Ενώ άλλα πραγματικά σημαντικά τα αναβάλλουμε συνεχώς για αργότερα. Μόνο που στην πραγματικότητα αυτό το αργότερα δεν ξέρεις αν θα υπάρξει…» αναφέρει σήμερα σε συνέντευξή της στην «Ε» η κ. Λία Γκουντρουμπή με αφορμή την παρουσίαση του καινούριου της βιβλίου. Το βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Ο καρκίνος, οι γενναίοι φίλοι μου κι εγώ» θα παρουσιαστεί αύριο στις 7 μ.μ. στο Θέατρο «Κώστας Τσιάνος» και περιέχει βιώματα τόσο της κ. Γκουντρουμπή όσο και άλλων ανθρώπων που νόσησαν από καρκίνο, ιστορίες αληθινές και καθόλα συγκλονιστικές. Η κ. Γκουντρουμπή στη σημερινή συνέντευξή της μιλάει, μεταξύ άλλων, για το τι ήταν αυτό που την ώθησε να εκδώσει τόσο προσωπικά κείμενα, για το πώς αντιμετωπίζει το ελληνικό σύστημα υγείας τους καρκινοπαθείς, για το πόσο την έχει αλλάξει η «περιπέτεια» αυτή, αλλά και το μήνυμα που στέλνει στους νοσούντες. Η Λία Γκουντρουμπή δηλώνει χαρακτηριστικά ότι «Ο καρκίνος με δίδαξε να προσέχω και να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, να έχω κουράγιο, να κάνω υπομονή και να μη στεναχωριέμαι όταν κάτι πάει στραβά, αλλά να προχωράω παρακάτω. Έδωσα προτεραιότητα στα θέλω μου και προσπαθώ στη ζωή μου να λιγοστεύω τα πρέπει».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Κυρία Γκουντρουμπή, μπορείτε να μας μιλήσετε για το βιβλίο σας;
-Ο τίτλος του βιβλίου «Ο καρκίνος, οι γενναίοι φίλοι μου κι εγώ» είναι πολύ αντιπροσωπευτικός. Το βιβλίο είναι αυτά τα τρία πράγματα: Η ασθένεια, η δική μου ιστορία - νόσησα από καρκίνο μαστού πριν 7 χρόνια - και ιστορίες γενναίων φίλων που νόσησαν. Όλες οι ιστορίες είναι αληθινές. Σε κάποιες υπάρχει το πραγματικό μικρό όνομα κι έτσι μπορούν να αναγνωριστούν, ενώ σε κάποιες άλλες υπάρχει ψευδώνυμο και διαφορετικά προσωπικά χαρακτηριστικά διότι μου το ζήτησαν όσοι μου τις εμπιστεύτηκαν.
*Γράφετε για την «περιπέτειά» σας με τον καρκίνο, όταν οι περισσότεροι νοσούντες το κρύβουν. Τι σας ώθησε να εκδώσετε αυτά τα προσωπικά -τα πιο προσωπικά αναμφίβολα- κείμενά σας;
-Δεν ξέρω αν είναι περισσότεροι αυτοί που το κρύβουν από αυτούς που το λένε. Κι εγώ στην αρχή, όταν ήμουν μέσα στην αρρώστια, δεν μπορούσα να μιλήσω ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Δεν είναι κάτι εύκολο. Όταν άρχισα να γράφω δεν το έκανα με σκοπό να εκδώσω βιβλίο. Έγραφα από ανάγκη. Έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου. Μέσα στο βιβλίο περιγράφω πώς έσπασα τη σιωπή, πώς μίλησα για πρώτη φορά δημόσια και γιατί μετά συνέχισα. Όταν έμαθα ότι άλλες δύο κοπέλες από τον φιλικό μου κύκλο έμαθαν ότι νοσούν και ακολούθησαν τον δρόμο μου ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως δεν έχω δικαίωμα να σιωπώ. Αυτές οι δύο κοπέλες πήγαν να εξεταστούν γιατί έμαθαν για μένα, έμαθαν ότι νοσώ. Αλλιώς δεν θα πήγαιναν ή θα πήγαιναν πολύ αργότερα, ίσως αρκετά αργά. Ο καρκίνος, ειδικά ο καρκίνος μαστού σήμερα θεωρείται χρόνια νόσος, ιάσιμη σε πολύ μεγάλο ποσοστό όταν διαγνωστεί έγκαιρα και η επιστήμη προχωρά.
Η δεύτερη φορά ήταν όταν γνώρισα μια κυρία περίπου στα 60, γι’ αυτήν είχαν περάσει 20 χρόνια από το χειρουργείο της. Δηλαδή το έπαθε στα 40 όπως εγώ. Ξέρεις πόσο κουράγιο μου έδωσε αυτό; Από εκείνη τη μέρα άρχισα να το πιστεύω πραγματικά ότι ναι, δεν θα πεθάνω νέα όπως δεν πέθανε κι εκείνη.
