Η Λαρισαία συγγραφέας θεατρικών κειμένων και νομικός, στη συνέντευξή της μιλάει για τη μικρού μήκους ταινία της με πρωταγωνιστές το Θεσσαλικό Θέατρο, τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, αναφέρει πώς επέλεξε αυτά τα κτίρια, τι έχει να πει στα… κτίρια και τους ανθρώπους τους για το νέο lockdown, για το αν τα μελλοντικά της σχέδια περιλαμβάνουν τη Λάρισα και πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε 10 χρόνια. Απαντώντας δε στην ερώτηση ποιους συγγραφείς -ζώντες και τεθνεώτες- θα καλούσε σε ένα τραπέζι απαντάει «Τον Φλωμπέρ να μιλάει με τον Ρομπέρτο Μπολάνιο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο και για τη Μαντάμ Μποβαρύ. Και τον Λάζλο Κραζναχορκάι να μιλάει για τα ταξίδια του στην Κρήτη και για τη ζέστη στην Ακρόπολη...».
* «ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ χωρίς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», κ. Γουργουλιάνη. Μιλήστε μας για αυτήν τη μικρού μήκους ταινία…
-Η ιδέα ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα. Έκανα πολλές βόλτες μόνη μου μέσα στην πόλη και ταυτόχρονα είχα πρώτη φορά χρόνο να ανασύρω μνήμες από την παιδική μου ηλικία, όταν έδινα φωνή σε λούτρινα κουκλάκια και έκανα θεατρικές παραστάσεις για τους γονείς μου.
Σε μία απ’ αυτές τις βόλτες ξεκίνησα ασυναίσθητα να σκέφτομαι πώς περνάει την καραντίνα του το κλειστό θέατρο στη γειτονιά μου. Και τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνο δεν είχε καν καταλάβει γιατί δεν γίνονται πια στον χώρο του πρόβες και παραστάσεις. Και όσο κι αν ήμουν εγώ μόνη, εκείνο ήταν σίγουρα πιο μόνο. Διαμόρφωσα, τον επόμενο καιρό, την ιδέα, και είχα, μετά, την τύχη να γνωρίσω τον Νικόλα (Μακρή) και να συμφωνήσουμε ότι θέλουμε να αφηγηθούμε αυτήν την ιστορία μοναξιάς και έντονων συναισθημάτων.
*Η ταινία σας εντασσόταν στο πλαίσιο της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού για τη στήριξη του ντόπιου καλλιτεχνικού δυναμικού…
-Νομίζω ότι η πρωτοβουλία της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού για στήριξη των ντόπιων καλλιτεχνών ήταν μια κίνηση με ιδιαίτερη αξία. Και δεν μιλάω μόνο για την οικονομική δυσχέρεια κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μιλάω για την αναγνώριση της ύπαρξης ενός καλλιτεχνικού δυναμικού που είναι ικανό να παράξει τέχνη. Νιώθω ότι στην επαρχία υπάρχει πεδίο για δημιουργία που μπορεί να φέρει μια νέα αισθητική και να ανατρέψει τα καλλιτεχνικά κατεστημένα εάν υπάρχει κατάλληλη και αποτελεσματική στήριξη.
*Πρωταγωνιστές το Θεσσαλικό Θέατρο, η Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Πώς καταλήξατε σ’ αυτήν την επιλογή των πρωταγωνιστών;
-Το Θεσσαλικό Θέατρο και κυρίως η θεατρική σκηνή στον Μύλο του Παππά είναι για μένα ένας χώρος πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Αναμνήσεις από τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις μου ως παιδί, εφηβικά θέατρα και η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο.
Οι βιβλιοθήκες νιώθω ότι έχουν έναν χαρακτήρα μυστικιστικό, σαν πάντα κάτι να συμβαίνει, κάτι να ακούγεται και ποτέ να μην ξέρεις τι είναι. Τα νοσοκομεία ήταν ένας χώρος των οποίων η λειτουργία κατά τη διάρκεια της καραντίνας με απασχόλησε πολύ.
*Τώρα, σ’ αυτό το νέο lockdown τι έχετε να πείτε σ’ αυτά τα τρία… κτίρια και φυσικά στους ανθρώπους τους;
-Στα κτίρια να χαρούν την ελευθερία τους. Στους ανθρώπους να μην εφησυχαστούν.
*Στη σκηνή της βιβλιοθήκης συγγραφείς και πρωταγωνιστές βιβλίων εμπλέκονται μεταξύ τους, συνομιλούν και δημιουργούν σχέσεις. Εσείς σε ένα τραπέζι ποιους συγγραφείς -ζώντες και τεθνεώτες- θα καλούσατε;
-Τον Φλωμπέρ να μιλάει με τον Ρομπέρτο Μπολάνιο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο και για τη Μαντάμ Μποβαρύ. Και τον Λάζλο Κραζναχορκάι να μιλάει για τα ταξίδια του στην Κρήτη και για τη ζέστη στην Ακρόπολη. Θα ‘θελα, ο Λάζλο να κεράσει ουγγρικό γκούλας τους άλλους δύο και να πιούνε τσίπουρο με γλυκάνισο μέχρι να μεθύσουν. Θα ήθελα να τους δω και τους τρεις τύφλα στο μεθύσι να παραπατάνε και να μιλάνε για τις καλύτερες στιγμές τους.
*Νομικός, συγγραφέας θεατρικών έργων, κριτικός, δημοσιογράφος. Πόσο δύσκολος είναι ο συνδυασμός και πού πέφτει το κύριο βάρος;
-Τη Νομική τη βλέπω ως μία πρόκληση την οποία κατάφερα να ολοκληρώσω και με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τα όριά μου. Αγαπάω να γνωρίζω κόσμο μέσω της δημοσιογραφίας. Η κριτική έργων τέχνης πάντοτε με δυσκολεύει, αλλά με βοηθάει να βρίσκω τον (αναγκαίο) κυνισμό μέσα μου. Όταν γράφω νιώθω ελεύθερη. Ήμουν πάντοτε ανήσυχη, οπότε ο δύσκολος συνδυασμός με γεμίζει. Διεκδικώ διαφορετικά πράγματα και νιώθω ανεξάρτητη.
*Τα μελλοντικά σας σχέδια περιλαμβάνουν τη Λάρισα;
-Είναι ο τόπος που μεγάλωσα και ο τόπος που κάθε φορά που γυρνάω με φορτίζει συναισθηματικά και με κινητοποιεί. Δε γίνεται να μην την περιλαμβάνουν, ειδικά ως πεδίο έμπνευσης και δημιουργίας.
*Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια;
-Σε 10 χρόνια θα είμαι 41. Θα ήθελα να έχω διεκδικήσει πράγματα που ακόμη εκκρεμούν. Να νιώθω ελεύθερη και να αγαπάω τον εαυτό μου.
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
