Το θετικό είναι ότι οι θερμοκρασίες έπεσαν σταθερά κάτω από τους 30 βαθμούς και ο κόσμος παίρνει ήδη κάποιες ανάσες. Μετά από τέτοιο καλοκαίρι, δύσκολο να αντέξεις και το «γαϊδουροκαλόκαιρο» του Σεπτεμβρίου.
Εγκεφαλικά
* ΒΟΥΙΖΕ ο τόπος χθες ότι θα ανακοινωθεί σήμερα ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας στη θέση του ναυάρχου Αποστολάκη που αρνήθηκε. Και το όνομα αυτού Χρήστος Στυλιανίδης, Κύπριος πολιτικός και πρώην επίτροπος της Ε.Ε. (Καλά, εδώ δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρό ριάλιτι χωρίς Κύπριο, θα υπάρξει ... Κυβέρνηση;).
Ο Κύπριος αναφέρεται ως ... κεντροαριστερός, εκσυγχρονιστής και ... σημιτικός, γεγονός που θα κάνει τους ...«δεξιούς» της ΝΔ να βγάλουν περαιτέρω σπυράκια.
Δεν ξέρω, αλλά έχω την υποψία ότι ο Κυριάκος μάλλον το ...διασκεδάζει να τους προκαλεί απανωτά εγκεφαλικά.
Τηλε-χειμώνας
* ΕΙΠΑΜΕ ριάλιτι; Ωχ Παναγιά μου τι έχουμε να τραβήξουμε και φέτος οι τηλεθεατές. Ήδη τα κανάλια έδειξαν τα δόντια τους με νέα πιο άγρια παιχνίδια ενώ ένα σμήνος από ...ξανθιές παρουσιάστριες (κανάλι χωρίς ξανθιά σε πρωινάδικο δεν έχει καμιά τύχη) μας απειλούν με τόνους καθημερινής μπουρδολογίας.
Επιπλέον γίνεται της κακομοίρας στα σίριαλ από κρητικές και μανιάτικες βεντέτες (πόσο Κρήτη και Μάνη πια;) που μας απειλούν με πολύ αίμα, πολύ κουμπούρι, πολύ έρωτα (με το σχετικό κέρατο εννοείται). Κι άσε που δεν είπε και την τελευταία του λέξη ο γερόλυκος ...Δούκας Σεβαστός.
Ο Θεός να μας φυλάει μην αναγκαστούμε να τα λουστούμε όλα αυτά με καμιά γερή καραντίνα!
Ακρίβεια
* ΚΑΜΙΑ περίπτωση να σ’ αφήσουν να χαλαρώσεις.
Δέκα χρόνια οικονομική κρίση και πανδημία, ισοπέδωσαν την οικονομία.
Και πάνω που κάτι άρχισε να κινείται, σου ανακοινώνουν πως έρχονται μεγάλες αυξήσεις σε βασικά προϊόντα. Μετά από τόσα και τόσα χρόνια η Ευρώπη επιστρέφει στην ...ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Λέξεις που κοντεύαμε να ξεχάσουμε.
Το συμπέρασμα είναι πως η ζωή τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ιστορία ...διαδοχικών κρίσεων κάθε μορφής. Με τις υγειές μας.
...Και διακοπές
* ΣΤΗΣ ακρίβειας τον καιρό θέλησα να πάω διακοπές κι εγώ...
Την ακρίβεια τη βίωσαν για τα καλά οι φέτος το καλοκαίρι οι Λαρισαίοι που θέλησαν να κάνουν διακοπές. Τιμές αστρονομικές σε ταβέρνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια, αλλά και σε κάθε άλλη υπηρεσία. Ο ελληνικός τουρισμός επιστρέφει στην ...κανονικότητά του, ειδικά στα νησιά. Φτηνότερα τα δικά μας παράλια, αλλά όχι και τζάμπα βέβαια.
Επιπλέον η κάθετη πτώση στα ταξίδια του εξωτερικού πίεσε κι άλλο προς τα πάνω τις τιμές της Ελλάδας. Σε λίγο κάμποσοι θα θυμηθούμε το ...σπίτι στο χωριό... Μια χαρά ...εξοχή είναι και κει.
Στάβλισμα
* ΣΤΟ μεταξύ, τα πάθη του Κυρίου τράβηξαν όσοι επέστρεφαν χθες από τη Σκιάθο με το πλοίο της γραμμής. Όλοι ξέρουμε πως τα καράβια της επιστροφής παραφορτώνονται, αλλά χθες έπιασε και βροχή και ο κόσμος στοιβάχθηκε σε συνθήκες ...στάβλου. Πατείς με πατώ σε!
