Ο Ευθύμιος είχε ακόμα δύο αδελφούς: τον Κωνσταντίνο [1] και τον Απόστολο [2] αλλά και μία αδελφή [3]. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα τρία αδέλφια ίδρυσαν ξενοδοχείο φαγητού (εστιατόριο) το οποίο διέθετε οινοπωλείο και καφενείο. Λειτούργησε την 1η Δεκεμβρίου 1883 στο ακίνητο ιδιοκτησίας του Οθωμανού κτηματία Μισέτ εφένδη Ιμπραήμ στην οδό Ντάρκολι το οποίο παλαιότερα εκμεταλλευόταν ο Αρμένιος καφεπώλης Παρσέ Καραμπέ [4]. Ο Ευθύμιος Πετρόπουλος υπενοικίασε για τρεις μήνες την επιχείρηση (μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 1884) από τον Καραμπέ, αντί συνολικού τιμήματος 6,75 χρυσών Τουρκικών λιρών [5] (εφεξής λΤ.) και στη συνέχεια (από την 1 Απριλίου 1884) ενοικίασε ο ίδιος το κατάστημα από τον Οθωμανό ιδιοκτήτη του αντί μηνιαίου μισθώματος 2,25 λΤ. Στις 22 Ιανουαρίου 1885 αγόρασε από τους καφεπώλες Αναστάσιο Καπέλο και Γεώργιο Παπανδρέου όλα τα έπιπλα και τα σκεύη του καφενείου τους αντί 570 δρχ. [6].
Την 1η Μαρτίου 1885 ανανεώθηκε η μίσθωση για άλλον έναν χρόνο (από 1 Μαρτίου 1885 έως 28 Φεβρουαρίου 1886) αντί συνολικού ετησίου μισθώματος 27 λΤ. (606,96 δρχ.) [7], ενώ στις 28 Ιουνίου 1885 ο Πετρόπουλος πραγματοποίησε αγορά καινούργιων επίπλων και σκευών, πουλώντας τα μεταχειρισμένα αντίστοιχα στον Απόστολο Ν. Αγγελίδη αντί 450 δρχ. [8].
Τον Μάιο του 1887 η επιχείρηση μεταστεγάστηκε σε νεόδμητο και λιθόκτιστο κατάστημα επί της οδού Ντάρκολι που ανήκε στην πλήρη κυριότητα του Οθωμανού κτηματία Μεχμέτ Χανίφ Αβδουλάχ. «Οι επί άκρα καθαριότητι, προθύμω υπηρεσία και αρίστη μαγειρική διακρινόμενοι γνωστοί ξενοδόχοι αδελφοί Πετρόπουλοι, νέον ηνέωξαν ξενοδοχείον παραπλεύρως του παντοπωλείου Λίνου Μπενάκη. Εν αυτώ δύναταί τις να φάγη και να πίη, ως Λούκουλος με ολίγας μόνον δεκάραις» [9]. «Εις το αυτό ξενοδοχείον μαγειρεύεται και πατσάς αμέμπτου καθαριότητος και γευστικότατος έτοιμος από της εβδόμης πρωϊνής ώρας» [10]. Η αρχική μίσθωση ήταν διαρκείας ενός έτους (από 20 Μαΐου 1887 έως 19 Μαΐου 1888), έναντι συνολικού μισθώματος 36 λΤ. (809,28 δρχ.) [11]. Η μίσθωση ανανεώθηκε και για τoν επόμενο χρόνο μέχρι το 1899 [12].
Τον Δεκέμβριο του 1899 ο Ευθύμιος Πετρόπουλος μετέφερε την επιχείρηση σε κτίσμα το οποίο βρισκόταν σε οικόπεδο των αδελφών Γλαβάνη, απέναντι από τα γραφεία του Δημοτικού Φόρου: «Ηνεώχθη ενταύθα νέον οινοπωλείον και ξενοδοχείον επί των κτημάτων αδελφών Γλαβάνη γωνιαίον μαγαζείον και απέναντι του γραφείου του δημοτικού φόρου, υπό την διεύθυνσιν του κ. Πετρόπουλου. Εν αυτώ δε ευρίσκονται τα γευστικώτερα κρασιά και τα λαμπρότερα φαγητά, καθαριότης δε έκτακτος. Συνιστώμεν τούτο εις τους γνωρίζοντας να τρώγωσιν και να πίνωσιν» [13]. Παράλληλα τον Ιανουάριο του 1900, ο Ευθύμιος Πετρόπουλος και οι αδελφοί του ίδρυσαν το εστιατόριο «Ρούμελη» κοντά στην πλατεία των Ανακτόρων (σημερινή πλατεία Λαού): «Συνιστώμεν στενώς εις το κοινόν το παρά την πλατεία των Ανακτόρων νέον εστιατόριον των αδελφών Πετροπούλου, καθ’ όσον πλήν της εν αυτώ αποστραπτούσης καθαριότητος, της μεγίστης περιποιήσεως και της εξόχου μαγειρικής αι μερίδες είνε χορταστικαί και πολύ ευθηναί» [14].
