Της Νατάσας Πολυγένη
Φωτ: Κώστας Τσάντζος
Βουρκωμένα μάτια, σφιχτές αγκαλιές που έτρεμαν από συγκίνηση και αναμνήσεις... πολλές αναμνήσεις. Δωμάτια ποτισμένα με μνήμες μιας άλλης εποχής και μια αυλή-«αγκαλιά» για όλα εκείνα τα κορίτσια που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια στο Εθνικό Ορφανοτροφείο Θηλέων και αργότερα Κέντρο Παιδικής Μέριμνας. Εκείνα τα κορίτσια που σήμερα έχουν παιδιά και εγγόνια, χθες για λίγες ώρες έγιναν και πάλι παιδιά. Στην πόρτα τις περίμενε για να τις καλωσορίσει με μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί η διευθύντριά τους, η κ. Μίτσα Βορβή. Συγκινημένη στέκεται στην αυλή και προσπαθεί να θυμηθεί τα κορίτσια της. Όχι από την εμφάνιση όμως πια. Εξάλλου, για πολλές έχουν περάσει και 40 χρόνια από την τελευταία επίσκεψή τους στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας. Από τα μάτια και από τη φωνή τις αναγνωρίζει η κ. Μίτσα. Μα και εκείνες λες και έχουν φτερά στα πόδια με το που περνούν το κατώφλι και τη βλέπουν, φωνάζουν από μακριά «Κυρία διευθύντρια, κυρία διευθύντρια!».
Συγκινητικές στιγμές εκτυλίσσονται στην αυλή που κάποτε έζησαν τις πιο όμορφες στιγμές των παιδικών τους χρόνων. Βιάζονται να τα πουν όλα, να θυμηθούν, να μπουν ξανά μέσα στο κτίριο που στέγασε τα όνειρά τους, να πιάσουν τα χέρια της αγαπημένης τους διευθύντριας, που μόνο καλά λόγια έχουν να πουν για εκείνη. Απίστευτοι οι διάλογοί τους, λόγια αγάπης και συγκίνησης.
«Η αυλή μας. Τι έχουμε περάσει εδώ. Πόσο όμορφη ήταν. Γεμάτη δέντρα, κερασιές, βερικοκιές ακόμη και λωτούς είχαμε. Μα τότε μου φαινόταν πιο μεγάλη. Αλλά τι λέω τότε έβλεπα με τα μάτια του παιδιού. Όλα ήταν τεράστια, όλα μεγάλα» θυμάται μια από τις παλιές μαθήτριες συνομιλώντας με την κ. Μίτσα.
Λίγο παρακάτω δυο γυναίκες σφιχταγκαλιάζονται με βουρκωμένα μάτια και αποτραβιούνται σε ένα παγκάκι για να τα πουν. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ξεδιπλώνουν όλη τους τη ζωή. Μπορεί οι δρόμοι τους να είναι διαφορετικοί, όμως η αφετηρία τους υπήρξε κοινή.
Άλλες μένουν έξω, στον αυλόγυρο και άλλες τρέχουν να μπουν μέσα στο κτίριο. Η διαρρύθμιση άλλαξε όμως οι χώροι είναι ίδιοι. Αναγνωρίζουν τα δωμάτια που κοιμόντουσαν, που έτρωγαν, που έκαναν μάθημα. Η μυρωδιά ίδια. Αγγίζουν τους τοίχους με συγκίνηση και αναπολούν εκείνα τα χρόνια.
Ο χρόνος δεν άγγιξε τις αναμνήσεις τους. Αλλά ούτε και την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που νιώθουν για την αγαπημένη τους κ. Μίτσα. Τη γυναίκα που η αγκαλιά της χώραγε όλα τα κορίτσια. Τη γυναίκα που με υπομονή, αγάπη και πολλή αφοσίωση στάθηκε στο πλευρό τους μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους. Μια παιδαγωγός και διευθύντρια που σπάνια συναντά κανείς σήμερα.
Για την ίδια η χθεσινή μέρα σήμαινε πολλά. Ήταν μια μέρα χαράς και γιορτής. Συγκινημένη δεν σταμάτησε λεπτό να αγκαλιάζει τα κορίτσια της και να τα ρωτά για τη ζωή τους. Μονάχα λίγα λεπτά έλειψε από κοντά τους, ίσα να μιλήσει στην «Ε.τ.Δ.» για τα χρόνια εκείνα, που όλα ήταν πιο δύσκολα, μα πιο όμορφα και αληθινά.
Η κ. Μίτσα ήρθε στη Λάρισα ως παιδαγωγός του Ορφανοτροφείου Θηλέων το 1961. Περίπου το 1970 σταμάτησε να λειτουργεί ως Ορφανοτροφείο και μετατράπηκε σε Κέντρο Παιδικής Μέριμνας. Υπό τη σκέπη του είχε πάνω από 100 κορίτσια. Όταν ο νόμος έκανε τη φοίτηση σε γυμνάσια υποχρεωτική, πολλά κορίτσια από τα γύρω χωριά της Θεσσαλίας βρέθηκαν στο κέντρο, καθώς δεν υπήρχαν οι υποδομές στα χωριά τους. Το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας ήταν στο πλευρό των κοριτσιών από την πρώτη στιγμή μέχρι και την ώρα που θα έφευγαν για σπουδές, με τα έξοδα όλα πληρωμένα από το Κέντρο. «Είναι η πρώτη φορά που οργανώνεται μια τέτοια συνάντηση. Είμαι πραγματικά πολύ συγκινημένη και χαρούμενη. Έχω ζήσει τόσα πολλά με αυτά τα κορίτσια. Μαθήματα, εκδρομές, γιορτές. Ακόμη και τα παιδιά μου, ουσιαστικά εδώ τα μεγάλωσα. Υπήρχε ένα δέσιμο απίστευτο και η σημερινή τους ανταπόκριση στο κάλεσμα που τους έγινε, δείχνει ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν δεν έχει σπάσει» λέει η κ. Μίτσα, ενώ την ίδια ώρα το βλέμμα της καρφώνεται στο απέναντι παγκάκι, όπου κάθονται δυο γυναίκες και τα λένε. Είχαν να συναντηθούν από 6 ετών, λέει.
Πλησιάζει μεσημεράκι... καμία όμως δεν έχει σκοπό να φύγει. Θα μείνουν, θα φάνε μαζί, έχουν ακόμη πολλά να πουν... Είναι η μέρα τους άλλωστε.