Με το πλοίο ταξίδευε και ο δήμαρχος Βόλου Αχ. Μπέος που τους έκανε μεγάλη μανούρα. Στο τέλος έκανε και δήλωση με την οποία ζήτησε και την επιβολή προστίμου για υπεράριθμους επιβάτες. Κατά τα λοιπά, «λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα κατά της Covid-19» όπως μας διαβεβαιώνουν παντού οι σχετικές πινακίδες...
Ο μόνος
* ΣΕ λαϊκό προσκύνημα από σήμερα η σορός του Μίκη Θεοδωράκη.
Του μοναδικού ίσως Έλληνα που κατάφερε να φύγει από τη ζωή και να τον συνοδεύουν οι ευχές και η αν αναγνώριση όλων των Ελλήνων και όλων των κομμάτων.
Σημειώστε το, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Έτσι κι αλλιώς οι εποχές δεν γεννάνε πια μύθους, οπότε θα αποφύγουμε και τα ...διλήμματα.
Κανονικότητα
* ΤΗΝ τελευταία εβδομάδα η Λάρισα ακούει όλη μέρα Θεοδωράκη με αφορμή τον θάνατό του.
Το βράδυ πάντως επανέρχεται η ...κανονικότης. Με Νατάσα Θεοδωρίδου και Πάολα στο «Αλκαζάρ» και Πέγκυ Ζήνα στο Μακρυχώρι, οι Λαρισαίοι κάπως στάνιαραν βρε παιδάκι μου. Καλή η κουλτούρα, αλλά κάνει και κακό στο στομάχι!
Στη λήθη;
* ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ εκδηλώσεις έλαβαν χώρα στη Λάρισα το Σαββατοκύριακο για τον Ιπποκράτη. Η πόλη διεκδικεί ένα από τα σύμβολά της.
Την ιπποκρατική Λάρισα -όπως επανειλημμένα ειπώθηκε αυτές τις μέρες- ξεκίνησε να αναδείξει ένας σημαντικός άνθρωπος και οραματιστής, ο αείμνηστος γενικός αρχίατρος Δημήτριος Παλιούρας. Χάρη σ’ αυτόν έγινε και το Μουσείο του Ιπποκράτη.
Κι όμως, τον Παλιούρα τον ξεχάσαμε. Αν δεν κάνουμε λάθος, δεν αφιερώσαμε ούτε έναν δρόμο στη μνήμη του, όταν έχουν τιμηθεί τόσοι και τόσοι. Μήπως η Επιτροπή Ονοματοθεσίας του Δήμου θα έπρεπε κάποτε να το δει;
Σχολεία ανεμβολίαστα
* ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ εβδομάδα πριν την έναρξη των μαθημάτων και οι εκπαιδευτικοί προβληματίζονται έντονα, καθώς θα κληθούν να μπαίνουν σε τάξεις ανεμβολίαστων ως επί το πλείστον μαθητών. Αν και εμβολιασμένοι οι περισσότεροι, έχουν και κάποια ηλικία που τους κατατάσσει στις ευπαθείς ομάδες.
Το πρόβλημα δύσκολα θα λυθεί. Ακόμη και γονείς που αποδέχονται τη χρησιμότητα του εμβολίου και έσπευσαν να το κάνουν, δύσκολα πείθονται να το χορηγήσουν στα παιδιά τους, θεωρώντας τα ευάλωτα λόγω ηλικίας. Δύσκολη χρονιά... Πολύ δύσκολη ...
Φωτισμός
* ΜΠΗΚΑΜΕ στο φθινόπωρο και πλέον νυχτώνει νωρίτερα. Οπότε πρέπει να αλλάξει και η ρύθμιση για τον δημοτικό φωτισμό της πόλης, όπως σημειώνουν συμπολίτες, για να μην περπατάμε στο σκοτάδι...
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Λήμνος: η διαχρονία του ελληνισμού
Εμένα, ο έρωτάς μου ο παιδικός ήτανε πάντα τα κάστρα. Κι έτσι είναι ακόμη. Καιρός πέρασε, χρόνια πέρασαν, τίποτε δεν άλλαξε. Και κάθε καλοκαίρι στα ίδια μέρη θα γυρνώ... Από το κάστρο του Πλαταμώνα ως τη Μεθώνη, κι απ’ της Λέρος τα βουνά ως τη θεοβάδιστη Πάτμο, το ετήσιο «προσκύνημα» τηρείται ευλαβικά. Περιφέρομαι τότε ανάμεσα σε πολεμίστρες, στοχαστικός τάχα μου και βλοσυρός κι εκεί που οι άλλοι ανέμελοι τουρίστες παρατηρούν τη συνήθη εγκατάλειψή τους από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τ’ αγριοχόρταρα και το σκουπιδαριό, εγώ βλέπω μορφές και οράματα. Βυζαντινούς, βλέπω αυτοκράτορες να περιφέρονται έφιπποι και θλιμμένοι, με ύφος αυστηρό και να επιθεωρούν τις πολεμίστρες. Τοξότες πανέτοιμοι πάνω στους ακρόπυργους. Ιαχές πειρατών ή βαρβάρων πολιορκητών αντηχούν στ’ αυτιά μου... Πού να μαζέψεις το μυαλό του αλλοπαρμένου...