*Πώς αντιμετωπίζει το ελληνικό σύστημα υγείας τους καρκινοπαθείς;
-Πρέπει να σας πω ότι νόσησα την περίοδο της κρίσης. Χειρουργήθηκα το 2012, όλο το 2013 έκανα θεραπείες. Το δημόσιο σύστημα υγείας δουλεύει χάρη σε κάποιους ανθρώπους που όχι απλά κάνουν τη δουλειά τους, αλλά την κάνουν με το παραπάνω. Ξέρω νοσηλευτές και γιατρούς που από το πρωί έφευγαν αργά το βράδυ από το νοσοκομείο και όχι, δεν πληρώνονταν υπερωρίες αν και μεταξύ μας αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα.
*Ποια ήταν η στιγμή εκείνη που σας κλόνισε περισσότερο;
-Σίγουρα δεν είναι μια στιγμή. Το πρώτο σοκ προφανώς το έπαθα όταν άκουσα τη διάγνωση. Οι περισσότεροι νέοι ζούμε τη ζωή μας χωρίς να σκεφτούμε ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι τη ζούσα κι εγώ.
Το δεύτερο σοκ το έπαθα όταν άρχισα τις χημειοθεραπείες. Οι χημειοθεραπείες είναι πολύ σκληρές. Είσαι καλά και αρρωσταίνεις, δοκιμάζουν τα όριά σου. Λες δεν αντέχω αλλά τελικά αντέχεις. Και η ζωή μετά επίσης έχει τις δυσκολίες της. Οι καρκινοπαθείς ζούμε με αυτό, πρέπει να προσέχουμε, να κάνουμε εξετάσεις. Για άλλους αυτό είναι κάθε τρίμηνο, για άλλους κάθε εξάμηνο για άλλους μια φορά τον χρόνο, ανάλογα την περίπτωση.
*Τι σας έχει διδάξει ο καρκίνος;
-Τι έμαθα; Έμαθα να προσέχω και να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, να έχω κουράγιο, να κάνω υπομονή και να μη στεναχωριέμαι όταν κάτι πάει στραβά, αλλά να προχωράω παρακάτω. Έδωσα προτεραιότητα στα θέλω μου και προσπαθώ στη ζωή μου να λιγοστεύω τα πρέπει.
Και θα πω και κάτι παραπάνω -αν θέλεις πάρτο και ως συμβουλή. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή μας στα οποία εμείς οι άνθρωποι δίνουμε πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτή που πρέπει. Ενώ άλλα σημαντικά που αξίζουν να τους δώσουμε σημασία τα αναβάλλουμε συνεχώς για αργότερα. Μόνο που στην πραγματικότητα αυτό το αργότερα δεν ξέρεις αν θα υπάρξει. Έμαθα, προσπαθώ δηλαδή, είναι μια συνεχής προσπάθεια αυτό, να δίνω σε καθετί τη σημασία που πρέπει.
*Τι έχετε να πείτε στους ανθρώπους εκεί έξω, είτε δίνουν μια αντίστοιχη προσωπική μάχη είτε όχι;
-Κυρίως θέλω να τους πω ότι δεν είναι μόνοι. Είμαστε πολλοί κι όταν είμαστε μαζί, όταν επικοινωνούμε, νιώθουμε λίγο σαν αδελφές ψυχές. Ελπίζω και μέσα από βιβλίο μου να βρουν κουράγιο και δύναμη. Νομίζω πως εμένα εκείνη την περίοδο κυρίως αυτό μου έδινε κουράγιο. Η επικοινωνία με άλλους ασθενείς. Να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος σαν εμένα που περνά το ίδιο, που σκέφτεται, που φοβάται... όπως εγώ. Μεταξύ μας μπορούμε να πούμε πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε στην οικογένειά μας είτε γιατί δεν θέλουμε να τους στεναχωρήσουμε είτε γιατί θεωρούμε ότι δεν θα μας καταλάβουν.
*Πόσο διαφορετική είναι η Λία Γκουντρουμπή σε σχέση με πριν τη διάγνωση;
-Είμαι διαφορετική. Δεν γίνεται να περάσεις κάτι τέτοιο και να είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους καρκινοπαθείς. Κάποιος που επέζησε από ένα σοβαρό τροχαίο, για παράδειγμα, επίσης αλλάζει. Βλέπω τη ζωή αλλιώς. Εκτιμώ κάποια πράγματα διαφορετικά. Δεν είναι μια αλλαγή που ήρθε ξαφνικά, αλλά σιγά-σιγά με τον χρόνο.
