Πόσο μάλιστα όταν πριν από δέκα χρόνια, και ενώ ήταν φρεσκοσυνταξιούχος, είχε απλά στα χέρια του μόλις ένα πτυχίο δημοτικού. Σήμερα μιλώντας στην «Ε» εξηγεί πως είχε δύο πολύτιμα εφόδια για να το κάνει αυτό. Το ένα ήταν ο χώρος της Αριστεράς που αποτέλεσε ένα μεγάλο σχολείο. Το άλλο και σημαντικότερο η οικογένειά του…
Γεννήθηκε το 1948 στη Γλαύκη, όπου και πήγε δημοτικό σχολείο. Δύσκολα χρόνια για όλη την ελληνική επαρχία, δύσκολα και για την οικογένεια Κασιδούλη. Έκανε διάφορες δουλειές μέχρι που έφτασε στα 15 του για να αποφασίσει να πάει σε μια νυχτερινή σχολή με σκοπό να μάθει μια τέχνη. Αυτή του τορναδόρου, που εν συνεχεία του χάρισε δουλειά για μια ζωή.
«Με αυτή την τέχνη κατάφερα να κάνω οικογένεια και να ζήσω όλα αυτά τα χρόνια. Δούλευα σε μηχανουργεία αλλά και σε κατασκευαστική εταιρεία». Ώσπου έφτασε στα 60 του χρόνια να βγει στη σύνταξη. «Και τώρα τι;» αναρωτήθηκε.
Κάτι τον έτρωγε μέσα του. Θέλεις τα ερεθίσματα που είχε από μικρός, θέλεις το γεγονός πως λόγω της φτώχειας δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο.
Άτομο πολιτικοποιημένο από νεαρή ηλικία. Αριστερός και με ιδεολογική πορεία. Ξεκίνησε με τον Ρήγα πιτσιρικάς, πέρασε στο ΚΚΕ εσωτερικού, ακολούθησε ο Συνασπισμός, η ΛΑΕ ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο ανήκει πλέον.
«Η Αριστερά ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Τα βιβλία υπήρχαν στο σπίτι μας πάντα, όπως και οι εφημερίδες. Έμπαινε η Αυγή πριν τη χούντα να φανταστείς. Υπήρχε η αναζήτηση της γνώσης και της άποψης. Υπήρχαν οι παρέες που έκαναν τη ζύμωση. Ήμουν πολιτικοποιημένος». Υπήρχε δηλαδή το υπόβαθρο αλλά είχε και ένα απωθημένο. Αυτό του πτυχίου.
«Θέλω να διευκρινίσω δηλαδή πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Δεν προκύπτει τίποτα από το πουθενά. Δηλαδή δεν ήμουν ένας άνθρωπος που στα 60 θυμήθηκα να ξαναπιάσω τα γράμματα».
Μόλις είχε βγει στη σύνταξη συνάντησε έναν φίλο του καθηγητή. «Με ρώτησε τι κάνω και μου είπε να πάω στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας». Δεν το σκέφτηκε και πολύ και ακολούθησε τη συμβουλή του. «Πήγα δύο χρόνια εκεί και συνέχισα με άλλα 4 χρόνια στο Εσπερινό Λύκειο και εν συνεχεία έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας» όπου και το τελείωσε μέσα σε 4 χρόνια.
Του ζητάμε να μας πει αν υπάρχει μυστικό επιτυχίας και επισημαίνει πως είναι οι άνθρωποι που σε στηρίζουν. Για εκείνον όλα αυτά τα χρόνια αυτά τα πρόσωπα ήταν η σύζυγός του Βασιλική και οι κόρες του Αλεξάνδρα και Αρετή. «Με στήριξαν και με το παραπάνω» επισημαίνει «δεν είναι εύκολο πράγμα τα τελευταία δέκα χρόνια να φεύγεις κάθε βράδυ και τα τελευταία τέσσερα να πηγαίνεις και στο Βόλο. Γι’ αυτό τις ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Στα 70 του πλέον τον ρωτάμε αν υπάρχουν και νέοι στόχοι. Χαμογελάει και κουνάει το δάχτυλό του αρνητικά μπροστά από το πρόσωπό του. «Τώρα όχι άλλο», λέει και μας πληροφορεί πως μόλις χθες τα ξημερώματα η κόρη του, Αλεξάνδρα έφερε στον κόσμο τη δεύτερη εγγονή του.
Σπουδαίος τίτλος αυτός του τελειόφοιτου πανεπιστημίου, μα σαν του παππού δεν έχει…
Του Κώστα Γκιάστα
