν για Ιωάννη και όχι για Κωνσταντίνο. Άλλοι λέγουν για τον Ιωάννη το Θεολόγο. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος δεν έφυγε από την Έφεσο και την Πάτμο ούτε είναι εξαδάκτυλος. Άλλοι λέγουν πως είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ο Πρόδρομος δεν έφυγε ποτέ από την έρημο και από τον Ιορδάνη, ούτε πήγε ποτέ στο Βυζάντιο, ούτε είναι εξαδάκτυλος. Άλλοι λέγουν πως είναι ο Κωνσταντίνος πρώην βασιλεύς των Ελλήνων. Όλοι οι προφήτες μας λέγουν για Ιωάννη και όχι για Κωνσταντίνο. Επίσης πιστεύω ότι ο Θεός θα επιτρέψει να γίνουν τα γεγονότα στην Τουρκία, γιατί εκεί είναι θαμμένοι οι προφήτες, άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες του Βυζαντίου, γιατί εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο τμήμα του Τιμίου Σταυρού , που έφερε η Αγία Ελένη στην Κωνσταντινούπολη, γιατί εκεί βρίσκεται ο χιτώνας του Χριστού, ο σπόγγος, ο κάλαμος, η λόγχη και πολλά άλλα ιερά. Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μείνανε όλα εκεί»…
Αλλά, ας ανατρέξουμε για λίγο στην εποχή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα γνωρίζοντας τον καλύτερα.
…Η ιστορική εποχή, κατά την οποία έδρασε ο Ιωάννης Βατάτζης ήταν το πρώτο μισό του 13ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193 από αριστοκράτες γονείς με μεγάλη περιουσία και με συγγενικούς δεσμούς με άλλες ιστορικές οικογένειες του Βυζαντίου. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους της Δ΄ σταυροφορίας το 1204, που είχε ως συνέπεια να καταληφθούν και άλλες επαρχίες της αυτοκρατορίας, όπως και η ιδιαίτερη πατρίδα του, αναγκάστηκε να μεταβεί στις ελεύθερες περιοχές του βασιλείου της Νίκαιας, μοιράζοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του στους φτωχούς συμπολίτες του. Στο Νυμφαίο της Μ. Ασίας γνώρισε τον συνεχιστή του αυτοκρατορικού θρόνου του Βυζαντίου, Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη. Η γνωριμία αυτή ήταν βεβαίως καθοριστική για την μετέπειτα εξέλιξη του Ιωάννη. Ο βασιλιάς Θεόδωρος, αξιολόγησε τις ικανότητες του Ιωάννη δίδοντάς του το αξίωμα του πρωτοβεστιάριου και το 1212 τον έκανε γαμβρό του νυμφεύοντάς τον με την κόρη του Ειρήνη. Το 1222 μετά το θάνατο του Θεοδώρου Λάσκαρη, ο Ιωάννης Βατάτζης στέφθηκε αυτοκράτορας.
Υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επεδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου όλων των υπηκόων του. Για να το καταφέρει αυτό, αναγκάστηκε να συγκρουστεί με τους άρχοντες που κατείχαν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις, προκαλώντας την οργή τους. Απένειμε δικαιοσύνη σε όλους, είτε ήταν φτωχοί είτε πλούσιοι. Ήταν απόλυτα αμερόληπτος. Ο Ιωάννης όμως αποφασισμένος να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος, που θα ενώσει ξανά και θα ελευθερώσει τον Ελληνισμό από κάθε βάρβαρο κατακτητή, που εκμεταλλεύτηκε την έως τότε παρακμή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, δεν επανέλαβε τα λάθη των προηγουμένων αυτοκρατόρων, που καταπίεζαν τον λαό και ευεργετούσαν τους αριστοκράτες.
Χαρακτηριστικά ο Ντόναλντ Μ. Νίκολ στο βιβλίο του «Βυζάντιο και Βενετία» αναφέρει: «Ο σπουδαιότερος αυτοκράτορας της Νίκαιας, ο Ιωάννης Γ. Βατάτζης, ο οποίος διαδέχθηκε το Λάσκαρη το 1222, σκόπευε να κάνει την αυτοκρατορία του αυτάρκη, ώστε η οικονομική της επιβίωση να μην εξαρτάται από το εμπόριο με τους Ιταλούς. Δεν ήθελε να έχει εμπορικές σχέσεις μαζί τους, ούτε καν στην Κωνσταντινούπολη. Όταν και αν ποτέ τα πλοία του εισέπλεαν στον Κεράτιο, θα ήταν, για να πάρουν την πόλη από τους Ιταλούς, να ανατρέψουν το λατινικό καθεστώς και να παλινορθώσουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία».
Ο Ιωάννης δεν ανεχόταν την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και κοιτούσε να παρέχει στους υπηκόους του ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Ο ίδιος ήταν το καλύτερο παράδειγμα, καθώς δεν έπαιρνε λεφτά από το κράτος ούτε για έξοδα παραστάσεως ούτε για μισθό, ούτε για τίποτα άλλο.
Ο μεγάλος Έλληνας ιστοριογράφος και θεωρητικός του κομμουνισμού Γιάννης Κορδάτος, αναφέρει για τον Ιωάννη Βατάτζη τα εξής:
«Επέβαλε ένα καθεστώς, που δεν ήταν απόλυτη μοναρχία, αλλά συγκεντρωτική δημοκρατία. Μέσα στα ιστορικά πλαίσια του καιρού του, με τα μέτρα που πήρε σταμάτησε τις αρπαγές και καταπιέσεις που γίνονταν άλλοτε από τους φεουδάρχες. Βέβαια από τα στοιχεία που έχουμε, δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως δεν υπήρχαν μεγαλοκτηματίες και αριστοκράτες. Τέτοιοι υπήρχαν. Δεν είχαν όμως τη δύναμη να εκμεταλλεύονται, όπως παλαιότερα, τη φτωχολογιά και να αρπάζουν τα χωράφια και τα αμπέλια της».
Ο καθηγητής της Βυζαντινής ιστορίας του πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Άμαντος, είχε πει χαρακτηριστικά για τον Ιωάννη Βατάτζη: «Υμνήθη και ζων και μετά θάνατον ως ουδείς ίσως άλλος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου». Επίσης, όταν η Βουλή των Ελλήνων, εζήτησε από τον μεγάλο αυτόν βυζαντινολόγο, να προτείνει ποιο πορτραίτο Βυζαντινού αυτοκράτορος έπρεπε να αναρτηθεί στη Βουλή, εκείνος πρότεινε τον Άγιο Ιωάννη Δούκα Βατάτζη τον Ελεήμονα, ώστε να είναι πρότυπό τους και να τους φωτίζει.
Ο θρύλος θέλει τον Βατάτζη κάπου θαμμένο στη Μικρά Ασία με το σώμα του άφθαρτο με το σπαθί ζωσμένο και ντυμένο με πανοπλία να καραδοκεί. Σιγά-σιγά λένε το σπαθί βγαίνει χιλιοστό με χιλιοστό, χρόνο με το χρόνο από το θηκάρι του και όταν ξεγυμνωθεί τελείως τότες έρχεται η ώρα της έγερσης για τον μαρμαρωμένο βασιλιά…
