Ήμαστε σχεδόν όλοι εκεί. Με χίλιες αναμνήσεις, με περισσή συγκίνηση και πολλή αγάπη. Σαν αδέλφια. Δεν μας πτόησαν ούτε μερικές ρυτίδες, ούτε τα γκρίζα μαλλιά, ούτε τα... καθόλου μαλλιά. Δεν προλάβαινες να μαθαίνεις νέα και την εξέλιξη του καθενός. Παντρεμένοι οι περισσότεροι με παιδιά και εγγόνια, αλλά σήμερα γίναμε ξανά τα αθώα εκείνα παιδιά του 1966. Γιατροί, μηχανικοί, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες. Εκείνο όμως που περίσσευε ήταν οι αφηγήσεις των σπαρταριστών περιστατικών της περιόδου εκείνης που σημάδεψε την τάξη αυτή, που κατά γενική ομολογία υπήρξε από τις πιο “θορυβώδεις” αλλά και επιτυχημένες επαγγελματικά του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας.
Συναντηθήκαμε μετά από 50 χρόνια από την αποφοίτηση, το Σάββατο στις 14 Μαΐου. Τα θυμηθήκαμε όλα. Με τους αυστηρούς κανόνες των σχολείων της εποχής μάθαμε να αγαπάμε, να είμαστε δίπλα ο ένας με τον άλλον. Προσπαθήσαμε να γίνουμε άνθρωποι με αρχές. Να μιλάμε την ελληνική γλώσσα.
Ελειπαν ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Στράτος. Εφυγαν νωρίς αλλά όχι και από τις καρδιές μας.
Με κέφι όπως άρχισε, τελειώσαμε το βράδυ, με την υπόσχεση να διατηρήσουμε και να κρατήσουμε ζωντανό, ό,τι μας ενώνει. Κι αυτό είναι η αμέριστη αγάπη, ο σεβασμός και το ατέλειωτο χιούμορ, που υπάρχει μεταξύ μας.
Καλή αντάμωση