Η σχέση μου με τα κάστρα εγκαινιάστηκε στης Λαρίσης το παζάρι. Εκεί μπροστά στα παιχνιδάδικα, που ήταν πρώτα-πρώτα στη σειρά, αφού πρώτα πλάνταξα στο κλάμα πέτυχα τελικά να μου πάρουν ένα κάστρο με στρατιωτάκια. Κι από τότε παιχνίδι δεν ξαναζήτησα, μοναχά το κάστρο έστηνα και ξαναέστηνα. Κι όλο στρατιωτάκια αγόραζα κι όλο κι αβγάταινε ο στρατός μου...
Λήμνος 2021. Κάθομαι σ’ ένα καφέ του «Ρωμαίικου Γιαλού» κι αντικρίζω το περίφημο κάστρο της Μύρινας... Λάμπει στον ήλιο, λάμπουν οι πέτρες του και οι άγριοι θάμνοι που το περιβάλλουν. Τα βράδιασαν το φωτίζουν με εντυπωσιακό φωτισμό, μοιάζει σαν πυρπολημένο, σαν να το πάτησαν οχτροί και να το παρέδωσαν στις φλόγες. Μα το πρωί ξεπροβάλλει και πάλι αγέρωχο, απόρθητο, λεύτερο.
Στην προκυμαία έχει την αναμενόμενη πολυκοσμία. Κόσμος που πίνει καφέ, που πίνει... ήλιο, άλλοι περιμένουν το καράβι της γραμμής ή απλώς βολτάρουν. Η Ελλάδα, μπουχτισμένη από μία ακόμα χειμωνιάτικη καραντίνα έχει χυθεί στους δρόμους του καλοκαιριού. Με μάσκες ή χωρίς κανένας δεν ασχολείται πια. Καμιά σχέση βέβαια η Λήμνος με την πολυκοσμία και το τουριστικό ...γιουρούσι των Κυκλάδων. Τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος κι άλλα μικρότερα, δεν καταγράφηκαν άλλωστε ποτέ στις δέλτους της ελληνικής γκλαμουριάς. Κει πέρα συχνάζουν συνήθως οικογένειες με τα παιδάκια τους και ηλικιωμένες θρησκευάμενες που πάνε στα μοναστήρια. Είναι άνθρωποι που μαζεύουν ευρώ-ευρώ τα χρήματα για τις καλοκαιρινές διακοπές. Στέκονται έξω από τα εστιατόρια, κοιτάζουν και καλοεξετάζουν πρώτα τις τιμές στους αναρτημένους καταλόγους πριν αποφασίσουν να καθίσουν για φαγητό. Δυο μερίδες φαγητό και πέντε τηγανιτές πατάτες. Στην τελική, παιδιά είναι, θα χορτάσουν, σάματις εμείς πώς; Γιατί έχει πέσει ακρίβεια μεγάλη και δεν βγαίνει.
Λες και όλοι θέλουν να ρεφάρουν και να βγάλουν μέσα σε μια σεζόν τα σπασμένα. Με εκατό ευρώ την ημέρα για ένα μέτριο δωμάτιο, σε λίγο θα βλέπουμε τα νησιά με το κιάλι, ή σε ταξιδιωτικές εκπομπές της τηλεόρασης. Και να σκεφθείς, μου λέει μια φίλη τουριστική πράκτορας, το Βόρειο Αιγαίο είναι από τους φτηνότερους προορισμούς και φέτος.
Ξέρουν από φτώχεια οι Λημνιοί. Σαν πας στα ενδότερα του νησιού κι αντικρίσεις τα πετρώδη κι άγονα εδάφη, εύκολα θα αντιληφθείς πως για τους μικρογεωργούς, τους κτηνοτρόφους και τους ψαράδες των νησιών μας, ζωή άλλη δεν ήτανε παρά μονάχα να πάρουνε των ομματιών τους... Γεννούσαν παιδιά, μεγάλωναν οι οικογένειες, πώς να τα ταΐσεις; Στον δρόμο για Αμέρικα λοιπόν, για Αουστράλια, για στεριανή Ελλάδα - κάμποσοι πιάσανε και Λάρισα συγκροτώντας μιαν ευάριθμη παροικία. Δυσκολεμένα παιδιά της ανάγκης, δούλεψαν, πρόκοψαν, έστησαν καινούργια σπιτικά. Κι απέμεινε το νησί, η πρώτη τους πατρίδα, μια ανάμνηση. Στην καλύτερη, κάποιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι. Οι άλλοι ... όποτε... Ίσως και ποτέ.
