Τον επόμενο μήνα οι gay ακτιβιστές οργανώθηκαν και δημιούργησαν το κίνημα Gay Liberation Front, με διεκδικήσεις: να σταματήσει η παρενόχληση από την αστυνομία, την προστασία στον εργασιακό χώρο και τη θέσπιση νομοθεσίας κατά των διακρίσεων. Ακολούθησαν αγώνες και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας.
Σήμερα σχεδόν μισό αιώνα μετά, οι διακρίσεις ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα παραμένουν, τα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα και οι άνθρωποι πληρώνουν με την ζωή τους, όπως στη μαζική δολοφονία 49 ατόμων στο Ορλάντο, την ομοφοβία και το ρατσισμό, όχι ενός φονταμενταλιστή, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
Γιατί το εύκολο και σκόπιμο συνάμα, είναι να ρίξει κανείς το «ανάθεμα», σε έναν φονταμενταλιστή, σε έναν φανατικό δημιουργώντας νέο τρόμο και νέο εχθρό. Και αν δεν προκύπτει αυτό, σε έναν «ψυχοπαθή», ιατρικοποιώντας ένα κοινωνικό πρόβλημα .
Εξάλλου οι εχθροί πρέπει να κατασκευάζονται συνεχώς και να παρουσιάζονται με τρόπο απεχθή και τρομακτικό, προκειμένου να είμαστε όλοι «αιχμάλωτοι» του καπιταλιστικού και πατριαρχικού συστήματος.
Το δύσκολο όμως είναι να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Τότε θα δούμε –και ας μιλήσουμε για τα εν οίκω- μια κοινωνία να συγκαλύπτει τους δολοφόνους του Γιακουμάκη, να δίνει διάφορα άλλοθι στους βιαστές, να διαπομπεύει οροθετικές, να αποδέχεται κηρύγματα μίσους από «άμβωνος» ενάντια σε ομοφυλόφιλους, πρόσφυγες, αλλόθρησκους, να ονομάζει «παρεκκλίνοντες» όσους/ες δεν ανταποκρίνονται στην κρατούσα κοινωνική κατασκευή του «κανονικού» .
Εμείς σαν κομμάτι του αντιρατσιστικού κινήματος έχουμε ανοιχτό μέτωπο ενάντια σε κάθε μορφής διακρίσεις, υπερασπιζόμαστε το σεβασμό στη διαφορετικότητα ατόμων και κοινωνικών ομάδων. Παίρνουμε θέση ενάντια στον βίαιο αποκλεισμό των ΛΟΑΤ ατόμων από το κοινωνικό γίγνεσθαι , ενάντια στις διακρίσεις σε βάρος τους, ενάντια στον σεξισμό, την ομοφοβία και τον ρατσισμό, ενάντια στις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας που κατασκευάζουν – χρήσιμες γι’ αυτές- κανονικότητες και ταξινομήσεις» καταλήγει η ανακοίνωση.
