Όπως προαναφέραμε, ο πιο δραστήριος από τους παραπάνω ήταν ο Κωνσταντίνος Κατσαούνης, ο οποίος ήταν και ο ιδρυτής της Τράπεζας Αδελφών Χρήστου Κατσαούνη και των μεγάλων παγοποιείων και ψυγείων στη Λάρισα και στον Βόλο.
Εκτός, όμως, από τις προαναφερθείσες επιχειρήσεις, ο Κωνσταντίνος Χρ. Κατσαούνης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους καπνοπαραγωγούς της Θεσσαλίας, συνεχίζοντας το έργο του πατέρα του Χρήστου. Τον Μάρτιο του 1911 πραγματοποίησε ένα ταξίδι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου «χάριν ευρυτέρας διαδόσεως των καπνών της επαρχίας Λαρίσης» [1], ενώ στις 26 Ιουνίου 1912 με απόφαση του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας, Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, ορίστηκε ως μέλος της «εν Λαρίση συσταθείσης επιτροπής προς έρευναν περί του τρόπου της καλλιεργείας, συσκευής, καταναλώσεως και εν γένει εμπορίας του καπνού» [2]. Ως μέλη της τοπικής επιτροπής ορίσθηκαν, επίσης, οι Δημήτριος Σαμουρσάκης, Βασίλειος Αρσενίδης, Χρήστος Καρύδης και Παναγιώτης Χατζίδης.
Όλα τα κέρδη από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της οικογένειας Κατσαούνη επενδύθηκαν σε ακίνητα στο εμπορικό κέντρο της Λάρισας. Όπως αναφέρει ο Νικόλαος Παπαθεοδώρου, η οικογένεια είχε στην πλήρη κυριότητά της σαράντα περίπου καταστήματα στις οδούς Μακεδονίας (σημ. Βενιζέλου) και Ανδρούτσου. Στην κυριότητά της, επίσης, ανήκε το κτίριο «όπου επί χρόνια βρίσκονταν τα γραφεία της Μητροπόλεως Λαρίσης, στην ανηφόρα της οδού Παπαναστασίου προς το Φρούριο, πάνω από το καταχωνιασμένο τότε Αρχαίο Θέατρο», καθώς και το εμβληματικό κτίριο επί της οδού Κούμα (Δικαστικό Μέγαρο), το οποίο έμεινε γνωστό ως Μέγαρο Κατσαούνη [3]. Στο τελευταίο στεγάστηκαν κατά καιρούς διάφορες επιχειρήσεις εστίασης, τράπεζες, καθώς και καταστήματα επαγγελματιών.
Κατά την πολύχρονη παρουσία του στη Λάρισα, ο Κωνσταντίνος Χρ. Κατσαούνης ασχολήθηκε με τα κοινά. Μετά από την προσωρινή τουρκική κατοχή της Θεσσαλίας (1897-1898), πρωτοστάτησε με άλλους επιφανείς Λαρισαίους, ώστε να δοθούν άμεσα στους Θεσσαλούς πρόσφυγες χρηματικά ποσά που είχε υποσχεθεί η τότε Κυβέρνηση, για την επιστροφή τους στις πόλεις και τα χωριά που κατοικούσαν πριν από τον πόλεμο (1897) και των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία (εσοδείες, ακίνητα, εμπορεύματα, μηχανήματα κ.ά.) είχαν λεηλατηθεί από τους Τούρκους. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Λαρίσης επί δημαρχίας Αναστασίου Ζαρμάνη (1899), ενώ τα επόμενα έτη συμμετείχε στις δημοπρασίες που διενεργήθηκαν για την ενοικίαση των διαφόρων δημοτικών φόρων. Τον Αύγουστο του 1903 συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στη σύσταση του Πελοποννησιακού Συνδέσμου Λαρίσης [4], ενώ το 1915 αναφέρεται ως πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Λαρίσης [5]. Σύμφωνα με δημοσιεύματα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά από τη Γαλλική κατοχή της Λάρισας (1917), αλλά δεν έπαψε να διατηρεί τα επιχειρηματικά του συμφέροντα στη Θεσσαλία. Για την προσωπική του ζωή δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι μία θυγατέρα του, η Πολυξένη, παντρεύτηκε στη Λάρισα (Δεκέμβριος 1909) τον Κωνσταντίνο Δημητρίου, διευθυντή του καφενείου «Ομόνοια» κοντά στη γέφυρα του Πηνειού [6].
Ελάχιστες, επίσης, είναι και οι πληροφορίες που διαθέτουμε για την αδελφή του Αικατερίνη (Κατίνα), η οποία αρραβωνιάστηκε τον Νοέμβριο του 1909 τον Βολιώτη έμπορο Ρήγα Ι. Παραθύρη που καταγόταν από τον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου [7]. Σε λίγους μήνες τον παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Βόλο. Δυστυχώς, όμως, ο σύζυγός της απεβίωσε ξαφνικά τον Δεκέμβριο του 1913 [8]. Στις πηγές αναφέρονται, επίσης, η Αθηνά και η Καλλιόπη, για τις οποίες διατηρούμε επιφυλάξεις εάν ήταν αδελφές (το πιο πιθανό) ή θυγατέρες (εκτός από την Πολυξένη) του Κωνσταντίνου Κατσαούνη. Πάντως, και οι δύο χαρακτηρίστηκαν από τις ωραιότερες Ελληνίδες της εποχής, σύμφωνα με έρευνα της εβδομαδιαίας καλλιτεχνικής εφημερίδας «Ελλάς» του Σπυρίδωνος Α. Ποταμιάνου. Μία φωτογραφία του Γεράσιμου Δαφνόπουλου που απεικονίζει τις δύο δεσποινίδες στην παραλία του Τσάγεζι (σημ. Στόμιο), δημοσιεύθηκε στο φύλλο 96 (4 Οκτωβρίου 1909). Εάν οι πληροφορίες μας είναι σωστές και δεν πρόκειται για συνωνυμία, η Καλλιόπη Χ. Κατσαούνη (απόφοιτη του Διδασκαλείου Λαρίσης το 1906) παντρεύτηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1917 τον Βασίλειο Α. Βαχλιώτη [9].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Μικρά (Λάρισα), φ. 45/499 (16 Μαρτίου 1911).
[2]. Υπουργική Απόφαση 360 (26 Ιουνίου 1912): «Περί συστάσεως τοπικών υποεπιτροπών προς βελτίωσιν του καπνού» (ΦΕΚ. 195/Α/28-6-1912).
[3]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Τα κτίρια της Κεντρικής Πλατείας. Νότια πλευρά», Ελευθερία (Λάρισα), 6 Μαΐου 2015. Επίσης βλ. του ιδίου: «Το Μέγαρο Κατσαούνη», 24 Μαΐου 2020.
[4]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 301 (22 Αυγούστου 1903). Τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη ήταν ο Θεόδωρος Ν. Ιατρόπουλος, ο Παναγιώτης Ασλάνης, και ο Ορέστης Καλομοίρης.
[5]. Σκριπ (Αθήνα), 27 Δεκεμβρίου 1908.
[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 33/435 (8 Ιανουαρίου 1910).
[7]. Μικρά (Λάρισα), φ. 29/431 (28 Νοεμβρίου 1909) και Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 1021 (29 Νοεμβρίου 1909).
[8]. Μικρά (Λάρισα), φ. 45/601 (1 Ιανουαρίου 1914).
[9]. Εμπρός (Αθήνα), 7 Σεπτεμβρίου 1917.
