Για πρώτη φορά συναντάται μεταξύ των 87 δικηγόρων – μελών, την περίοδο μετά από το 1909 και μέχρι το 1916 [2]. Όπως είχαμε επισημάνει, ο Στέφανος Αναστασιάδης πιθανόν να είχε αρχικά διορισθεί δικηγόρος στην Αθήνα και μετέπειτα αιτήθηκε τον διορισμό του στα Δικαστήρια της Λάρισας.
Πράγματι ο διορισμός του ως δικηγόρου «παρά της εν Λαρίση Δικαστηρίων» επικυρώθηκε στις 24 Απριλίου 1910 και ο ίδιος ορκίστηκε στο Πρωτοδικείο της πόλης στις 5 Μαΐου του ιδίου έτους. Ωστόσο δημιουργούνται εύλογες απορίες εάν πραγματικά εξάσκησε το λειτούργημα του δικηγόρου στην Αθήνα, αφού το προαναφερθέν διάστημα (1904-1909) τον συναντούμε στη Λάρισα να συμμετέχει σε διάφορες πολιτιστικές, αθλητικές και κοινωνικές εκδηλώσεις.
Το 1908 υπήρξε από τους διοργανωτές του συλλαλητηρίου που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα κατά της κυβέρνησης και της σιδηροδρομικής εταιρείας Μπατινιόλ. Ο ίδιος μάλιστα συνέταξε και ψήφισμα «γενόμενον διά βοής δεκτόν υπό του πλήθους» [3]. Τον Μάιο του 1909 τον συναντούμε ως μέλος της εκκλησιαστικής επιτροπής του Αγίου Νικολάου, διορισθέντα από το Δημοτικό Συμβούλιο της Λάρισας στη θέση του συμβολαιογράφου Αγαθάγγελου Ιωαννίδη που είχε παραιτηθεί [4]. Τον Σεπτέμβριο του 1909 συμμετείχε στην οργανωτική επιτροπή των Ιππικών Αγώνων, μαζί με τον ίλαρχο Ιωάννη Άρτη, τον λοχαγό Ιωάννη Ορφανίδη και τον δικηγόρο Βασίλειο Μουλούλη [5]. Την προαναφερθείσα περίοδο διετέλεσε από τους κύριους συντάκτες της εφημερίδας «Σάλπιγξ» και για ένα διάστημα αρχισυντάκτης [6].
Η χρονιά που ο Στέφανος Αναστασιάδης διορίστηκε δικηγόρος στη Λάρισα (1910), θεωρείται και η απαρχή της σταδιοδρομίας του στα πολιτικά δρώμενα της πόλης. Στις 21 Ιουνίου 1910 διορίστηκε από τον τότε υπουργό των Εσωτερικών, Εμμανουήλ Μαυρομάτη, ως μέλος της συσταθείσας «εν Λαρίση επιτροπής προς συλλογήν εράνων υπέρ των εκ θεομηνίας παθόντων κατοίκων των χωρίων των Δήμων Θαυμακών και Ξυνιάδος» (ΦΕΚ 213/Α/24-6-1910). Ως μέλη της επιτροπής ορίστηκαν επίσης: ο δικηγόρος Μιλτιάδης Ζαρίμπας, ο ιατρός Νικόλαος Φίλιος, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Τράπεζας Αθηνών στη Λάρισα Κωνσταντίνος Μάτσας, ο έμπορος Γρηγόριος Αντωνιάδης και ο κτηματίας Απόστολος Χαροκόπος.
Έλαβε μέρος για πρώτη φορά ως υποψήφιος βουλευτής Λαρίσης με το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Ελευθερίου Βενιζέλου) στις βουλευτικές εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910 [7], αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί. Η αποτυχία όμως αυτή δεν τον πτόησε. Ήταν μόλις 32 ετών και είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Συμμετείχε στις αναπληρωματικές εκλογές της 16ης Ιουνίου 1913 όπου τη μοναδική βουλευτική θέση διεκδικούσαν άλλοι τέσσερις υποψήφιοι: Οι δικηγόροι Βασίλειος Δ. Σχινάς, Δημήτριος Ζάχος, Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης και ο ιατρός Γεώργιος Ξ. Καραπαναγιώτης. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ο υποψήφιος Δημήτριος Ζάχος με ανακοίνωσή του στον Τύπο, κάλεσε τους συμπολίτες του να στηρίξουν την υποψηφιότητα Αναστασιάδη [8]. Τα αποτελέσματα των εκλογών, τον ανέδειξαν βουλευτή της επαρχίας Λαρίσης με 7.317 ψήφους, έναντι 4.131 του Τριανταφυλλίδη, 1.745 του Σχινά, 1.547 του Καραπαναγιώτη και 539 του Ζάχου [9].
