χώρες του τρίτου κόσμου. Φτηνά μεροκάματα προς εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, σου λέει. Η ζωή ήταν και είναι σκληρή σαν αγριεμένη θάλασσα (ποιητικά αρχίζουμε σήμερα).
ΠΑΣΟΚ ξανά …
* ΜΙΑ συννεφιασμένη Κυριακή σαν τη χτεσινή, είπαν και οι ΠΑΣΟΚοι (και λοιποί άσχετοι που προσήλθαν στις κάλπες) να ξανασηκώσουν τον … ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τελικά, κάτι κατάφεραν. Ο ήλιος βγήκε.
Η προσέλευση στις εσωκομματικές κάλπες ήταν πραγματικά μεγάλη και στη Λάρισα. Η προοπτική της μεγάλης επιστροφής συγκινεί πολύ κόσμο. Εξάλλου, διαβλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… έχει εξαντλήσει τα εκλογικά του όρια, κατά συνέπεια με έναν ικανό αρχηγό μπορεί και να καταφέρουν να πλασαριστούν στη δεύτερη θέση.
Δεν έχουν ίσως άδικο. Η εικόνα που έδινε το ΠΑΣΟΚ χτες στο 4ο Δημοτικό Σχολείο ήταν εικόνα μεγάλου κόμματος. Κόσμος και κοσμάκης, ουρές, πηγαδάκια, ίντριγκα.
Θα ξεσηκωνόταν τόσος κόσμος σε ανάλογες εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ; Αμφιβάλλουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα ιδεών, όχι κόμμα μηχανισμών όπως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ… Και χωρίς μηχανισμούς και οργάνωση στην πολιτική, πού πας Καραμήτρο;
Στα πράσινα
* ΕΚΛΟΓΙΚΟ… νταράκουλο πάντως για τη μοναδική βουλευτίνα του ΚΙΝΑΛ στη Λάρισα κα Λίτσα Λιακούλη που, όντας και δικηγόρος έτρεχε χτες από την κομματική στη δικηγορική κάλπη.
Η βουλευτίνα -που χρεώνεται στους συμπαθούντες του Ανδρουλάκη και δεν το έχει διαψεύσει- ενεφανίσθη χτες με… καταπράσινο ταγεράκι, τόσο πράσινο όσο και η… μάσκα που φορούσε ο ΓΑΠ προσερχόμενος στις κάλπες και η οποία έχει γίνει viral.
Είπαμε, το ΠΑΣΟΚ ξανάρχεται. Με τα σύμβολά του, τα χρώματά του, με… τα όλα του.
Οι συγγνώμες
* ΗΡΘΕ ο Πάπας στην Ελλάδα και -μεταξύ άλλων- ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του Βατικανού έναντι της Ελλάδας το 1821.
Προ ετών ήρθε ο Κλίντον, συγγνώμη κι αυτός για τη συμπεριφορά των ΗΠΑ προς τη χώρα μας στα χρόνια της χούντας.
Ομοίως και ο Γερμανός Πρόεδρος. Συγγνώμη κι αυτός για τα δεινά που προξένησαν στους Έλληνες οι ναζί στα χρόνια της κατοχής.
Κι εσύ αναλογίζεσαι από ποιες συμπληγάδες των ισχυρών της γης πέρασε αυτός ο τόπος. Πόσο αδικήθηκε και πόσο υπέφερε ο ελληνικός λαός εξαιτίας τους.
Συγγνώμη… Κάτι είναι κι αυτό. Έστω κι αν έχει θεωρητική αξία και μόνο. Γιατί βέβαια θα ήταν διαφορετικά π.χ. μαζί με τη συγγνώμη να δίνονταν οι κατοχικές αποζημιώσεις.
Καιρός για συνέργειες
* Ο ΠΑΠΑΣ δεν είναι βέβαια αυτό που ήταν κάποτε. Η εξουσία του είναι περισσότερο πνευματική, αλλά μην την υποτιμάς καθόλου. Επηρεάζει εκατομμύρια πιστών (που είναι και… ψηφοφόροι- μην ξεχνιόμαστε).
