Οντας νέος φωτογράφος δεν ήξερα ακόμη να αποφεύγω τις κακοτοπιές, κι όποτε χρειαζόταν επενέβαινε ο Γιάννης που μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια στο φωτορεπορτάζ. Αυτός ήταν ο Γιάννης Μπεχράκης, ένας άνθρωπος της προσφοράς, ανιδιοτελής, αλληλέγγυος, ευγενικός και χαρούμενος.
Ώρες πολλές μαζί μέσα στον σκοτεινό θάλαμο να τυπώνουμε και να επιλέγουμε φωτογραφίες για να τις μοιράσουμε στα έντυπα της εποχής. Και μέσα στον σκοτεινό θάλαμο συζητήσεις και συμβουλές, πώς να μην χάσεις την καλή λήψη, πώς να προφυλάσσεσαι στις διαδηλώσεις, τι όμορφη ήταν η μελαχρινή κοπέλα με τα μεγάλα μάτια και γέλιο, πολύ γέλιο, ο Γιάννης είχε μια τρομερή αίσθηση του χιούμορ.
Αργότερα επέστρεψα στη Λάρισα και άρχισα να δουλεύω για την «Ε», χαθήκαμε, δεν υπήρχαν ούτε τα κινητά ούτε τα social media. Ξαναβρεθήκαμε στην έκθεση που οργάνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με το ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Φωτορεπόρτερ για τα 100 χρόνια ελληνικού φωτορεπορτάζ. Ο Γιάννης κι εγώ ήμασταν ανάμεσα στους «υπηρέτες» του ανήλικου ακόμη ελληνικού φωτορεπορτάζ, στην Ακαδημία Αθηνών δε είχαμε παρουσιάσει τη δουλειά μας. Μιλήσαμε για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, τις οικογένειές μας… Ο Γιάννης, φωτογράφος του κόσμου, αποτύπωνε με τον φακό του όλα τα τραγικά και σπουδαία γεγονότα του πλανήτη, πολέμους, καταστροφές, καραβάνια προσφύγων, μεγάλα αθλητικά γεγονότα, μα και μικρές ανθρώπινες στιγμές χαράς και λύπης. Εγώ κυνηγός της καλής λήψης στα γεγονότα της μικρής Λάρισας. Οι μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις έφεραν τον Γιάννη στη Λάρισα, πόλο έλξης για τους συναδέλφους, αφειδώς πρόσφερε συμβουλές και ιστορίες από τα ταξίδια του. Ο Γιάννης Μπεχράκης ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση με την «Ε», ενώ το πορτρέτο του κόσμησε το εξώφυλλο των «Θεσσαλικών Επιλογών» λίγο μετά τη στιγμή απ’ όταν κέρδισε το διεθνές Βραβείο Φωτοειδησεογραφίας για τα γεγονότα στη Σιέρα Λεόνε όταν δύο συνάδελφοί του σκοτώθηκαν, κι ήταν ο πρώτος Έλληνας φωτορεπόρτερ που το κατάφερε. Μετά από κάθε ταξίδι του σχεδόν μετέφερε μέσω της «Ε» τις εμπειρίες του. Η ομιλία του στη φωτογραφική ομάδα «f+» είχε γίνει μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα με τον κόσμο να κάνει ουρές για να τον δει. Έφυγε άωρα, νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία των 59 ετών, κατάφερε με τις φωτογραφίες του ο κόσμος να μάθει, να μην λέει δεν γνωρίζω, κι αυτή είναι η σπουδαία παρακαταθήκη του…
Την Κυριακή έφυγε ο καλύτερος φωτογράφος της γενιάς του, ένας ακάματος υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ένας φανατικός πολέμιος της όπου Γη αδικίας, ένας φίλος…
Αντίο, Γιάννη…
Λεωνίδας Τζέκας
