Συνέντευξη στον Κώστα Τσόλα
* Κύριε Παπαϊωάννου, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Εθελοντών Αιμοδοτών, που ήταν την περασμένη εβδομάδα, τη 14η Ιουνίου, αλλά και με την ευκαιρία του τριημέρου αιμοδοσίας σε Αμπελώνα, Δελέρια και Ροδιά, που θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες ημέρες θέλουμε να μας πείτε ορισμένα πράγματα γύρω από το θέμα της αιμοδοσίας με σκοπό να παρακινήσουμε και κάποιους άλλους, να πάρουν την απόφαση και να γίνουν, αν δεν είναι ακόμη, εθελοντές αιμοδότες, αλλά και για το έργο του συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών «Η Ελπίδα» στον Αμπελώνα...
- Θα έλεγα, κ. Τσόλα, ότι η αιμοδοσία στον πρώην Δήμο Αμπελώνα και στη γύρω περιοχή βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο. Όπως ήδη γνωρίζετε, υπάρχουν και λειτουργούν στην περιοχή σύλλογοι εθελοντών αιμοδοτών, σύλλογοι που πραγματοποιούν αιμοδοσίες και το ΚΑΠΗ του Δήμου Τυρνάβου.
Φυσικά, θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα, αν όλοι, όσοι πραγματοποιούν αιμοδοσίες, οργανώνονταν σε αιμοδοτικούς συλλόγους και, κυρίως, αν υπήρχε μεγαλύτερη προσέλευση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων σε κάθε οργανωμένη αιμοδοσία. Επομένως, χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση του κόσμου στα θέματα της εθελοντικής αιμοδοσίας, μέχρι να πετύχουμε τον στόχο, δηλαδή να γίνουμε εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στον τόπο μας.
* Πότε και πώς μπορεί κάποιος να δώσει αίμα και να γίνει εθελοντής αιμοδότης; Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία;
- Αίμα, κ. Τσόλα, μπορεί να δώσει ανεπιφύλακτα και έτσι να γίνει εθελοντής αιμοδότης κάθε άνθρωπος, εφόσον είναι και αισθάνεται απόλυτα υγιής και έχει ηλικία 18 ως 62 χρόνια. Φυσικά, για να δώσει κάποιος αίμα, πρέπει να είναι κατάλληλα ψυχολογικά και σωματικά προετοιμασμένος. Δηλαδή, να έχει κάνει πρόσφατα μια γενική εξέταση αίματος και να γνωρίζει ότι έχει καλό αιματοκρίτη, (42-52 οι άνδρες και 38-46 οι γυναίκες), να μην έχει υψηλή, αλλά ούτε και χαμηλή πίεση, να μην έχει πάρει φάρμακα, τις προηγούμενες μέρες.
Επίσης, να μην έχει πιει αλκοόλ και ξενυχτήσει, και να έχει κοιμηθεί καλά, την προηγούμενη νύχτα.
Να έχει πάρει ένα ελαφρό πρωινό, τη μέρα που θα δώσει αίμα.
Να αισθάνεται ξεκούραστος και ευδιάθετος και,
να το έχει αποφασίσει μόνος του, ότι θέλει να δώσει αίμα και να γίνει εθελοντής αιμοδότης.
*Δίνοντας αίμα διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο για την υγεία μας, όπως φοβούνται κάποιοι;
- Με το να δίνουμε αίμα σε τακτά χρονικά διαστήματα, μια, δυο ή τρεις φορές το χρόνο, δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο η υγεία μας. Αυτό γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και τις προδιαγραφές που θέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι πλήρως αποστειρωμένα, αεροστεγώς κλεισμένα και αποκλειστικά και μόνο μιας χρήσης.
Επομένως, είναι εντελώς αβάσιμος ο ισχυρισμός, όσων δεν γνωρίζουν την όλη διαδικασία, ότι κινδυνεύει η υγεία του αιμοδότη. Αντίθετα, θα έλεγα ότι ωφελείται, γιατί, όταν κάποιος δίνει αίμα, πέφτει λίγο ο αιματοκρίτης του και το αίμα του γίνεται πιο αραιό, κυκλοφορεί ευκολότερα στις αρτηρίες και τις φλέβες και κινδυνεύει λιγότερο από τον μη αιμοδότη από εγκεφαλικά, καρδιοπάθειες και θρομβώσεις.
Άρα κακώς πιστεύουν ή ισχυρίζονται κάποιοι, ότι με την αιμοδοσία κινδυνεύει η υγεία του αιμοδότη. Άλλωστε γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι που έχουν δώσει 10, 20, 50, 70 ακόμη και 100 φορές αίμα. Έπαθαν τίποτε; Έπειτα, ας το χωνέψουμε καλά αυτό. Το πρώτο και κυριότερο μέλημα της αιμοδοσίας είναι να προστατέψει την υγεία του αιμοδότη και ύστερα να σώσει τον ασθενή. Τον θέλει γερό για να δίνει και να ξαναδίνει πολλές φορές αίμα. Αν διαπιστώσει, ότι υπάρχει κίνδυνος να βλάψει τον αιμοδότη, αρνείται ευγενικά να του πάρει αίμα και τον προτρέπει να πάει μια άλλη φορά, όταν θα είναι και θα αισθάνεται απόλυτα υγιής.