Η χείρα φιλίας πάντως που έτεινε το Βατικανό προς τους Ορθόδοξους πρέπει να βρει ανταπόκριση καθώς οι δογματικές διαφορές ωχριούν σήμερα μπροστά στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας και για τα οποία οι Εκκλησίες καλούνται να συμβάλλουν σε λύσεις. Το καταλαβαίνουν όλοι πια οι επίσημοι φορείς της Ελλάδας και το αποδέχονται. Κάτι ακραίοι που έχουν μείνει στα συνθήματα της εποχής του… Κοσμά του Αιτωλού, δεν αξιολογούνται σαν κάτι το ιδιαίτερο.
Ο στολισμός
* ΚΑΤΑ τα λοιπά πλησιάζουν Χριστούγεννα. Όμορφος, γενικά, ο γιορτινός στολισμός της Λάρισας, αλλά χωρίς κάτι το εντυπωσιακό. Στα καθιερωμένα μονοπάτια. Μερικοί δρόμοι ολόφωτοι, άλλοι πάλι, όπως η Παναγούλη, έμειναν αστόλιστοι.
Κατά τα ειωθότα ο δήμαρχος Καλογιάννης άναψε τα φώτα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Πλατείας σε μια «σεμνή τελετή», υπό τους ήχους της Παραδοσιακής και Παιδικής Ορχήστρας του Δημοτικού Ωδείου Λαρίσης. Ίσα που να βγει η υποχρέωση. Δεν υπάρχει όρεξη, είναι φανερό.
Υπερπαραγωγές!
* ΣΤΟΝ γειτονικό Βόλο αντιθέτως ο δήμαρχος είναι… κεφάτος. Γκραν μετρ της υπερπαραγωγής, ο Μπέος «δεν γουστάρει μία» τις σεμνές ή σεμνότυφες τελετές, και προτιμά οπωσδήποτε τις… «άσεμνες». Φέτος φώναξε τη Βίσση (πού πας μωρέ Καλογιάννη με τις… παιδικές χορωδίες;) και έγινε ο… κακός χαμός ! Η αντιπολίτευση βέβαια του την έπεσε άγρια, διότι στο μεταξύ κυκλοφόρησε κι ένα βίντεο που έδειχνε ότι η… «άσεμνη» τελετή ανάμματος του δέντρου είχε και «after» σε τοπικό μπουζουξίδικο όπου η γερόλυκος της πίστας και της καψούρας Αννούλα πήγε και τραγούδησε για τους μερακλωμένους φίλους του Μπέου- όλοι άνευ μάσκας εννοείται. Η κατηγορία που του προσάπτουν;
- Οργάνωση κορονοπάρτι σε εποχή πανδημίας.
Και… καθάρισε!
* ΟΣΟ, όμως, μασάει η κατσίκα ταραμά, άλλο τόσο μασάει κι ο Μπέος από κάτι τέτοια κουλτουριαρέικα. Τους είπε πάνω - κάτω:
- Ου να μου χαθείτε μίζεροι και κακομοίρηδες. Άμα σας βαστάει ρε, πάτε να ρωτήσετε τον κόσμο αν ήθελε να φέρω τη Βίσση ή όχι και να προβάλλω την πόλη…
Έτσι καθαρίζει ο Μπέος. Την έχει μάθει τη δουλειά. Ξέρει πολύ καλά ποια είναι η τρέχουσα (μη) αισθητική του πλήθους, τη χαϊδεύει, την κολακεύει και μετά καλεί τους αντιπάλους του να πάνε να… αναμετρηθούν με το τέρας. Ξέροντας ότι αυτό δεν παλεύεται με τίποτε.