Στις δημοτικές εκλογές του 1914, ο Στέφανος Αναστασιάδης έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Λάρισας. Τον δημαρχιακό θώκο διεκδικούσαν επίσης ο Μιχαήλ Σάπκας, ο Κωνσταντίνος Καρακίτης, ο Αθανάσιος Κοτούλας και ο Κωνσταντίνος Βλάχος. Την τελευταία όμως στιγμή ο Αναστασιάδης απέσυρε την υποψηφιότητά του «εκ λόγων ανεξαρτήτων και ανωτέρων της θελήσεώς του» [10]. Δήμαρχος Λαρίσης εξελέγη ο Μιχαήλ Σάπκας με διαφορά 83 ψήφων από τον Κωνσταντίνο Καρακίτη.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου που μεσολάβησε από το τέλος του μεγάλου Πολέμου (1914-1918) και μέχρι το 1923 οι δραστηριότητες του Αναστασιάδη «απουσιάζουν» από την ειδησεογραφία. Ο ίδιος εξάλλου ήταν μετριοπαθής σαν χαρακτήρας και ποτέ δεν προσπάθησε να εκμεταλλευθεί τη δημοσιότητα που θα του παρείχε αφειδώς ο Τύπος της εποχής. Τα επόμενα χρόνια επανεξελέγη βουλευτής Λαρίσης δύο φορές. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923 και στις αντίστοιχες της 19ης Αυγούστου 1928 (μέχρι τις 18 Αυγούστου 1932) [11]. Αγωνίστηκε για τα συμφέροντα της επαρχίας Λαρίσης και πολλά από τα νομοσχέδια που κατατέθηκαν προς ψήφιση στη Βουλή έφεραν τη δική του υπογραφή.
Ο Στέφανος Αναστασιάδης παρέμεινε στη Λάρισα μέχρι τις δημοτικές εκλογές του 1934 στις οποίες «μονομάχησαν» οι Μιχαήλ Σάπκας και Στυλιανός Αστεριάδης (Πατόφλας). Όπως αναφέρει ο Νικόλαος Παπαθεοδώρου «μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ο πολιτευτής των Φιλελευθέρων Στέφανος Αναστασιάδης έσπευσε να τηλεγραφήσει στον Βενιζέλο που βρισκόταν στα Χανιά της Κρήτης, ότι η νίκη του Αστεριάδη ήταν νίκη του κόμματος των Φιλελευθέρων» [12].
Η προσωπική ζωή του Στέφανου Αναστασιάδη καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου. Δε γνωρίζουμε εάν νυμφεύθηκε και εάν απέκτησε απογόνους. Όπως επίσης δε γνωρίζουμε το πότε και πού απεβίωσε. Εξάλλου το όνομά του απουσιάζει παντελώς από τους καταλόγους των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης μετά από το 1935 [13].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Κωνσταντίνος Αναστασιάδης (1851-1899): Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος δήμαρχος της Λάρισας», Ελευθερία (Λάρισα), 15 Απριλίου 2017.
[2]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης. Τόμος Α’ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, σ. 187-188.
[3]. Σκριπ (Αθήνα), 29 Δεκεμβρίου 1908.
[4]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Πρακτικά Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, φκ. 010, συνεδρίαση της 11ης Μαΐου 1909.
[5]. Σκριπ (Αθήνα), 28 Σεπτεμβρίου 1909.
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 977 (25 Ιανουαρίου 1909). Την εποχή που ο Στέφανος Αναστασιάδης φοιτούσε στο Γυμνάσιο της Λάρισας εξέδιδε μία μικρή εφημερίδα υπό τον τίτλο: «Η Πύλη». Βλ. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Οι πρώτες εφημερίδες της Λάρισας – Δ’», Ελευθερία (Λάρισα), 3 Αυγούστου 2016.
[7]. Μικρά (Λάρισα), φ. 26/480 (14 Νοεμβρίου 1910).
[8]. Μικρά (Λάρισα), φ. 27/583 (14 Ιουνίου 1913).
[9]. Μικρά (Λάρισα), φ. 28/584 (22 Ιουνίου 1913).
[10]. Μικρά (Λάρισα), φ. 46/602 (12 Ιανουαρίου 1914) και φ. 47/603 (24 Ιανουαρίου 1914).
[11]. Βουλή των Ελλήνων, Μητρώον Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935, Αθήνα 1986, σ. 190-191.
[12]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Παραλειπόμενα των δημοτικών εκλογών του 1934», Ελευθερία (Λάρισα), 6 Μαΐου 2020.
[13]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, ό.π., σελ. 279.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
