περιορίσει τις δυνατότητες πολλών ανθρώπων.
Σεπτέμβρης. Κι ούτε καν της Λαρίσης το παζάρι... Και όλοι ξέρουμε πόσο κοστίζει συναισθηματικά αυτό στον Λαρισαίο.
Σεπτέμβρης με μάσκα παντού... Και στη Λάρισα δεν κάνει ... αποκαλόκαιρο, κάνει... «γαϊδουροκαλόκαιρο»... Μαρτύριο να τη φοράς με τις ώρες. Κόπωση.
Πανικός
ΟΧΙ απλά κοσμοσυρροή, αλλά ...πανικός επικράτησε χτες σ’ όλα τα παράλια, από Πλαταμώνα μέχρι Ρακοπόταμο... Η τελευταία έξοδος του καλοκαιριού ίσως να ήταν και η μεγαλύτερη. Χιλιάδες Λαρισαίων και λοιπών δυτικοθεσσαλών απόλαυσαν χτες μια υπέροχη θάλασσα γαλήνια και πεντακάθαρη. Τα μαγαζιά δούλεψαν καλά και κάπως «ρέφαραν» τη δεδομένη χασούρα. Είναι προφανές ότι η Λάρισα αδυνατώντας να κάνει κανονικές διακοπές (άλλοι λόγω κορονοϊού, άλλοι ένεκα ...αψιλίας, άλλοι επειδή δεν είχαν άδεια (π.χ. στρατιωτικοί) «ξεσπάει κάθε Σαββατοκύριακο στα παράλια για ... ό,τι προλάβει από μπάνιο. Κάτι είναι κι αυτό...
Κανόνες δημοσιότητας
ΔΕΝ έχει σωτηρία το πράμα... Έγινε προσπάθεια να ανοίξει το Αρχαίο Θέατρο Λάρισας με μια πρώτη παράσταση, αλλά το θέμα δεν «έπαιξε» ιδιαίτερα στα ΜΜΕ των Αθηνών. Απέκτησε η ΑΕΛ διεθνή Φινλανδό με γυναίκα μια κουκλάρα (Μις Τσεχία) και όλα τα ΜΜΕ έχουν φωτ. του Αρχαίου Θεάτρου επειδή ...πήγε και φωτογραφήθηκε σ’ αυτό η καλλονή!
(Κατάλαβες δήμαρχε πώς παίζεται πια το παιχνίδι της δημοσιότητας;)
Βούρκος
ΤΡΑΤΖΙΚ... Σε ποια σοβαρή πολιτισμένη χώρα του δυτικού κόσμου οι εφημερίδες κυκλοφορούν κάθε μέρα έχοντας στην πρώτη τους σελίδα φωτογραφίες από ...πολεμικά αεροσκάφη και πλοία και πολεμικές δηλώσεις; Σε καμία. Με τον Ερντογάν κυλιόμαστε κυριολεκτικά στον βούρκο ...
(Δεν μας αφήνεις ήσυχους ρε κουμπάρε; Αρχίζει το Big Brother, το GNMT , οσονούπω και οι «Αγριες Μέλισσες», με σένα θα ασχολούμαστε;) .
Παράφρονας
ΣΟΒΑΡΑ μιλώντας η κατάσταση είναι δύσκολη για όλους. Ο Ερντογάν πραγματικά παραφρόνησε και δυστυχώς την ιστορία τη γράφουν κάποτε οι παράφρονες. Ήταν λογικό αυτό που έκανε ας πούμε ο Χίτλερ; Μια παραφροσύνη ήταν, ένα αμόκ... Το κακό είναι πως μέχρι να ηττηθούν οι παράφρονες, προκαλούν τόση ζημιά, τόσο θύματα, τόση δυστυχία, αφού κανείς δεν γίνεται θεσμικά να τους σταματήσει. Ποιος να του εναντιωθεί στην Τουρκία ας πούμε; Ποιος δυτικός ηγέτης θα ασχοληθεί σοβαρά; Και δυστυχώς τη φωτιά που ανάβει τρέχουν όλοι να τη σβήσουν μετά...
