Ανθρωποι λιγοστοί στον δρόμο, άλλοι σφιχτοκουλουριασμένοι στα μπουφάν τους πήγαιναν στο σπίτι τους κι άλλοι για κάποιο μπαρ, σίγουρα μέσα όμως και σίγουρα στα ζεστά… Για κάποιος άλλους όμως, κάποιους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας, εκείνη την ώρα άρχιζε η βάρδιά τους, και τι βάρδια, μέσα στο κρύο, την μπόχα και κρεμασμένοι σ’ ένα απορριμματοφόρο, στο «πλοίο της αγάπης» που το λέγαμε στον στρατό. Οι φάροι από μακριά έκαναν γνωστή τη θέση του απορριμματοφόρου με τον οδηγό, το πλήρωμα και τον επόπτη να περιμένουν φωτογράφο και δημοσιογράφο. Η «Ε» ακολούθησε ένα πρόγραμμα -όπως λέγεται η διαδρομή που ακολουθεί κατά τη βάρδιά του ένα απορριμματοφόρο- και προσπάθησε να καταγράψει τις πολλές δυσκολίες ενός λειτουργήματος: αυτού της αποκομιδής σκουπιδιών.
Το δρομολόγιο που ακολουθήσαμε ήταν Φαρμακίδου-Παλαιστίνης-Παλαμίδου-Σκουφά-Αθ. Διάκου-Κουμουνδούρου, ένα πρόγραμμα που όπως μας είπε ο οδηγός Γιάννης Καραχρήστος, μαζί μ’ αυτό στις παλιές φυλακές έχουν τους πιο στενούς δρόμους. Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του έπρεπε να στρίψει αριστερά από την Ηπείρου στη Φαρμακίδου, ξεκίνησε τότε ένα ατέλειωτο μπρος-πίσω αφού οι Λαρισαίοι οδηγοί είχαν παρκάρει στις γωνίες στο σταυροδρόμι, με το πλήρωμα, τη Δήμητρα και τον Νίκο, να κλείνουν τους καθρέφτες από τα αμάξια και με νοήματα να βοηθούν τον Γιάννη να μπει στη Φαρμακίδου. Τελικά ο οδηγός τα κατάφερε, με χίλιους ελιγμούς έστριψε. «Αυτό δεν ήταν τίποτα, το πρόβλημα θα είναι να κολλήσουμε πιο κάτω και να πρέπει να κάνουμε όπισθεν σ’ όλη τη Φαρμακίδου» μας λέει. Και σε δρόμους που δεν μπορείτε να μπείτε επειδή εμποδίζουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τι κάνετε τον ρωτάμε, «την πληρώνουν τα παιδιά πίσω, σε ολόκληρες οδούς η αποκομιδή γίνεται τραβηχτά, τραβάνε όλους τους κάδους μέχρι το απορριμματοφόρο, τους αδειάζουν και πάλι πίσω, κι αυτό γίνεται για όλους τους κάδους…» μας απαντά. Στην περίπτωση που τα αυτοκίνητα έχουν εγκλωβίσει τους κάδους τι γίνεται, «την πρώτη μέρα δεν γίνεται αποκομιδή, ούτε τη δεύτερη, μετά όμως αν το πρόβλημα παραμένει τότε τα παιδιά θα πρέπει να τον τραβήξουν από το πεζοδρόμιο, σκεφτείτε πόσα κιλά είναι κάδος και σκουπίδια, και να τον φέρουν για άδειασμα στο όχημα» μας λέει. Η αποκομιδή συνεχιζόταν ομαλά, αυτοκίνητα πολλά δεν υπήρχαν για να καθυστερούν το έργο του συνεργείου, κι έτσι φτάσαμε εκεί που η οδός Θέτιδος συναντά την Ανθίμου Γαζή για μια σύντομη κουβέντα με τα παιδιά που «κρέμονται» πίσω στο απορριμματοφόρο. Βγαίνετε πρωί σας βρίζουν, βγαίνετε μεσημέρι σας βρίζουν, βγαίνετε βράδυ σας βρίζουν. Δεν βγαίνετε καθόλου, πάλι σας βρίζουν. Τελικά τι θέλουν οι συμπολίτες, ρωτάμε τη Δήμητρα Καρανίκα και τον Νίκο Καλουτσίδη «Δεκαεννέα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά ακόμη δεν έχω καταλάβει… Ολος ο δρόμος άδειος και να βρούνε εσένα μπροστά ”σήκω-φύγε βιάζομαι”» μας λέει η κ. Δήμητρα. Κι οι δυσκολίες πολλές ε, σχολιάζουμε, «τις περισσότερες δυσκολίες τις προκαλεί ο άνθρωπος παρά από τις αντίξοες συνθήκες. Κι άδειος να είναι ο κάδος πολλοί αφήνουν τα σκουπίδια τους απ’ έξω» επισημαίνει η κ. Δήμητρα, για να συμπληρώσει ο κ. Νίκος «Χαρακτηριστικά θα σας αναφέρω ένα πρόσφατο συμβάν, όταν έξω από μαγαζιά εστίασης είχαν αφήσει τα σκουπίδια εκτός κάδων και μάλιστα σε σακούλες που δεν είχαν δεθεί! Λογικό ήταν να μαζευτούν ζώα εκεί, φαντάζεστε λοιπόν την εικόνα που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι τίποτα να δένουν τις σακουλίτσες ή ακόμη όταν βλέπουν ότι στάζει να βάζουν άλλη μία σακούλα και να τις δένουν σφιχτά. Αλλοι πάλι παρά το ότι απαγορεύεται ρίχνουν τις στάχτες από τα τζάκια στους κάδους κι όταν γίνεται η αποκομιδή γινόμαστε μαύροι. Τα μάτια μου είναι με κολλύριο, έπαθαν μόλυνση».
Όταν ήμουν μικρός και δεν διάβαζα μου έλεγαν οι γονείς μου «διάβασε, σκουπιδιάρης θα γίνεις;», τότε δεν ήξερα τι να απαντήσω, τώρα ξέρω όμως: αυτή η δουλειά δεν είναι για όλους, είναι για λίγους και δυνατούς.
Του Θανάση Αραμπατζή
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
