Ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, για τα εργασιακά θέματα, είναι για να αποπροσανατολίσει σε σχέση με την πραγματική συμφωνία που έχουν και οι δύο, για το ξεχείλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας…» δηλώνει σε συνέντευξή του στην «Ε», ο νέος πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, κ. Ιωάννης Σκόκας.
Με την ευθύνη που βαραίνει η ιστορία των αγώνων του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ο νέος πρόεδρος εμφανίζεται αποφασισμένος να συμβάλει στην ανασύνταξη του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος, «να δυναμώσει η συσπείρωση, η συλλογική λειτουργία και δράση, η συμμετοχή γύρω από τις διεκδικήσεις τους ταξικού εργατικού κινήματος, που έχουν ως κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων». Θέτει ως προτεραιότητα των στόχων «την ανάκτηση όλων των απωλειών στα εργασιακά δικαιώματα, όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας…» με «ουσιαστική αγωνιστική αντιπαράθεση» με όποια κυβέρνηση «χτυπά βάναυσα τις καίριες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος».
Συνέντευξη: Λένα Κισσάβου
* Κύριε Σκόκα, αναλαμβάνοντας τα νέα σας καθήκοντα, από τη θέση του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ποιες είναι οι προτεραιότητές σας;
- Το Εργατικό Κέντρο Λάρισας έχει κατακτήσει ένα διευρυμένο κύρος στους εργαζόμενους της περιοχής μας, μέσα από τη συνεχή παρουσία του στους χώρους δουλειάς, τη δράση του για τα μικρά και μεγάλα λαϊκά προβλήματα, μέσα από πολυάριθμες πρωτοβουλίες, με ποικίλες μορφές. Ξεχώρισε για την αταλάντευτη στάση του στο πλευρό των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των υπολοίπων λαϊκών στρωμάτων. Για τον σταθερό προσανατολισμό του ενάντια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτή η επιλογή ήταν πραγματική ασπίδα για τους εργαζόμενους απέναντι στη σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση των τελευταίων, και όχι μόνο χρόνων στη ζωή και τα δικαιώματά μας.
Σε αυτή την πορεία συνέβαλαν πολλές γενιές συνδικαλιστών του ΕΚΝΛ και των Σωματείων του, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, με τη σημαντική συμβολή του ΔΣ και του απερχόμενου προέδρου του, Τάσου Τσιαπλέ. Η προτεραιότητά μας ήταν και είναι να δυναμώσει η συσπείρωση, η συλλογική λειτουργία και δράση, η συμμετοχή γύρω από τις διεκδικήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος που έχουν ως κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων.
* Τα τελευταία χρόνια, είτε λόγω της οικονομικής κρίσης, είτε με πρόσχημα αυτή, έχει αλλάξει άρδην το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα. Τείνουν να παγιωθούν οι ελαστικές μορφές εργασίας. Ποια είναι η θέση του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και με τι ενέργειες μπορεί να υποστηρίξει τα δικαιώματα των εργαζομένων;
- Πράγματι σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα τοπίο εργασιακών σχέσεων μεσαίωνα θα λέγαμε, με την έννοια ότι έχουν χτυπηθεί βάναυσα καίριες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι ΣΣΕ. Αυτή η εξέλιξη δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, όπως συνηθίζουν να λένε, καθώς αυτού του είδους οι εργασιακές σχέσεις έχουν κυριαρχήσει και σε χώρες που έχουν πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όπως Γερμανία, Δανία κ.ά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μισθοί, τα δικαιώματα, αντιμετωπίζονται ως κόστος σε αυτό που λένε ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των επιχειρήσεων, την οποία υπηρέτησε και υπηρετεί απαρέγκλιτα η πολιτική της Ε.Ε. κι όλων των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά. Που σημαίνει πως αυτού του είδους η ανάπτυξη, η καπιταλιστική, δεν εξασφαλίζει δουλειές με σύγχρονους μισθούς και δικαιώματα. Ως ΕΚΛ μαζί και με άλλους φορείς του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, έγκαιρα ενημερώσαμε τους συναδέλφους για όλα αυτά και με τους αγώνες που οργανώσαμε και στην περιοχή μας, επιδιώξαμε να εμποδίσουμε αυτές τις εξελίξεις.