Ούτε καν...
ΧΤΕΣ ο Ερντογάν απείλησε πάλι με πόλεμο Ελλάδα και Γαλλία. Στην Ελλάδα –δικαίως τω λόγω – έγινε πρώτο θέμα στον Τύπο. Οι Γάλλοι στα δικά τους ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν καν... Σου λέει, ποιος Ερντογάν τώρα, ο άνθρωπος είναι γραφικός...
(Άμα είσαι μακριά από την ... πυρκαγιά, δεν κάθεσαι να σκάσεις και πολύ...)
Μασκα-ραλίκια
Η ΓΑΛΛΙΑ (με την ισχυρή οικονομία) ανακοίνωσε ότι δεν θα χορηγήσει μάσκες στους μαθητές της. Και πολύ λογικό. Λες και δεν έχει 4 ευρώ κάθε γονιός να αγοράσει δύο υφασμάτινες για το παιδί για να τις συναλλάσσει... Στη μνημονιακή Ελλάδα επικράτησε ο λαϊκισμός. Μόλις ψέλλισε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ για δωρεάν μάσκες έσπευσε το Υπουργείο να υπερθεματίσει εξαγγέλλοντας τη δωρεάν χορήγησή τους. Χουβαρνταλίκια!
Τι θα συμβεί όμως; Πρώτον, δεν προκάνουν να τις παραγγείλουν. Δεύτερον, θα είναι όλες ίδιες με αποτέλεσμα τα παιδιά να τις μπερδεύουν και να φοράνε συχνά ο ένας τη μάσκα του άλλου (με κίνδυνο μετάδοσης μικροβίων πάσης φύσεως). Τρίτον, τα περισσότερα παιδιά θα τις χάσουν μέσα σε λίγες μέρες και θα φοράνε πια δικές τους- οπότε καταλήγουμε στα ίδια.
Συμπέρασμα; Τσάμπα χαμένα τόσα εκταομμύρια και αποτέλεσμα – πρακτικά- κανένα! Αλήθεια, χάθηκε εντελώς η κοινή λογική απ’ την κυβέρνηση; Τι ... μασκα-ραλίκια είν’ τούτα;
Χωρίς καθαρίστριες
ΚΙ όμως, το σοβαρότερο πρόβλημα με το άνοιγμα των σχολείων ίσως αποδειχτεί αυτό της ...καθαριότητας. Η Κυβέρνηση έδωσε πολύ καθυστερημένα (μόλις στις 24/8) εντολή στους Δήμους να συνάψουν συμβάσεις με το προσωπικό καθαριότητας. Αποτέλεσμα; Στον Δήμο Λαρισαίων π.χ. δεν βλέπουν να παίρνουν προσωπικό πριν τις 5/9 στην καλύτερη των περιπτώσεων. Εάν τα σχολεία ανοίξουν στις 7/9, τότε κλάφτα Χαραλάμπη... Ειδικά φέτος που πρέπει να γίνει καθαριότητα πιο σχολαστική από κάθε άλλη χρονιά για τους γνωστούς λόγους... Τι να πει κανείς;
Για την Τροχαία Βόλου
Πηγε ο συμπολίτης ένα τριήμερο διακοπές στη Σκόπελο, πάρκαρε σε ένα κεντρικό αλλά απόμερο σημείο της πόλης του Βόλου δίχως να εμποδίζει και πήρε καράβι.
Γυρνώντας, βρήκε ένα ...μπουκέτο από κλήσεις στο παρμπρίζ. Τον έγραφαν κάθε μέρα (ήταν και ... λαρισαϊκές οι πινακίδες, κατάλαβες... ).
Τηλεφώνησε στην Τροχαία Βόλου και τους παρακάλεσε –λόγω και κορονοϊού- να του στείλουν με μέιλ το έντυπο άσκησης αντιρρήσεων ώστε να κάνει ένσταση. Τον πήραν με το ...άγριο, «καλά θα το στείλουμε», του είπαν, και φυσικά έκαναν αυτό που ξέρουν πάντα να κάνουν: τον έγραψαν (στα παλιά τους τα παπούτσια).