Πουθενά αλλού δεν θα νιώσεις τη διαχρονία του ελληνισμού όπως σε μέρη αγνά και διαυγή σαν τη Λήμνο. Ταξιδεύω βόρεια και εμπρός μου ξεπροβάλλουν τα επιβλητικά βουνά της Ίμβρου.
Μοιάζουν μυθικά, καθώς είναι καλυμμένα από την αχλύ, την ομίχλη που προκαλεί η τρομακτική ζέστη και η εξάτμιση της θάλασσας. Στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως εκεί είναι Τουρκία και πως στα λιμάνια της κυματίζει κόκκινη ημισέληνος. Η Ίμβρος είναι απλώς μια Ελλάδα σε ...αναστολή. Η κλεμμένη Καρυάτιδα που κρατούν φυλακισμένη οι Βρετανοί στο Λονδίνο, η Ίμβρος, η Χάλκη, η Τένεδος κι η Σμύρνη ακόμα, όλα Ελλάδα είναι, κομμάτια ενός παζλ που θα ξαναενωθούν. Όλα στη δική μας πνευματική σφαίρα ανήκουν, το εδαφικό σκέλος έρχεται δεύτερο Ρετζέπ - Ταγίπεφέντη μ’. Γιατί «όλες οι θάλασσες του κόσμου είναι Ελλάδα», όπως έγραψε κι ο Μυριβήλης, του Βόρειου Αιγαίου παιδί κι αυτός.
Πίσω στο κάστρο της Μύρινας. Η ανάβαση στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής έχει γίνει δύσκολη πια. Η ανάσα κοντή. Στην κορυφή κυματίζει μια σημαία κουρελιασμένη από τα μελτέμια του Αύγουστου και τον ανελέητο ήλιο. Εντός των τειχών, χαλάσματα, σωροί από πέτρες, αγριόχορτα, σαύρες και ξεθωριασμένες πινακίδες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με ένα σωρό περιττές λεπτομέρειες.
Η ίδια εγκατάλειψη παντού.
Μα η θέα, πανοραμική και ανεμπόδιστη, σε αποζημιώνει. Κοιτάς τη θάλασσα και τους ανοιχτούς ορίζοντές της και γεμίζει το πλεμόνι Ελλάδα. Γεμίζει άρωμα ελιάς που αναδύει στο βάθος η Σαμοθράκη και αναμειγνύεται νοερά με το λιβάνι που καίνε οι καλογέροι απέναντι στο Άγιο Όρος, στη χάρη της Παναγιάς τον Δεκαπανταύγουστο.
Στη Λήμνο ξαναγίνεσαι ποιητής... Αυτό το νησί σού γεννά ηρεμία, σε γαληνεύει, σε ισορροπεί. Η πανδαισία των εικόνων. Η καθαρότητα των ακτογραμμών. Το πλέριο φως. Όλα αυτά που ξαλαφρώνουν την ψυχή. Είναι σ’ αυτά εδώ τα μέρη που ο Ήφαιστος, παραπεταμένος από την οργή του Δία, βρήκε το καταφύγιο και την ηρεμία του. Είναι στα ίδια αυτά νερά που έπλεαν οι αθηναϊκές τριήρεις. Εδώ και οι βυζαντινοί δρόμωνες, εδώ και οι βενετσιάνικες γαλέρες σε έναν αέναο αγώνα δρόμου για τον έλεγχο των Στενών που τελικά περιήλθαν στους Οθωμανούς πριν τους εκδιώξει το 1912 ο Κουντουριώτης με το θωρηκτό «Αβέρωφ».
Στη Λήμνο και το Βόρειο Αιγαίο η ψυχή ξαναγεννιέται, αρκεί να μπορείς να το δεις και να κοινωνήσεις τ’ άχραντα μυστήρια των αιώνων. Να ξεφύγεις από εικόνες σαν κι αυτή στο Λιμάνι, όπου οδηγοί Ι.Χ., νταλικέρηδες, τουρίστες και λιμενικοί φωνάζουν όλοι μαζί και χειρονομούν γιατί πάλι το καράβι είχε καθυστέρηση, γεγονός που συνεπάγεται νέες αναμονές.
Στο ραδιόφωνο τα τραγούδια του Μίκη παίρνουν τώρα άλλη διάσταση. Περιμένοντας το καράβι της επιστροφής ο «νοητός ήλιος της δικαιοσύνης» έδειχνε να είναι περισσότερο επιεικής μαζί μας και τα μελτέμια πιο ήπια και δροσερά.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
