Κείμενο: Χαρίκλεια Βλαχάκη
Κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Rama IV στην Bangkok , ανάμεσα σε γυάλινους ουρανοξύστες, αυτοκίνητα, τουκ- τουκ, μηχανάκια, σκόνη και καυσαέριο, πλήθος κόσμου κατευθύνεται σε μεγάλες παρέες προς το θρυλικό στάδιο Lumpini.
Καθώς πλησιάζει στον προορισμό, το μπουλούκι των ανθρώπων μεγαλώνει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι οπαδοί ενώνονται στο δρόμο για τη … Λεωφόρο λίγο πριν τον αγώνα.
Η ώρα είναι 6, ο ήλιος ακόμη ψηλά, το θερμόμετρο στους 37 βαθμούς και η υγρασία περίπου στο 80, κάνει τη σκόνη που αιωρείται στην ατμόσφαιρα λάσπη και την γεμίζει σε κάθε πόρο του δέρματος σου.
Δεν είναι μακριά ακόμα. Το αντιλαμβάνεσαι από τις μυρωδιές των υπαίθριων ψησταριών και κυρίως από τους αφηνιασμένους «τουριστικούς» πράκτορες που προσπαθούν -μετά μανίας και με κάθε μέσο- να σου πουλήσουν εισιτήριο σε καλή τιμή. Φυσικά τους προσπερνάς -όπως και οποιονδήποτε στην Ταϊλάνδη που σε πλησιάζει για να σου πουλήσει κάτι σε «καλή τιμή»- και συνεχίζεις προς τα επίσημα γκισέ του σταδίου. Οι φωτογραφίες των αθλητών με τα πολύχρωμα χρυσοποίκιλτα σορτσάκια, τα γάντια του μποξ, τα ιδρωμένα σώματα και τα πρησμένα από τα χτυπήματα πρόσωπα, σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα του αγώνα που σε λίγο πρόκειται να παρακολουθήσεις. Είναι Τρίτη, το πρωτάθλημα πάλης Muay Thai βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, οι δημοσιογράφοι -σε απευθείας σύνδεση- δίνουν τα πρώτα προγνωστικά, το στάδιο γεμίζει και ο μακρόσυρτος ήχος του κλαρινέτου δίνει το σήμα για την έναρξη του αγώνα.
Η παραδοσιακή πολεμική τέχνη Muay Thai αποτελεί το εθνικό σπορ της Ταϊλάνδης και οι Ταϊλανδοί -κυρίως άντρες- βρίσκουν σε αυτό όχι απλά ένα αθλητικό θέαμα αλλά και μια πολύ καλή ευκαιρία για τζόγο.
Σε αντίθεση με τα εξεζητημένο «Πάμε στοίχημα» και τα on line ευρωπαϊκά πρακτορεία, εδώ τα πάντα γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα απόλυτου χάους και σε αυτό βοηθά η ζέστη, η σκόνη, τα τσίγκινα παραπήγματα και φυσικά η τεστοστερόνη, την οποία σχεδόν οσμίζεσαι στην ατμόσφαιρα.
Στην Γ’ θέση του σταδίου, την οποία καταλαμβάνουν ως επί το πλείστον οι Ταϊλανδοί, επικρατεί πανικός και σε κάθε αγώνα που οι αθλητές χύνουν αίμα, οι θεατές χύνουν άφθονο ιδρώτα από τα σπρωξίματα, τις φωνές, το στρίμωγμα ανάμεσα στα τσίγκινα παραπετάσματα και τα σιδερένια κιγκλιδώματα. Εκατοντάδες …ειδικοί στοιχηματίζουν ο ένας ενάντια στον άλλο για το σκορ του κάθε αγώνα, για το τελικό αποτέλεσμα και για πολλές ακόμη λεπτομέρειες τις οποίες ο νεοφερμένος είναι δύσκολο να καταλάβει. Τα στοιχήματα γίνονται μέσω σημάτων που δίνονται με τα χέρια, όπως στο χρηματιστήριο, σήματα όμως που πολλές φορές -μέσα στη σύγχυση που επικρατεί- εύκολα παρερμηνεύονται και τότε τα …αίματα ανάβουν. Ίσως αυτό εξηγεί και τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που λαμβάνει η στρατιωτική αστυνομία υπό την ευθύνη της οποίας λειτουργεί το στάδιο Lumpini, ένα από τα μεγαλύτερα στη Bangkok.