Αλήθεια, κ. Χρυσοχοΐδη, πώς το κρίνετε αυτό; Πώς συμβάλλει η Τροχαία στην εθνική προσπάθεια κατά της πανδημίας; Διότι προφανώς, ανά την Ελλάδα θα είναι χιλιάδες αυτοί που παίρνουν κλήσεις και πρέπει να πάνε στην Τροχαία για ενστάσεις...
Να έχει αξία το πτυχίο
ΑΚΟΜΗ πολλά τα συγχαρητήρια και οι ευχές πολιτικών προσώπων προς τους επιτυχόντες για την επιτυχία τους. Η μεγαλύτερη προσφορά όμως των πολιτικών προς τους φοιτητές θα ήταν, εκτός των ευχών, να αγωνιστούν ώστε να αποκτήσουν τα πτυχία των ΑΕΙ-ΤΕΙ κάποια αξία, να προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση, να συνδεθεί επιτέλους η αγορά εργασίας με την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αλλιώς οι ευχές τους θα είναι μεν καλοπροαίρετες, αλλά όχι ουσιαστικές.
Γ.Ρ.
Παραλιακός συνωστισμός
ΑΡΚΕΤΕΣ οι ανέσεις που σου προσφέρει μια οργανωμένη παραλία, αλλά σε εποχή κορονοϊού μπορεί να ρισκάρεις, επιλέγοντας ένα από beach bar του νομού. Διότι ξαφνικά στη γειτονική ομπρέλα πλακώνουν από το πουθενά 2 οικογένειες με μικρά παιδιά και προσπαθούν όλοι (ο ένας πάνω στον άλλον) να βολευτούν... διότι μια παρέα είμαστε.
Κι αν παρατηρήσεις τον υπεύθυνο του bar για συνωστισμό και για την υποχρέωση σε κάθε ομπρέλα να μην είναι πάνω από 4, αυτός σου απαντά: «Τι να κάνω και γω, μέρα που είναι πρέπει να βολευτούν όλοι. Δεν δουλέψαμε όλο το καλοκαίρι» και δώστου κλάψα. Γι’ αυτό όσοι δεν θέλουν να ρισκάρουν και κυρίως να έχουν την ησυχία τους, καρεκλίτσες και ομπρέλα από το σπίτι και δόξα τον Θεό από τόσα χιλιόμετρα παραλία που διαθέτει ο νομός μας, κάπου θα βρεις το ιδανικό για σένα μέρος.
Γ.Ρ.
Υποκρισία
ΣΕ κάποιες επαρχιακές πόλεις, η οικονομία των οποίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φοιτητική ζωή, οι τοπικοί παράγοντες (βουλευτές, δήμαρχοι, πρόεδροι Εμπορικών Συλλόγων, κ.λπ.) ασκούν αφόρητη πίεση στις Πρυτανείες των Πανεπιστημιακών Τμημάτων να βρούνε τρόπο να ξεκινήσουν τα μαθήματα στις σχολές διά ζώσης και όχι εξ αποστάσεως. Διότι χωρίς φοιτητές μια σειρά από καταστήματα θα κλείσουν, τα ενοίκια θα υποχωρήσουν, η πόλη θα ερημώσει.
Στο μεταξύ κάθε φορά που εμφανίζεται ένα κρούσμα κορονοϊού, οι ίδιοι πάλι φορείς καλούν τους πολίτες να εφαρμόσουν τα μέτρα του ΕΟΔΥ, να επιδείξουν ατομική ευθύνη και να αποφεύγουν τον συνωστισμό. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Ας επιλέξουν τα κέρδη των φοιτητών ή τη δημόσια υγεία.
Γ.Ρ.
