Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Λ. Τζέκας
Ο Ζεφ δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας τον... Δία, αν και... δουλεύουν στον ίδιο βουνό τον Όλυμπο. Ο Ζεφ είναι Αλβανός που ήρθε στην Ελλάδα το 1993 και κατάφερε να ζει πλέον με όλη του τη φαμίλια (παιδιά, σύζυγο, νύφες και εγγόνια) έχοντας μόνο ένα εφόδιο που δεν είναι άλλο από τη λαρισινή γη.
Είναι ένας από τους εκατοντάδες που δουλεύουν πάνω στην ελιά και ζουν γύρω από το ομώνυμο χωριό (Ελιά) κοντά στους Γόννους.
Αφού μας καλωσορίζει με όλη του την οικογένειά μας δείχνει τον δρόμο για τα δένδρα και τους υπόλοιπους ελαιοπαραγωγούς που μπορούν με τα ελληνικά τους να μας δώσουν το στίγμα της εποχής για τη δουλειά τους: «Η περιοχή έχει κυρίως τη βρώσιμη ελιάς την Αμφίσσης. Από τα περίπου 50.000 στρέμματα σαν δήμος, στα 30.000 υπολογίζονται πως υπάρχουν ελιές. Η ελιά η δική μας κυρίως είναι βρώσιμη αλλά έχει την ιδιότητα να βγάζει και λάδι. Το βρήκαμε από τους γονείς μας και το συνεχίζουμε. Τώρα έχουν φυτευτεί κι άλλα δένδρα. Όπως Κορωναίικα, Μεγαρίτικα, Καλαμών» μας εξηγεί ένας ηλικιωμένος ελαιοπαραγωγός που δουλεύει μαζί με τη σύζυγό του.
Σκεφτόμαστε πως τουλάχιστον είναι καλός ακόμα ο καιρός για να γίνει η δουλειά τους πιο εύκολα όμως μας διαψεύδει το ζεύγος κατηγορηματικά: «Τα δύο τελευταία χρόνια είχαμε μεγάλο πρόβλημα με την καρπόπτωση και με την ακαρπία. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν είχαμε χειμώνες. Θέλουμε έναν χειμώνα λίγο πιο βαρύ για να σκοτωθούν κάποια μικρόβια, να σταματήσουν τα δένδρα και να ξεκουραστούν κάποια χρονική περίοδο και μετά να έρθουν ορεξάτα για να δώσουν καλή παραγωγή. Τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε μεγάλη πτώση στην παραγωγή».
Λίγο πιο κει και ένας πιο νέος παραγωγός. Του φωνάζουμε από μακριά να μας πει για την τιμή και το κάνει με ευχάριστη διάθεση: «Είναι καλή αλλά όταν δεν έχεις παραγωγή δεν είσαι ευχαριστημένος. Φέτος ήταν ικανοποιητική η τιμή αλλά δεν είχε παραγωγή». Τον πλησιάζουμε και καθώς κατεβαίνει από τη σκάλα μας κάνει και μια μικρή κουβέντα περί γεωργίας και κτηνοτροφίας «εδώ πέρα συνδυάζονται και τα δύο. Παράλληλα όμως πολλοί ελαιοπαραγωγοί συνδυάζουν το επάγγελμά τους με τις ελιές. Κλάδεμα, πότισμα, ράντισμα, συλλογή ελιάς και είσαι έτοιμος ενώ μπορείς να μένεις και στη Λάρισα για παράδειγμα. Άλλωστε τα περισσότερα κτήματα είναι ποτιστικά, δηλαδή το πότισμα γίνεται με σταγόνα.
Ο δήμος βοηθάει σε όλο το κομμάτι της ελιάς με τις πομόνες που έχει ανοίξει για να μπορούν να ποτίζονται».
Το κουδούνισμα είναι χαρακτηριστικό και το ακούμε από μακριά. Ανεβαίνοντας στο βουνό συναντάμε τον κ. Νίκο Καραΐσκο κτηνοτρόφο ανάμεσα σε 800 πρόβατα. «Από τα 5 μου στα πρόβατα» μας λέει για καλωσόρισμα «και τώρα είμαι 61 και συνεχίζω». Τον ρωτάμε για τις δυσκολίες του επαγγέλματος και αφού βγάζει το καπέλο του, σκουπίζει το μέτωπό του και αποκρίνεται «Η μεγαλύτερη δυσκολία; Είναι η όρεξη που έχεις για κάθε δουλειά. Όλα είναι δύσκολα αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις. Εμείς έχουμε αγάπη για τα ζώα. Αυτό μας κρατάει» και μας δείχνει τα ζωντανά με περηφάνια.
Μεγάλωσε απ’ αυτή τη δουλειά δύο κόρες και ένα γιο. «Εγώ στο γιο μου είπα θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να φύγει από δώ. Στρατιωτικός γιατρός έγινε. Όταν ήταν εδώ δεν ήθελα να τον απασχολώ γιατί όσο περισσότερο ασχολείσαι τα ερωτεύεσαι».
Μας έκανε και μια σύγκριση για τα παλιά χρόνια με τα τωρινά: «Πριν από 15 χρόνια μας έψαχναν οι έμποροι για να έρθουν να πάρουν αρνιά. Τώρα γίνεται το αντίθετο. Αν δεν πάρουμε εμείς τηλέφωνο ή να πάμε εκεί εδώ θα μείνουν».
Φεύγοντας τον ρωτάμε γιατί δεν βλέπουμε πλέον νέους στην κτηνοτροφία και παίρνει την ευκαιρία να μας πει: «Ξέρεις γιατί δεν ασχολούνται; Γιατί ό,τι κίνητρα και να τους δώσει το κράτος είναι αποτυχημένα. Η ατάκα περί νέων αγροτών είναι παρηγοριά στον άρρωστο». Ανεβαίνει στο άλογό του και φεύγει.
Αγροτιά και κτηνοτροφία. Περιμένει η μια τη βαρυχειμωνιά και η άλλη τη διάδοχη γενιά...