Άνιση μάχη
* ΒΕΒΑΙΑ, δεν υπάρχει σύγκριση. Το να αναμετρηθείς στην οργάνωση νυχτερινών events με τον Μπέο, είναι μάλλον μια μάχη άνιση. Το ματσάκι είναι εκ προοιμίου χαμένο - διπλό ημίχρονο, διπλό τελικό που λένε και οι στοιχηματζήδες. Αλλά άμα πας και δεις τα Τρίκαλα του Παπαστεργίου θα καταλάβεις ότι η Λάρισα μπορούσε να είναι ακόμη πιο φωτεινή.
Τράγκας
* ΤΑ καλύτερα του ευχόμαστε του ανθρώπου, αλλά πες μου:
Ποια σκέψη έκανες και συ και όλη η Ελλάδα σαν έγινε γνωστό χτες πως ο Τράγκας, -εκ των αρχηγών του αντιεμβολιαστικού κινήματος- μεταφέρθηκε στην Εντατική του Νοσοκομείου «Σωτηρία» σε κρίσιμη κατάσταση λόγω κορονοϊού;
Βλέπεις, όταν ο Θεός έβρεχε μυαλό μερικοί κρατούσαν… μικρόφωνο κι έλεγαν ό, τι τους κατέβαινε στο κεφάλι.
Καταλάβαμε…
* ΔΕΝ λέει τίποτε μια ακόμη συγκέντρωση αντι-εμβολιαστών στη Λάρισα όπως αυτή που έγινε χτες βράδυ, στην πλατεία και η οποία εξελίχθηκε σε πορεία στους κεντρικούς δρόμους.
Λέει όμως πολλά το γεγονός ότι είδαμε ανάμεσά τους πάρα πολλά νέα παιδιά, να φωνάζουν ένα σύνθημα από τα παλιά : «Να καεί να καεί το μπιιιιιπ η Βουλή».
(Εντάξει, καταλάβαμε… )
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Του Άι Νικόλα σήμερα…
Παραμονές τ’ Άι Νικόλα, σαν χτες καλή ώρα, μπαίνω πάντα σε μία εκκλησιά, μια οποιαδήποτε εκκλησιά, κι ανάβω ένα κερί στη μνήμη του μακαρίτη του πατέρα μου. Εγώ, η μάνα μου κι ο αδερφός μου πρέπει να είμαστε οι μόνοι που απομείναμε να τον θυμόμαστε. Τα εγγόνια, ούτε καν… Όταν θα φύγουμε κι εμείς οι τρεις από τη ζωή, θα είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να μην υπήρξε ποτέ. Έζησε μια ταραχώδη ζωή, όπως όλη αυτή η γενιά του πολέμου, χόρτασε το τομάρι του φτώχεια, δουλειά, κακομοιριά κι αγωνίες. Πήρε και μερικές χαρές είν’ αλήθεια. Μετά, αρρώστησε. Άντε γεια… Έγινε ανάμνηση. Ένα κερί κάθε χρόνο, κι ένα όνομα βιαστικά γραμμένο σε ένα χαρτάκι που το πάει η μάνα μου στην εκκλησία, μαζί με μια λειτουργιά και λίγο κόκκινο κρασί, να το διαβάσει ο παπάς. «Υπέρ αναπαύσεως του δούλου του Θεού»…
Θες να μάθεις τι είναι ματαιότητα; Πάρ’ τα πόδια σου και τράβα μια βόλτα στο παλιό νεκροταφείο Λαρίσης, εκεί μπροστά, στη… «βιτρίνα» που λένε, που είναι κάτι τάφοι πεσόντων αξιωματικών. Εκεί θα δεις τον τάφο ενός κάποιου υπολοχαγού Απόστολου Μητράκου, γεννηθέντος εν έτει 1918 και αποβιώσαντος εν έτει 1948 εις ηλικίαν 30 χρονών. Τι είναι πια όλοι αυτοί οι Αποστόληδες Μητράκοι πέρα από απλά ονόματα χαραγμένα σε μια λερή πλάκα μαρμάρου; Έζησαν; Υπήρξαν; Τι άφησαν πίσω; Η ζωή συνεχίστηκε, η ζωή πάντα θα συνεχίζεται. Οι απόγονοί τους- αν υπάρχουν- θα ζουν πιθανώς σε διαμέρισμα 80 τ.μ. στον 2ο όροφο πολυκατοικίας επί της οδού Μανδηλαρά, θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ και θα βρίζουν για τη μεγάλη αύξηση των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος. Τα Σάββατα θα πίνουν καφέ στην Ταχυδρομείου σερφάροντας μετά μανίας στο κινητό, κατεβάζοντας applications και συζητώντας για το πώς μπαίνει κανείς στο νέο «Εξοικονομώ». Άγχη, προσωπικές αγωνίες, πόλεμοι κι αρρώστιες που πιθανόν να έζησες Μητράκο μου δεν έχουν πια καμιά σημασία. Ποτέ δεν είχαν, αλλά δεν το έβλεπες τότε. Αυτή είναι η κατάρα -μα και η ευλογία συνάμα - κάθε ανθρώπου. Ότι δεν μπορεί να δει στο τώρα, στον παρόντα χρόνο, αυτά που θα δει και θα καταλάβει στο μέλλον.