Ευχές
ΜΕ τον σεβάσμιο ιερέα και ιδιαίτερα αγαπητό του Πυργετού, αλλά και ευρύτερα, πρωτ. π. Αλέξανδρο Ρούσσα, επικοινώνησε χθες ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής ο δήμαρχος Τεμπών, κ. Γιώργος Μανώλης, για να του ευχηθεί μεταφέροντας τις ευχές από το σύνολο του Δημοτικού Συμβουλίου Τεμπών. Μάλιστα ο κ. Μανώλης συγχάρηκε τον π. Αλέξανδρο για την εισαγωγή της εγγονής του στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Διπλή γιορτή για τον σεβάσμιο π. Αλέξανδρο χθες.
Κ.Τσ.
Αναβάθμιση
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης
ΕΔΩΣΑΝ και πήραν οι αναλύσεις και τα επικριτικά σχόλια για τις χαμηλές βάσεις και τις μικρές βαθμολογίες με τις οποίες εισάγονται κάποιοι σε πανεπιστημιακές σχολές. Για την απαξίωση κάποιων χαμηλόβαθμων σχολών, κυρίως στην Περιφέρεια, τοποθετήθηκε χθες η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως, η οποία θύμισε ότι «η Κυβέρνησή μας ανέστειλε τη δημιουργία των νέων τμημάτων που δεν είχαν ιδρυθεί». Για τον τρόπο εισαγωγής, ανέφερε πως «ανάμεσα στις λύσεις που συζητάμε είναι να ορίζει η κάθε σχολή τη βάση εισαγωγής σε τουλάχιστον ένα μάθημα που θεωρεί εξαιρετικά βασικό: Π.χ. στο Μαθηματικό τα Μαθηματικά, στις Οικονομικές σχολές η Οικονομία, στις Σχολές Πληροφορικής η Πληροφορική».
Και υπενθύμισε την ανάγκη μεγαλύτερης αυτονομίας των ΑΕΙ. Για να δούμε πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμη για να γίνουν τα αυτονόητα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Γ.Ρ.
Οι «Χριστοί» του «Κάστρου»
Εκεί, στο «Κάστρο» της Σκιάθου κυματίζει μια ελληνική σημαία... Τοποθετημένη πάνω σ’ έναν βράχο, στο πιο ακραίο σημείο του νησιού, ανεμοδέρνεται πότε απ’ τα μελτέμια του Αυγούστου, πότε απ’ τους χιονιάδες του χειμώνα. Το πανί της τότε σχίζεται, γίνεται λωρίδες. Μα αντέχει... Πάει κόντρα στον άνεμο και τους καιρούς, στέκεται στον ιστό του, ακλόνητο σημάδι μιας διαχρονικής ελληνικότητας και μοιάζει σα να χαιρετάει τους ναυτικούς που περνάνε από το στενό, ανάμεσα Πήλιο και Σκιάθο, πριν χαθούν στον μακρινό ορίζοντα του Αιγαίου...
Φτάσαμε στο «Κάστρο» με μεγάλη δυσκολία. Το νοικιασμένο «χιλιαράκι» τα ’φτυσε για να βγάλει ανηφόρες και κατσάβραχα. Πώς διάολο ανέβαιναν, φορτωμένοι μάλιστα με κοτρώνες, με γεννήματα, με προμήθειες οι κάτοικοι της περιοχής; Και πώς βγάζεις χειμώνα εδώ πάνω, σε μια νυχιά τόπο, όταν λυσσομανούν ανέμοι; Και πώς καλοκαίρι, όταν η πέτρα ξερνά φωτιά;
Το έχω αναρωτηθεί για πολλούς τόπους. Μα κει στο «Κάστρο» της Σκιάθου απόρεσα κατά τι περισσότερο. Άλλοι άνθρωποι... Η φύση και οι συνθήκες της ζωής σε σκληραίνουν, οπότε το να κάνεις συγκρίσεις με τον σημερινό «homo πληκτρολόγιους» είναι και ανώφελη και παράλογη.
