Κείμενο: Χαρίκλεια Βλαχάκη
Με στυλό, μολύβι, μαρκαδόρο, διορθωτικό, ακόμη και χαραγμένα με συνδετήρα, τα συνθήματα των θρανίων ανέκαθεν αποτελούσαν μια αγαπημένη συνήθεια των μαθητών και έναν τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Τι κι αν απαγορεύεται, τι κι αν υπάρχουν κυρώσεις, όταν αγαπάς τη Μαρία ή την ομάδα κάπου πρέπει να το γράψεις.
Αν και ο τρόπος έκφρασης είναι ένας- η γραφή- τα συνθήματα των θρανίων αφορούν πολλά και διαφορετικά αντικείμενα, ανάλογα με τις ευαισθησίες, τα χόμπι και τα ενδιαφέροντα του κάθε μαθητή. Το Φ+Μ= LOVE FOR EVER για παράδειγμα και γενικότερα ο έρωτας και η αγάπη, αποτελούν διαχρονικές αξίες γεμίζοντας τα θρανία με ρομαντικούς στίχους και ποιήματα. Σε περίπτωση χωρισμού βέβαια τη θέση τους παίρνουν ραγισμένες καρδιές και ρεφρέν λαϊκών ασμάτων για τον πόνο και την προδοσία. Υπάρχουν βεβαία και εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα πράγματα με χιούμορ ή αδιαφορία και σπεύδουν γραπτώς να ενημερώσουν το έτερον ήμισυ πως η ζωή συνεχίζεται. Κάποια άλλα, εκφράζουν την υπέρβαση, τη διεκδίκηση και τη μαχητικότητα. Έρωτας και επανάσταση φτιάχνουν τις πιο έξυπνες ρίμες.
Εκτός από την «Μαρία» υπάρχει και η αγάπη για την ομάδα, για τον ποδοσφαιριστή και φυσικά το μένος για τους αντιπάλους. Με λιγότερη φαντασία και ίσως κάπως περισσότερο φανατισμό τα συνθήματα που αφορούν την ομάδα είναι γηπεδικού χαρακτήρα και συνήθως συνοδεύονται από το σήμα του σωματείου και σχέδια από έπαθλα και κούπες.
Η μουσική είναι ακόμη ένα αγαπημένο θέμα γραφής αλλά και ζήτημα επιβολής για το πιο είδος είναι το καλύτερο, ποιο συγκρότημα, τραγουδιστής κ.ο.κ. Και μπορεί παλαιότερα οι
AC/DC να μην έλειπαν από κανένα θρανίο, σήμερα τη θέση τους έχουν πάρει νεανικά σχήματα και είδωλα κυρίως της popμουσικής σκηνής.
Παλαιότερα, όταν τα σχολεία ήταν σε βάρδιες, πρωί- απόγευμα, τα θρανία λειτουργούσαν και ως «πίνακες συνομιλίας» κάτι σαν chat room, ανάμεσα στους μαθητές διαφορετικών σχολείων και τάξεων. Αρχικά γίνονταν οι απαραίτητες συστάσεις και στη συνέχεια ακολουθούσαν ολόκληρες συνομιλίες οι οποίες ανάλογα με την περίπτωση μπορούσαν να καταλήξουν σε γνωριμία ή σε τσακωμό, με κατακλείδα το «μην ξαναγράψεις στο θρανίο μου».
Διαχρονικά επίσης παραμένουν τα κάθε είδους σύμβολα, οι μουτζούρες, τα γραμμικά σχέδια, το σήμα της ειρήνης, ο σχολιασμός των καθηγητών και φυσικά τα σκονάκια και οι κωδικοποιημένες σημειώσεις των μαθημάτων. Κάποιοι μαθητές, συνήθως σε μικρότερες τάξεις, τραβούν στα θρανία τους μια διαχωριστική γραμμή. Με αυτό τον τρόπο προφανώς μετά από κάποια διαφωνία με τον διπλανό τους, οριοθετούν το χώρο τους. Αυτό βέβαια δίνει την αφορμή για νέους τσακωμούς καθώς ο ένας μπορεί να έσπρωξε το βιβλίο του στο χώρο του άλλου, να πέρασε τον αγκώνα του από τη γραμμή κ.ο.κ.
Τέλος υπάρχει και η διαμαρτυρία για την κοινωνική αδικία, η απογοήτευση αλλά και η ελπίδα την οποία οι μαθητές αναζητούν σε ρεφρέν τραγουδιών, σε ρητά προσωπικοτήτων ή σε δικά τους αποφθέγματα.
Γενικότερα οι μαθητές μέσα από τα θρανία τους μιλούν, για όσα τους απασχολούν για όσα τους ευχαριστούν, πιθανόν και για όσα δεν μπορούν να πουν ανοιχτά, φωναχτά, για όσα δεν μπορούν να εισακουστούν. Ας μην βιαστούμε λοιπόν να τα χαρακτηρίσουμε μουτζούρες, ας μην βιαστούμε να τα σβήσουμε με βαμβάκι κι οινόπνευμα. Ας τα διαβάσουμε. Ίσως σε αυτά εν τέλει να γράφονται οι καλύτερες εκθέσεις ιδεών.