Άναψα λοιπόν το κερί και έκανα μια μικρή μετάνοια στην εικόνα του Αγίου. Δεν τη φίλησα κι ας διψούσαν τα χείλη μου για ευλογιά. Άι Νικόλα, σχώρα με, φοβάμαι. Όλες αυτές οι μεταλλάξεις, «μετάλλαξη Δέλτα», «μετάλλαξη Όμικρον», μεταλλάξεις της Μποτσουάνα, της Ταγκανίκα, των Ινδιών και Κύριος οίδε πόθεν αλλού- με έχουν θορυβήσει. Ξέρεις, κι εγώ άνθρωπος είμαι, τρομοκρατημένος και τριπλοεμβολιασμένος μάλιστα. Το αγαπάω το τομάρι μου, και σκοπεύω -με τη βοήθεια της επιστήμης- να το πουλήσω ακριβά. Είπαμε ματαιότης, αλλά μην μας πάρει κι από κάτω ε; Τα μέτρα για τον κορονοϊό πρέπει να λαμβάνονται. Τελεία. Καλή η εξ ύψους βοήθεια, η επίκληση στην Παναγιά και τους Αγίους, αλλά όπως λέει και μια σοφή νησιώτικη παροιμία για κάποιον που θαλασσοπνιγόταν «Βόηθα με Άγιε Νικόλα, κούνα και εσύ τα χέρια σου».
Οι άνθρωποι που πιστεύουν στα θεία έχουν γενικά μια σχέση λατρείας μ’ όλους τους Αγίους. Με μερικούς περισσότερο. Ο Άι Νικόλας, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, είναι από τους πιο δημοφιλείς. Στη Λάρισα π.χ. διαθέτει τον μεγαλύτερο ναό απ’ όλους και δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Τι ακριβώς ζητάει ο προστάτης των ναυτικών καταμεσής του κάμπου, να τον δοξάζουμε σήμερα εμείς, παιδιά κι αγγόνια απλοϊκών γεωργών, τσοπαναραίων και κτηνοτρόφων, δεν το κατάλαβα ποτέ κι ούτε που πρόκειται, να, μα τον Θεό!