Κι όμως, σ’ αυτόν τον «αμαυρόν και τιτάνειον βράχον» -όπως τον περιγράφει ο Παπαδιαμάντης- έναν βράχο που θυμίζει μικρογραφία Μονεμβασιάς, έζησαν οι Σκιαθίτες για 450 και βάλε χρόνια, (1350-1827) κλεισμένοι σαν τα ποντίκια, για να γλιτώσουν από τη διεθνή των πειρατών που ρήμαζαν όλους αυτούς τους αιώνες τους νησιωτικούς πληθυσμούς ανενόχλητοι... Ψάχνεις να βρεις πού στην ευχή χώρεσαν εκεί πάνω τα τετρακόσια σπίτια που αναφέρουν οι τουριστικοί οδηγοί, μέσα στα οποία ζούσε ένας πληθυσμός χιλίων πεντακοσίων ανθρώπων... Το μόνο που δεν σε ξενίζει είναι ότι πλάι σ’ αυτά στέκονταν και «τριάκοντα παρεκκλήσια, λείψανα ευσεβούς παρελθούσης εποχής» (Παπαδιαμάντης πάντα). Αυτός ο λαός πρώτα φρόντιζε τους Θεούς και μετά το σπίτι του... «Υπέρ βωμών και εστιών»... Οι «βωμοί» πρώτοι στη σειρά...
Είχε μια γλύκα φέτος η Σκιάθος, όπως φαντάζομαι και τα’ άλλα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Έναν τουρισμό παλιομοδίτικο, καθόλου μαζικό, κάτι από δεκαετία του ’50, όπως την έχει αποτυπώσει ο ασπρόμαυρος ελληνικός κινηματογράφος. Ακόμη και στις κοσμοπλημμυρισμένες συνήθως Κουκουναριές η κίνηση ήταν υποτονική, άρα ανθρώπινη. Σα να ξαναβρήκε η φύση τη χαμένη της ταυτότητα, την ισοπεδωμένη από τον μαζικό τουρισμό, τη ρύπανση και τα ντεσιμπέλ που οι σύγχρονοι άνθρωποι νοούν ως διασκέδαση... Και φυσικά μάσκες παντού... Με ιδιαίτερη επιμέλεια... Στα πλοία της γραμμής, στα καραβάκια που κάνουν τον γύρο του νησιού, μάσκες στα μαγαζιά, στα γκαρσόνια που στέκονται όρθια προσπαθώντας να προσελκύσουν πελάτες, στις εκκλησιές που επισκέπτονται οι τουρίστες. Δύσκολη υπόθεση η μάσκα όταν τα μεσημέρια πιάνει 35άρια ο υδράργυρος. Μα, όσο κι αν είναι δυσάρεστο, είναι αν θέλεις και μια μορφή άσκησης, ένα είδος προσωπικού στοιχήματος. Ναι, θα τα καταφέρουμε...
Τίποτε πιο όμορφο, κατά τη γνώμη μου, από το να διατρέχεις καλοκαίρι με καΐκι τις ελληνικές θάλασσες. Αφήνομαι στο φως, αχόρταγο το μάτι για μπλε, φουσκώνουν τα πλεμόνια αέρα πελαγίσιο... Κι όμως πολλοί συνταξιδιώτες μου προτιμούν τα κινητά τους. Είμαι περίπου πεπεισμένος ότι παρακολουθούν την επικαιρότητα... Αν τα νερά είναι ήρεμα στις Σποράδες, δεν είναι το ίδιο νοτίως του Καστελόριζου... Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, αλλά κατά βάθος όλοι ρίχνουν κλεφτές ματιές, κι όλοι έχουν τον νου τους μην γίνει καμιά στραβή με τους «απέναντι» κι έχουμε τίποτε ιστορίες...
Καλοκαίρι του 2020... Ένα υπονομευμένο καλοκαίρι... Δίχως τη χαρά που αντιστοιχεί στην πιο γελαστή εποχή του χρόνου και με μια υπόκωφη αγωνία... Σκέφτομαι τον Νίκο που ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί στρατιώτης, πού θα πάει, πού θα τον ρίξουν, κι από πού να φυλαχθούν τα παιδιά, από τον κορονοϊό ή τον Τούρκο; Τους έβαλε δύσκολα η εποχή στη γενιά τους. Καλύτερα μην το σκέφτεσαι... Μια μόνιμη αγωνία είναι έτσι κι αλλιώς η ζωή, τα ίδια θα λέμε πάλι; Κοίτα το μπλε και γαλήνευε, να που στο βάθος εμφανίστηκαν και δύο δελφίνια τα οποία ο κόσμος υποδέχτηκε με παλαμάκια, με κραυγές χαράς κι ύστερα έβγαλε τις κάμερες να τα απαθανατίσει.
