Ιταλικές –ή καλύτερα ετρουσκικές- ρίζες φαίνεται ότι έχει η γαλλική οινοποιία, καθώς η χημική ανάλυση σειράς αρχαιολογικών ευρημάτων αποκαλύπτει πως το κρασί παραγόταν στο νότο της Γαλλίας ήδη από τον πέμπτο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι Γαλάτες ήταν εκείνοι που έμαθαν αρχικά να πίνουν εισαγόμενο κρασί, από τους Ετρούσκους της Ιταλίας και στη συνέχεια άρχισαν να το φτιάχνουν οι ίδιοι. Μάλιστα, περαιτέρω χημική ανάλυση αποκάλυψε πως στην παρασκευή του κρασιού χρησιμοποιούνταν και βότανα, όπως ο βασιλικός, το θυμάρι και το δεντρολίβανο, που χρησιμοποιούνταν ως συντηρητικά ή βελτίωναν τη γεύση του κρασιού ή ακόμα του προσέδιδαν ιατρικές ιδιότητες –μήπως τελικά, το περίφημο φίλτρο του δρυίδη Πανοραμίξ, στο γνωστό κόμικ Αστερίξ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά… εμπλουτισμένο κρασί;
Οι Γαλάτες έμαθαν αρχικά να πίνουν εισαγόμενο κρασί από τους Ετρούσκους της Ιταλίας και μετά άρχισαν να το φτιάχνουν οι ίδιοι επί τόπου, για να γίνουν σταδιακά διάσημοι ήδη από τον 12ο αιώνα, όταν οι γάλλοι μοναχοί, μετά από πολλές προσπάθειες, άρχισαν να καλλιεργούν στη Βουργουνδία τις κατοπινές ξακουστές ποικιλίες «σαρντονέ» και «πινό νουάρ». «Πρόκειται για την παλαιότερη ένδειξη οινοπαραγωγής από τους Γαλάτες», δήλωσε ο βιομοριακός αρχαιολόγος Πάτρικ ΜακΓκάβερν του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, ο οποίος ήταν επικεφαλής της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC, το "Science" και το "Nature", που αναμεταδίδει σε τηλεγράφημά του το ΑΜΠΕ.
Η παραγωγή κρασιού θεωρείται ότι ξεκίνησε στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο (Ιράν, Τουρκία, Γεωργία, Αρμενία), πριν από 8.000 - 9.000 χρόνια και είχε εξαπλωθεί δυτικά στην Αίγυπτο έως το 3000 π.Χ. και μετά στην Κρήτη έως το 2200 π.Χ. (αν και κρασί από ρύζι μπορεί να παραγόταν στην Κίνα ακόμα πιο παλιά). Χίλια χρόνια αργότερα, οι Έλληνες και Φοίνικες έμποροι μετέφεραν με τα πλοία τους και πουλούσαν κρασιά σε όλη την Μεσόγειο, μέσα σε αμφορείς. Γύρω στο 600 π.Χ. οι Ετρούσκοι της κεντρικής Ιταλίας, ένας πολιτισμός που προηγήθηκε των Ρωμαίων, εμπορεύονταν δικά τους κρασιά και τα πούλαγαν στη γαλλική μεσογειακή ακτή. Επειδή οι αμφορείς τους είχαν ίδιο σχήμα με τους φοινικικούς, φαίνεται πως οι Γαλάτες είχαν δεχτεί την φοινικική επιρροή. Περίπου την ίδια εποχή οι Έλληνες δημιουργούσαν τη δική τους αποικία στην Μασσαλία.
Στο πλαίσιο της νέας έρευνας, οι επιστήμονες μελέτησαν ευρήματα από την αρχαία παραλιακή πόλη Λάταρα, περίπου 125 χιλιόμετρα δυτικά της Μασσαλίας, νότια του Μονπελιέ. Χρησιμοποιώντας σύγχρονες χρωματογραφικές και φασματοσκοπικές τεχνικές, ανέλυσαν υπολείμματα μέσα σε ετρουσκικούς και μασσαλιωτικούς αμφορείς, που είχαν βρεθεί σε ανασκαφές στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ταρταρικό οξύ (που υπάρχει στα σταφύλια) σε όλους τους αμφορείς, μια ισχυρή ένδειξη ότι κάποτε περιείχαν κρασί. Η περαιτέρω ανάλυση αποκάλυψε το χημικό «αποτύπωμα» της ρητίνης πεύκου και βοτάνων όπως ο βασιλικός, το θυμάρι και το δεντρολίβανο, που χρησιμοποιούνταν ως συντηρητικά ή βελτίωναν τη γεύση του κρασιού (ή ακόμα του προσέδιδαν ιατρικές ιδιότητες).
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν κι ένα νεότερο ασβεστολιθικό πατητήρι για τα σταφύλια, που χρονολογείται μεταξύ του 425-400 π.Χ. (είναι το αρχαιότερο πατητήρι που έχει βρεθεί ποτέ στη Γαλλία), το οποίο επίσης έφερε ίχνη ταρταρικού οξέος, ενώ διάσπαρτα τριγύρω βρέθηκαν υπολείμματα από σπόρους και φλούδες σταφυλιών. Όλα αυτά, κατά τους αρχαιολόγους, επιβεβαιώνουν ότι στο νότο της Γαλλίας όχι μόνο εισαγόταν κρασί, αλλά οι ντόπιοι Κέλτες (Γαλάτες) κάτοικοι, σχεδόν τρεις αιώνες πριν την κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους, είχαν πια μάθει να καλλιεργούν αμπέλια και να παράγουν το δικό τους κρασί. Κάτι τέτοιο πάντα θεωρείτο πιθανό, αλλά ποτέ έως τώρα δεν είχε αποδειχτεί και χημικά. Από το νότο της Γαλλίας, σταδιακά η αμπελουργία και η οινοποιία εξαπλώθηκε προς βορρά, στην κοιλάδα του ποταμού Ρήνου. Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.pnas.org/content/early/2013/05/30/1216126110.
