Σήμερα θα αναφερθούμε στον γιο του Στέφανο Αναστασιάδη, ο οποίος δικαίωσε τα όνειρα και τις προσδοκίες του πατέρα του και επέλυσε πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της Λάρισας του μεσοπολέμου.
Ο Στέφανος Αναστασιάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1878. Σε ηλικία μόλις δύο ετών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Λάρισα, όπου ο πατέρας του εργάστηκε ως αντιπρόσωπος διαφόρων Ευρωπαϊκών οίκων που δραστηριοποιούνταν στην πόλη. Τελείωσε το Ελληνικό Σχολείο και το Γυμνάσιο της Λάρισας και εγγράφθηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις 10 Ιουνίου 1899 και λίγες μόνον ημέρες μετά από τον θάνατο του πατέρα του (4 Ιουνίου 1899) αναγορεύθηκε σε διδάκτορα του Δικαίου [2]. Στα τέλη Ιουνίου του ιδίου έτους (1899) εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα η μητέρα του και τα αδέλφια του. Αμέσως μετά, επέστρεψε στη Λάρισα, για να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες του ιδίου αλλά και της οικογενείας του, επί της πατρικής περιουσίας (κληρονόμοι εξ αδιαθέτου).
Ως πληρεξούσιος της μητέρας του Σουλτάνας (Άννας) που ήταν φυσική επίτροπος των ανηλίκων αδελφών του Ελπίδος [3] και Ηρακλέους [4], αλλά και της ενηλίκου αδελφής του Μαρίκας [5] (το ειδικό πληρεξούσιο συντάχθηκε στον συμβολαιογράφο των Αθηνών Ανδρέα Δημόπουλο), υπενοικίασε στον Λαρισαίο εμποροκτηματία Κωνσταντίνο Δημητρακόπουλο, όλα τα ακίνητα τα οποία ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχε ενοικιάσει το 1898 από τον τραπεζίτη Παύλο Στεφάνοβικ Σκυλίτση (1842-1901) που την εποχή εκείνη ήταν εγκατεστημένος στη Γένοβα της Ιταλίας [6]. Τα ακίνητα αυτά περιελάμβαναν αγροκτήματα, κτιριακές εγκαταστάσεις και γεωργικά μηχανήματα στο χωριό (τσιφλίκι) Τσούξανη (το 1957 μετονομάσθηκε σε Δήμητρα) και τα 12/41 ενός υδρόμυλου στη Μαρμάριανη (το 1940 διορθώθηκε το όνομα σε Μαρμαρίνη). Η τετραετής υπενοικίαση των παραπάνω απέφερε στην οικογένεια του Στέφανου Αναστασιάδη το ποσό των 2.000 χρυσών Τουρκικών λιρών (70.000 δρχ.) [7].
Την ίδια περίοδο ενοικίασε (πάντοτε ως πληρεξούσιος της οικογένειάς του), στους κτηματίες Ιωάννη Περιφάνη και Αθανάσιο Εμ. Σιτρά κατοίκους του χωριού Μαϊμουλίου (το 1918 μετονομάσθηκε σε Χάλκη), όλα τα αγροκτήματα και τις κτιριακές εγκαταστάσεις που ανήκαν στην πλήρη κυριότητα του αποθανόντα πατέρα του στο χωριό Μπεχτσιλέρ (το 1919 μετονομάσθηκε σε Μοσχοχώρι). Η ενοικίαση ήταν πενταετής και το συνολικό μίσθωμα συμφωνήθηκε στις 550 χρυσές Τουρκικές λίρες (19.250 δρχ.) [8].
Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους (1899) ενοικίασε μία από τις ιδιόκτητες κατοικίες της οικογένειάς του στον Πέρα μαχαλά (συνοικία Αγίου Χαραλάμπους) στον κρεοπώλη Δημήτριο (Πουτούλη) Παναγιώτου, ενώ τρεις ημέρες αργότερα μεταβίβασε στους αμαξηλάτες αδελφούς Νικόλαο και Θεόδωρο Χαλήμαγα έναν ίππο αντί τιμήματος 500 δρχ. [9]. Τον Ιούλιο του επόμενου έτους (1900) ενοικίασε μία άλλη ιδιόκτητη οικία του στη συνοικία Ραμαζάν Ατίκ (ή Μπάρα) στον συμβολαιογράφο της Λάρισας Νικόλαο Χρηστίδη, ενώ παράλληλα αγόρασε από τον Ιωάννη Περιφάνη μία οικία στη συνοικία Αρναούτ (Αγίου Αθανασίου), την οποία ενοικίασε στον αστυφύλακα Παναγιώτη Ζέρβα [10]. Στη Λάρισα παρέμεινε από τον Οκτώβριο του 1899 μέχρι τον Απρίλιο του 1901 και στο διάστημα αυτό, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με παλαιούς συμμαθητές του, οικογενειακούς φίλους αλλά και με απλούς πολίτες της πόλης. Την προαναφερθείσα περίοδο ανέλαβε τα έξοδα της αγιογράφησης (στη μνήμη του πατέρα του) του «Μεγάλου Αρχιερέως» στην Ωραία Πύλη του τότε νεοαναγειρόμενου ναού του Αγίου Κωνσταντίνου [11].
Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1901 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου «υποστάς εν τω Αρείω Πάγω την πρακτικήν δοκιμασίαν έτυχε παμψηφεί της αδείας του δικηγορείν» [12]. Τα Χριστούγεννα του 1901 βρέθηκε για άλλη μία φορά στη Λάρισα για να παραστεί ως ανάδοχος (κουμπάρος) στους γάμους του επιστήθιου φίλου του Ιωάννη Καλλιάδη μετά της δεσποινίδος Κλεοπάτρας Ποδάρα [13]. Τον Σεπτέμβριο του 1902 αναχώρησε για το Παρίσι, όπου πραγματοποίησε μεταδιδακτορικές σπουδές και επέστρεψε στη Λάρισα τον Δεκέμβριο του 1903 [14].
Όπως πληροφορούμεθα από το πόνημα του δικηγόρου Αριστείδη Χ. Παπαχατζόπουλου, το όνομα του Στέφανου Αναστασιάδη δεν συναντάται στους επίσημους καταλόγους των εγγεγραμμένων μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης μεταξύ των ετών 1904 και 1909. Για πρώτη φορά συναντάται μεταξύ των 87 δικηγόρων – μελών μεταξύ των ετών 1909-1916 [15]. Υποπτευόμαστε ότι ο Στέφανος Αναστασιάδης είχε αρχικά διορισθεί δικηγόρος στα δικαστήρια των Αθηνών και μετέπειτα αιτήθηκε τον διορισμό του στα δικαστήρια της Λάρισας.
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Κωνσταντίνος Αναστασιάδης (1851-1899): Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος δήμαρχος της Λάρισας», Ελευθερία (Λάρισα), 15 Απριλίου 2017.
[2]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 61 (19 Ιουνίου 1899).
[3]. Παντρεύτηκε (Αθήνα, Σεπτέμβριος 1908) τον εφοπλιστή Σωτήριο Κομνηνό από τη Βράιλα της Ρουμανίας. Μετά από το γαμήλιο ταξίδι, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Ρουμανία. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 960 (28 Σεπτεμβρίου 1908).
[4]. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1885. Μετά από τις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών όπου διακρίθηκε για τις υψηλές του επιδόσεις, εγγράφθηκε στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου των Βρυξεlλών. Απεβίωσε στις Βρυξέλlες στις 26 Ιανουαρίου 1905 σε ηλικία 20 ετών. Βλ. «Νεκρολογία: Ηρακλής Αναστασιάδης», Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 771 (30 Ιανουαρίου 1905).
[5]. Τον Νοέμβριο του 1901 παντρεύτηκε στην Αθήνα τον δικηγόρο Νικόλαο Αγκωνάκη. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 604 (25 Νοεμβρίου 1901).
[6]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 060, αρ. 22081 (26 Οκτωβρίου 1898).
[7]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 063, αρ. 23101 (14 Ιουλίου 1899).
[8]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 063, αρ. 23123 (19 Ιουλίου 1899).
[9]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 066, αρ. 23897 (1 Νοεμβρίου 1899) και αρ. 23917 (4 Νοεμβρίου 1899).
[10]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 069, αρ. 24961 (26 Ιουλίου 1900) και φκ. 070, αρ. 25266 (9 Σεπτεμβρίου 1900) και αρ. 25299 (13 Σεπτεμβρίου 1900).
[11]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 88 (18 Δεκεμβρίου 1899).
[12]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 595 (23 Σεπτεμβρίου 1901).
[13]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 609 (1 Ιανουαρίου 1902).
[14]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 711 (14 Δεκεμβρίου 1903).
[15]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης. Τόμος Α’ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, σ. 187-188.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