Ξαναγυρίζω στο «Κάστρο»... Ο αέρας δεν λέει να κοπάσει κι η σημαία χορεύει μαζί του έναν χορό τρελό. Σκύβοντας –γιατί η πόρτα είναι χαμηλή- μπαίνω στην Εκκλησία του Χριστού, τη μεγαλύτερη του οικισμού, για την οποία ο κυρ-Αλέξανδρος έχει γράψει το περίφημο διήγημά του «Στο Χριστό στο Κάστρο». Είναι λοιπόν εκεί, σ’ αυτήν την πολυκαιρισμένη Ωραία Πύλη που ανήμερα των Χριστουγέννων του 186... λειτούργησε ο παπα-Φραγκούλης ο Σακελάριος, σαν έφτασε στον βράχο με κίνδυνο της ζωής του, μόνο και μόνο για να μην μείνουν αλειτούργητοι χρονιάρα μέρα ο Γιάννης ο Νυφιώτης και ο Αργύρης της Μυλωνούς... Κάτι σαν ρεύμα με διαπερνά. Απίστευτη η δύναμη της λογοτεχνίας να ραίνει με τη χρυσόσκονη του μύθου χώρους, πρόσωπα ή απλά αντικείμενα σαν τα σκοροφαγωμένα στασίδια του ναού! Εδώ δεν είσαι σε μια απλή εκκλησιά... Εδώ συνομιλείς με την ιστορία... Εδώ γίνεσαι μέρος του μύθου... Μισοκλείνεις τα μάτια, αφήνεσαι στο λυτρωτικό ημίφως και αποζητάς απλώς τη σιωπή ...
Επιστροφή... Ουρές κάθιδρων μασκοφόρων περιμένουν ντάλα μεσημέρι το καράβι. Λιμενικοί πανικόβλητοι διευθετούν την κίνηση και υποδεικνύουν στο κοινό να τηρεί αποστάσεις ασφαλείας... Σαν δύσκολο... Στο καράβι το πλήθος ξαναβρίσκει τις γνωστές του συνήθειες... Ο ένας πάνω στον άλλο κι ας μεταδίδουν τα μεγάφωνα ανά μισή ώρα μαγνητοφωνημένα μηνύματα περί ανάγκης τήρησης των μέτρων. Κοσμοσυρροή στα κλιματιζόμενα σαλόνια, στα καταστρώματα, στις κουπαστές, παντού. «Μα, γιατί βάζουν τόσο κόσμο;» ρωτάει μια κυρία- «Αν δεν βάζαμε μαντάμ ακόμα εδώ θα ήσασταν» της απαντάει κάποιος απ’ το πλήρωμα που την άκουσε... Βγάλε άκρη. Ή μάλλον πιάσε μια γωνιά, με το πρόσωπο στραμμένο στη θάλασσα. Αποξεχάσου, πάρε ανάσες και κοίτα να βγάλεις το ταξίδι... Έτσι κι αλλιώς δύσκολες μέρες σε περιμένουν. Στ’ αλήθεια αυτή τη φορά, κι όχι ως συνήθως που το λέμε για να το λέμε... Είμαστε όλοι πάνω σ’ ένα καράβι, είμαστε όλοι σε ένα «Κάστρο», μικροί Χριστοί που γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με προσδοκία ανάστασης, πολιορκημένοι σαν πάντοτε σ’ αυτόν τον τόπο, από αλγερίνους πειρατές κάποτε, από σύγχρονους πειρατές και πάλι, από ιούς ορατούς και αοράτους.
Μα είμαστε πάντα εδώ. Λες κι είναι στη μοίρα αυτού του λαού, να στέκει βιγλάτορας πάνω στις πολεμίστρες...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
