Για την Αθηνά Μανώλα όμως είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Είναι προγραμματισμός, συντονισμένες επιλογές, ασταμάτητο διάβασμα, πολύ ψάξιμο για οικονομικές και ασφαλείς λύσεις και μόλις έρθει η ώρα του ταξιδιού ένα καλό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και περπάτημα χιλιομέτρων.
Πενήντα τέσσερις χώρες δεν τις λες και λίγες. Ούτε βέβαια και πάρα πολλές στον κόσμο των ταξιδιωτών. Είναι όμως αρκετές για να χορτάσεις εμπειρίες. Το ζήτημα όμως είναι πως σε κάποιες από αυτές η Λαρισαία συμβολαιογράφος δεν έχει πάει από μια φορά. Σε μερικές έχει ξεπεράσει τις δέκα, καθώς είναι θιασώτης της άποψης πως για να μπορείς να πεις πως έχει δει κάτι χρειάζεται χρόνος.
Εκείνη, παρέα πάντα με τον σύζυγό της, έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο στα ταξίδια. Ταξίδια με κάθε μέσο. Με αεροπλάνα στις άκρες του κόσμου, με αυτοκίνητο μέχρι το Γιβραλτάρ, στην Εσθονία και την Αγία Πετρούπολη, με τρένα αμέτρητα, ακόμα και με τον Υπερσιβηρικό.
Κι από σχεδιασμό; Άλλο τίποτα. Οργανώνει τα ταξίδια της με απόλυτη ακρίβεια. Μήνες ολόκληρους νωρίτερα γνωρίζει σε ποιο τρένο θα πρέπει να ανέβει, πού να σταματήσει, για πόση ώρα και πότε να ξαναφύγει. Κλείνει τα δωμάτια και ξέρει ακριβώς πόσο θα της στοιχίσει όλο αυτό. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Ταξιδεύει από 19 ετών κορίτσι. Θυμάται εποχές που οργάνωνε ταξίδια μακρινά έχοντας μόνο έναν χάρτη της Pirelli μπροστά της και φαξ για επιβεβαίωση κρατήσεων. Ένα σταθερό τηλέφωνο και ο θεός… βοηθός. Αναπολεί ταξίδια στην αφρικανική ήπειρο όταν δεν πολυταξίδευαν τουρίστες. Πόσο μάλιστα Έλληνες.
Γελάει όταν αναφέρεται στον υπερβολικό προγραμματισμό των Ιαπώνων. Τόσο μεγάλη ανάλυση στα δρομολόγια των τρένων τους που σε κάνει να μπερδεύεσαι, λέει χαρακτηριστικά.
Αλήθεια όταν ένας άνθρωπος έχει κάνει εκατοντάδες ταξίδια, τι είναι αυτό που τον εμπνέει να φτιάξει βαλίτσες για έναν ακόμα προορισμό; αναρωτιόμαστε εύλογα στη συζήτηση που κάνουμε μαζί της. Μια φορά, σημειώνει, είχα δει την ταινία «Έγκλημα στον Νείλο». Έτσι πήγαμε στην Αίγυπτο. Για μια ταινία λοιπόν, για ένα τραγούδι, για μια περιγραφή, για μια φωτογραφία. Ρομαντισμός και πίστη.
Περιγραφή είπαμε; Η Αθηνά Μανώλα τα τελευταία χρόνια γράφει τις δικές της ιστορίες σε ένα διαδικτυακό μπλογκ (athina travels the world το ονομάζει) και προσελκύει καθημερινά πολλούς αναγνώστες. Το έκανε διότι είχε κουραστεί να εξηγεί σε κάθε φίλο της ξεχωριστά το πώς περνούσε στα ταξίδια που πήγαινε. Κάθε φορά που επιστρέφει αφιερώνει μερικές ώρες και κάνει το ταξίδι μια υπέροχη ιστορία.
Αποφεύγει τα ταξιδιωτικά πρακτορεία και βρίσκει μόνη της τις ευκαιρίες που θέλει. Αποφεύγει γενικά τις μεγάλες παρέες στα ταξίδια της. Ψάχνει δύσκολους προορισμούς και θέλει να ζήσει τη νοοτροπία του λαού που επισκέπτεται. Αντί για ένα ακόμα αξιοθέατο που θεωρείται must για το ευρύ κοινό, εκείνη θα επιλέξει μια λαϊκή αγορά της περιοχής. Έτσι. Για τα αρώματα και τις τιμές…
Μιλάει μαζί με τον σύζυγό της αρκετές γλώσσες κάτι που τη διευκολύνει ιδιαίτερα σε όποια γωνιά του κόσμου και αν βρεθεί. Αυτήν την περίοδο προετοιμάζεται για τη βορειοκεντρική Ινδία.
Ακόμα και την ώρα της συνέντευξης μας εξηγεί πως δυσκολεύεται γιατί κάθεται σε μια καρέκλα. Πάντα κάτι θέλει να κάνει. Μα περισσότερο απ’ όλα να ταξιδεύει…
Του Κώστα Γκιάστα