Οπωσδήποτε, καταλάβαινα τη δημοφιλία του στην Κεφαλονιά. Τα τρία χρόνια που η ζωή με ξέβγαλε στο Φισκάρδο Κεφαλληνίας διαπίστωνα καθημερινά πως ο Άι Νικόλας ήτανε πρώτη φίρμα - μετά συγχωρήσεως. Μπορεί ο Άγιος Γεράσιμος να ήταν ο πολιούχος, ο κατεξοχήν τοπικός Άγιος, ο Νικόλας όμως ήταν παντού. Μα βάρκα ήτανε, καΐκι ήτανε, τράτα, σκούνα ή φεριμπότ η εικόνα του Αγίου έστεκε παρηγορητικά πάνω στη γέφυρα, δίπλα απ’ το ξύλινο στρογγυλό τιμόνι να δίνει ψυχή και κουράγιο σε ναύτες και καπεταναίους. Λες κι ήρθε απ’ το πουθενά, από ένα μακρινό και ερεβώδες επέκεινα, ο Άι Νικόλας άλλαξε βάρδια με τον Ποσειδώνα που κουράστηκε να παλεύει τόσους αιώνες να κάνει ζάφτι τα κύματα. Αδύναμοι οι ανθρώποι, τρομερά τα στοιχειά της θάλασσας, δεν την παλεύανε χωρίς ανώτερες δυνάμεις στο τιμόνι. Και μην νομίζεις, δεν πολυσκοτίζονταν για τους εαυτούς τους. Όπως έγραψε κι ο Καββαδίας, -Νικόλας κι αυτός και Φισκαρδιώτης- ο ναυτικός «έχει την ψυχή του στο διάολο πουλημένη. Μια μάνα μόνο σκέφτεται στυγνή και σκυθρωπή που χρόνια τώρα και καιρούς τον γιο της περιμένει...».
Με τον Άι Νικόλα στη γέφυρα, η ελληνική ναυτιλία μεγαλούργησε. Στα σχολεία οι δάσκαλοι -τότε που ακόμη έπλαθαν ψυχές- μάς μάθαιναν να ’μαστε περήφανοι που «η ελληνική ποντοπόρος ναυτιλία είναι η πρώτη δύναμις στον κόσμο». Ναι, η Ελλάς, η μικρή Ελλάς κατάφερνε να είναι παγκόσμια δύναμη σε κάτι… Κι εμείς φουσκώναμε… Κι από κοντά ο Καρκαβίτσας με τα «Λόγια της Πλώρης», και μια ολόκληρη φιλολογία της θάλασσας που αφηγούταν τα κατορθώματα της ελληνικής ναυτοσύνης. Στα ταβερνάκια, εκεί όπου περίσσευαν οι καημοί κι άδειαζαν τα μπουκάλια με τις ρετσίνες, σαν έπιανε ο Γαβαλάς να τραγουδά, «Κάθε λιμάνι και καημός…», βούρκωναν τα μάτια για κάποια απουσία…
Μα αλλάξανε κατεύθυνση οι ανέμοι «κι ήλθαν άλλοι καιροί». Δεν γράφονται πια τραγούδια για θάλασσες και ναυτικούς… Γιατί ναυτικοί δεν υπάρχουνε πια. Στα ελληνικά ποντοπόρα πλοία ναύτες Αιγύπτιοι, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί μεταφέρουν τα προϊόντα των Κινέζων και λοιπών κίτρινων. Οι προσευχές που ακούγονται σε καμπίνες και αμπάρια δεν απευθύνονται πια στον Άι Νικόλα… Άλλοι Θεοί, αλλότριοι, ο Αλλάχ θες, ο Βούδας θες, αυτοί έχουν πιάσει τώρα το τιμόνι… Και τα δικά μας τα ναυτόπουλα, ιδιοκτήτες καφετεριών και ενοικιαζομένων δωματίων Airbnb πια, περιμένουν τον ξένο τουρίστα για κονόμα, δόξα να ’χει ο Άγιος Trivagos.com! (Α, να σταμάταγε κι αυτό το κακό με τον Covid μην έχουμε ακυρώσεις δωματίων πάλι από Αγγλία και Γερμανία...).
Σιγοκαίει το κερί που άναψα μπροστά στην εικόνα του Άι Νικόλα. Καίει αργά, ήρεμα, ταπεινά και φωτίζει το ημίφως. Κι ένα αεράκι που έρχεται από το ανοιχτό παράθυρο της εκκλησιάς μοιάζει με το πνεύμα των πατεράδων μας, σαν τους θυμόμαστε τη μέρα της γιορτής τους…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