* Πόσες είναι οι ανάγκες σε αίμα στην Ελλάδα, κ. Παπαϊωάννου; Καλύπτονται στο σύνολό τους από τους εθελοντές αιμοδότες ή έχουμε έλλειψη; Πώς αντιμετωπίζεται τότε το πρόβλημα;
- Δυστυχώς, οι ανάγκες για αίμα στην πατρίδα μας είναι πολλές. Αυτό, γιατί, εκτός των άλλων, κατέχουμε ως χώρα το θλιβερό προνόμιο να είμαστε πρώτοι στα τροχαία ατυχήματα, ενώ παράλληλα έχουμε στη χώρα μας και ιδιαίτερα αυξημένη τη Μεσογειακή Αναιμία- Θαλασσαιμία. Έτσι, για να αντιμετωπισθούν όλες οι περιπτώσεις, χρειάζονται ετησίως στην Ελλάδα περίπου 650.000 φιάλες- μονάδες αίματος.
Απ’ αυτές, δυστυχώς, μόνο το 42,5 με 47% συγκεντρώνεται από τους εθελοντές αιμοδότες. Ένα 45 με 50% συλλέγεται από το συγγενικό περιβάλλον του ασθενή. Το 3 με 4% δίνεται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και ένα 4 με 5% εξακολουθεί να εισάγεται μέχρι σήμερα από το εξωτερικό και τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Είναι αυτό τιμητικό για τη χώρα μας και τον λαό μας; Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μας για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Να αυξηθεί, δηλαδή, το εθελοντικό αίμα, να μειωθεί το αίμα από το συγγενικό περιβάλλον και να μηδενισθεί το εισαγόμενο αίμα; Φυσικά και πρέπει. Τι κάνουμε, όμως, εμείς;
* Στο νομό Λάρισας, επικρατεί η ίδια κατάσταση ή είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα;
- Στο νομό μας, κ. Τσόλα, χάρη στις άοκνες και πολύχρονες προσπάθειες του αείμνηστου πρώην διευθυντή του Κέντρου Αιμοδοσίας του Γ.Ν. Λάρισας Αντώνη Γανοχωρίτη, που τις συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο η νυν διευθύντρια κ. Μαίρη Χατζητάκη, καθώς και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Κέντρου στο σύνολό του, παρά τις πολλές ελλείψεις του σε υλικά και προσωπικό, αλλά και στη συμβολή των Αιμοδοτικών Συλλόγων και των πολλών φορέων με τμήμα Αιμοδοσίας, τα πράγματα είναι σαφώς πολύ καλύτερα.
Στη Λάρισα συγκεντρώνεται σήμερα το 67 με 72% του αίματος, που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών, από εθελοντές αιμοδότες και το υπόλοιπο 28 με 33% από το συγγενικό περιβάλλον και τις εναπομείνασες στρατιωτικές μονάδες του νομού μας. Αυτό μας ικανοποιεί από το ένα μέρος, μας επιφορτίζει, όμως, από το άλλο με την ευθύνη να συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες για να γίνει ο νομός Λάρισας ο πρώτος νομός της Ελλάδας, που θα πετύχει το στόχο να είναι εντελώς αυτάρκης σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα.
* Κλείνοντας, κ. Παπαϊωάννου, τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει ακόμη για να γίνουμε εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στο νομό μας; Αρκούν οι προσπάθειες του Κέντρου Αιμοδοσίας, οι δικές σας και των συλλόγων, ή πρέπει να βοηθήσουν και άλλοι;
- Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, κ. Τσόλα, να γίνουμε, δηλαδή, εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στο νομό μας και κατ’ επέκταση στην Περιφέρεια Θεσσαλίας και στην Ελλάδα ολόκληρη, πρέπει και επιβάλλεται να γίνουν πολλά ακόμη, τόσο από την οργανωμένη πολιτεία και το Κράτος όσο και από τους αιμοδοτικούς συλλόγους και φορείς και τον καθένα ξεχωριστά από μας. Ο ένας δεν αρκεί. Οι λίγοι δεν φτάνουν. Χρειάζονται πολλοί. Χρειαζόμαστε όλοι.
Ο καθένας με τον τρόπο του και από τη σκοπιά του μπορεί να σκεφθεί και να προτείνει κάτι και να προσθέσει ένα λιθαράκι στην όλη προσπάθεια, ώστε με τη συμβολή και τη βοήθεια όλων να επιτευχθεί πιο γρήγορα ο στόχος:
Να γίνουμε εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στον τόπο μας, να μην αναβάλλονται χειρουργεία από ανεπάρκεια αίματος στο νομό μας και, κυρίως, να μην κινδυνεύσει ποτέ κάποια ζωή από έλλειψη αίματος στην πατρίδα μας και πουθενά στον κόσμο.
Αν αυτόν το στόχο τον θεωρήσουμε όλοι ως προσωπική μας υπόθεση, τότε σίγουρα θα τον πετύχουμε. Και είναι ένας στόχος για τον οποίο, πιστεύουμε, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε όλοι μαζί.