Κάθε αγώνας αποτελείται από 7 αναμετρήσεις, συνήθως όμως δύο με τρείς είναι οι «καλές», και αυτό το αντιλαμβάνεσαι κυρίως από τα επίπεδα των στοιχημάτων και τις φωνές των τζογαδόρων.
Παρόλη όμως την ένταση και τη βιαιότητα του αθλήματος, ούτε οι θεατές ούτε οι αθλητές είναι αιμοσταγείς και αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθείς από το τελετουργικό του κάθε αγώνα και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους.
Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ 8 ΣΗΜΕΙΩΝ
To Μuay Thai, δεν είναι απλά μια επίδειξη δύναμης και αντοχής αλλά η παραδοσιακή συνέχεια μια πολεμικής τέχνης η οποία εμφανίστηκε 1.500 περίπου χρόνια πριν, στη νοτιοανατολική Ασία, στην περιοχή που εκτείνεται από τη δυτική Μιανμάρ μέχρι τις εκβολές του ποταμού Μεκόνγκ στο Βιετνάμ.
Ονομάζεται και πάλη των 8 σημείων μιας και ο πολεμιστής καλείται να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας ως όπλα 8 σημεία του σώματος του, δηλαδή τα χέρια, τα πόδια, τα γόνατα και τους αγκώνες.
ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ
Παρά την απήχηση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια και στη δύση, το Muay Thai, δεν έχει χάσει καθόλου τα αρχικά του γνωρίσματα που βασίζονται κυρίως στην απόδοση σεβασμού. Στους θεούς, στο δάσκαλο σου, στον αντίπαλο σου.
Ακόμη και σήμερα η παραδοσιακή ορχήστρα με το ινδονησιακό κλαρινέτο, τα τύμπανα τα κύμβαλα και το μπόνγκο, δίνει το ρυθμό σε κάθε αγώνα παίζοντας έναν συνεχή επαναλαμβανόμενο σχεδόν υπνωτικό σκοπό, που οδηγεί αθλητές και θεατές σε κατάσταση έκστασης. Σε αυτόν τον σκοπό χορεύουν ρυθμικά οι αθλητές επάνω στο ρινγκ πριν τον κάθε αγώνα, κάτι που τους βοηθά να χαλαρώσουν πνεύμα και μυς.
Στο κεφάλι τους φορούν το παραδοσιακό Mongkol,ένα είδος στεφανιού πλεγμένο με ύφασμα και διαβασμένο με ξόρκια, ενώ στα μπράτσα τους σφίγγουν πολύχρωμες κορδέλες που λειτουργούν ως φυλαχτά. Ακόμη και τα τατουάζ τους, στοχεύουν στην επίκληση της θείας προστασίας και πολλοί από τους αθλητές καλύπτουν μεγάλο μέρος του σώματος τους με αυτά.
Στο λαιμό φορούν μια γιρλάντα από χάρτινα λουλούδια την οποία προσφέρουν συμβολικά στον προπονητή του αντιπάλου πριν την έναρξη και στον νικητή μετά τη λήξη του αγώνα.
Ακόμη όμως και στη διάρκεια της «μάχης» όταν τα χτυπήματα φέρουν βίαια πλήγματα στον αντίπαλο, όταν το πρόσωπο σκίζεται και το αίμα κυλά, όταν τα πλευρά κοκκινίζουν από τις κλωτσιές και τα μάτια πρήζονται, ακόμη και τότε κατά έναν περίεργο τρόπο οι αθλητές δεν χάνουν αυτή την αίσθηση σεβασμού που τους διακατέχει. Ίσως αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και παρά το ότι το Μuay Τhai αποτελεί το εθνικό σπορ της Ταϊλάνδης, οι Ταϊλανδοί αθλητές υστερούν σε διακρίσεις, μιας και δεν ξέρουν να παίζουν «βρώμικο» παιχνίδι.
Τέσσερις ώρες μετά την έναρξη του αγώνα οι νικητές μετρούν τις πληγές τους και οι κερδισμένοι τις αποδόσεις των στοιχημάτων. Η ώρα είναι 9, ο ήλιος έχει δύσει και η Bangkok ετοιμάζεται για μια ακόμη ζεστή νύχτα.