Ταυτόχρονα δεν θεωρούμε περασμένα-ξεχασμένα αυτές τις κατακτήσεις, διεκδικούμε την ανάκτηση όλων των απωλειών αλλά και την ικανοποίηση με βάση τις σημερινές δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας. Για παράδειγμα, στο επίκεντρο των πρωτοβουλιών μας είναι η επαναφορά των ΣΣΕ. Αντιπαρατεθήκαμε οργανώνοντας απεργιακούς αγώνες στην εφαρμογή του άθλιου νόμου Βρούτση-Αχτσιόγλου και στον καθορισμό του κατώτατου μισθού με υπουργική απόφαση. Συμμετείχαμε στην κατάθεση πρότασης νόμου 513 συνδικαλιστικών οργανώσεων στη Βουλή, για την επαναφορά των ΣΣΕ, του κατώτατου μισθού στα 751. Στηρίζουμε τους αγώνες που αναπτύσσονται σε μια σειρά κλάδους για την υπογραφή Κλαδικών ΣΣΕ. Παρεμβαίνουμε διαρκώς απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς κ.ά.
* Φαίνεται ότι τα εργασιακά θα βρεθούν στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης με αφορμή και δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη που έβαλαν στο τραπέζι θέμα 7ήμερης εργασίας. Πώς το σχολιάζετε;
- Ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, είναι για να αποπροσανατολίσει σε σχέση με την πραγματική συμφωνία που έχουν και οι δύο για το ξεχείλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, της εβδομαδιαίας απασχόλησης που υπάρχει ήδη. Όλες οι κυβερνήσεις διαδοχικά εξειδίκευσαν παραπέρα την αρχική ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της σχετικής οδηγίας της ΕΕ (2003/88) για την οργάνωση του χρόνου εργασίας με πιο πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, με τη θεσμοθέτηση δυνατότητας δωδεκάωρης απασχόλησης των νοσοκομειακών γιατρών. Και οι δύο ανταποκρίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο να «σαρωθούν όλα τα εμπόδια» για εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία στις νέες επενδύσεις. Θέλουν όσο τον δυνατόν μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας για τους εργοδότες σμπαραλιάζοντας τη ζωή μας.
Η καταδίκη αυτής της πολιτικής να γίνει κριτήριο και μπροστά στις επικείμενες εκλογές, για να κοπούν τα πόδια σε όποιον αναλάβει την επόμενη ημέρα να την εφαρμόσει.
* Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο αγώνας των εργατικών σωματείων παρουσιάζει κάμψη και κόπωση, αφού το κάλεσμά τους βρίσκει μικρή ανταπόκριση των εργαζομένων ενώ και ο ρόλος του συνδικαλιστή έχει απαξιωθεί. Πώς το εξηγείτε και πώς το αντιμετωπίζετε;
- Οπωσδήποτε οι αγώνες που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια δεν ήταν αντίστοιχοι της σφοδρότητας της αντιλαϊκής επίθεσης. Όμως συνέβαλαν στο να μην νομιμοποιηθεί αυτή η πολιτική και να παραμείνει ζωντανή η επιλογή του αγώνα. Είναι αγώνες που αναπτύχθηκαν κάτω κι από την επίδραση της παρουσίας και δράσης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι αγώνες που σε καμία περίπτωση δεν εξάντλησαν τα περιθώρια λόγω της χαμηλής συμμετοχής και του προσανατολισμού τους.
Γιατί αυτό που επικράτησε τελικά ήταν στη λογική να αλλάξει μια κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη και οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως δήθεν μια αριστερή – φιλολαϊκή κυβέρνηση με τη γνωστή κατάληξη, δικαιώνοντας με αυτό τον τρόπο και τις προηγούμενες κυβερνήσεις που λέγανε πως η πολιτική τους ήταν μονόδρομος. Η απαξίωση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος ακουμπάει στη δράση αυτών των δυνάμεων μέσα στο εργατικό κίνημα, που λειτουργούν ως δούρειος ίππος, για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας υιοθετώντας τους στόχους της, μπαίνουν εμπόδιο στην ουσιαστική αγωνιστική αντιπαράθεση μαζί της.
Από την πλευρά μας έχουμε επισημάνει αυτό το βασικό πρόβλημα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και έχουμε βάλει στόχο την ανασύνταξή του.
Μέσα από τη μαζικοποίηση των σωματείων, την αναζωογόνηση της λειτουργίας τους, την οργάνωση στους τόπους δουλειάς, και κυρίως την υιοθέτηση στόχων πάλης με βάση τα δικά μας συμφέροντα σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι στόχος δύσκολος, όμως αναγκαίος κι επομένως ρεαλιστικός. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι και καταρχήν οι νέοι εργαζόμενοι θα ξανάρθουν στα συνδικάτα. Η σημερινή δύσκολη κατάσταση στο κίνημα είναι προσωρινή. Το έχει αποδείξει η ιστορία.