Στις 20 Απριλίου 1890, ο Ευθύμιος Πετρόπουλος αρραβωνιάστηκε την Ζωή Παπαδημητρίου που ήταν θυγατέρα του ιερέα Δημητρίου Βησσαρίωνος και της Σταμουλιώς Χατζή Ιωάννου Τσαούση. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα στις 18 Νοεμβρίου του ιδίου έτους με ανάδοχο τον Χρήστο Γρυπάρη [15]. Την προηγουμένη ημέρα, ο ιερέας πατέρας της την είχε προικίσει με έπιπλα, σκεύη, φορέματα, κοσμήματα και είδη οικιακής χρήσεως (αξίας 2.126 δρχ.) και με μία οικία στη συνοικία Καϊλιάς (αξίας 1.624 δρχ.) [16].
Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1894, επέστρεψε από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας ο αδελφός του Απόστολος. Έχοντας ξοδέψει τα χρήματά του σε «έκφυλον βίον» και καταχρήσεις, απαίτησε να τον προσλάβουν τα αδέλφια του ως συνέταιρο στις επιχειρήσεις εστίασης χωρίς να έχει καμία γνώση περί του αντικειμένου. Ο Αναστάσιος Πετρόπουλος αρνήθηκε και μετά από μία έντονη συζήτηση ο Απόστολος του προκάλεσε θανατηφόρο τραύμα με μαχαίρι στην καρδιά. Ο αδελφοκτόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές της Λάρισας [17]. Μετά από αυτήν την οικογενειακή διαμάχη με τα τραγικά αποτελέσματα ο Ευθύμιος Πετρόπουλος «κατέρρευσε». Παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες του αδελφού του Γεωργίου, οι επιχειρήσεις άρχισαν να παρουσιάζουν αρνητικά αποτελέσματα με αποτέλεσμα την οριστική αναστολή της λειτουργίας τους (1901).
Στην αυγή του 20ού αιώνα, το όνομα του Ευθυμίου Πετρόπουλου, ενός καταξιωμένου επιχειρηματία της Λάρισας επί σχεδόν μία εικοσαετία (1883-1901) «χάθηκε» παντελώς από την τοπική ιστοριογραφία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Ο Κωνσταντίνος ήταν ενωμοτάρχης «όστις εγένετο το φόβητρον των εν Παρνασσίδι ένθα υπηρέτει φυγοδίκων». Δολοφονήθηκε από αγνώστους τον Δεκέμβριο του 1892, την ώρα που κοιμόταν στην κατοικία του. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 158 (11 Δεκεμβρίου 1892).
[2]. Ο Απόστολος ήταν εγκαταστημένος στη Σμύρνη «διάγων άτακτον βίον». Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 223 (26 Φεβρουαρίου 1894).
[3]. Παντρεύτηκε τον Βασίλειο Χριστόπουλο από το Λιδωρίκι. Ο Χριστόπουλος απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1891. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 68 (17 Ιανουαρίου 1891).
[4]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 003 [1882-1883], αρ. 816 (2 Οκτωβρίου 1882).
[5]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 007 [1883], αρ. 2008 (2 Νοεμβρίου 1883).
[6]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 012 [1884-1885], αρ. 3376 (22 Ιανουαρίου 1885).
[7]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 012 [1884-1885], αρ. 3451 (1 Μαρτίου 1885).
[8]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 013 [1885], αρ. 3702 (28 Ιουνίου 1885) και αρ. 3733 (6 Ιουλίου 1885).
[9]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 2 (7 Οκτωβρίου 1889), φ. 180 (30 Μαΐου 1893) και φ. 190 (26 Ιουλίου 1893).
[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 101 (14 Σεπτεμβρίου 1891), φ. 206 (21 Νοεμβρίου 1893).
[11]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 022 [1887], αρ. 6143 (13 Μαΐου 1887).
[12]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 027 [1888], αρ. 7507 (14 Αυγούστου 1888) και φκ. 032 [1889], αρ. 8906 (25 Μαΐου 1889).
[13]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 88 (18 Δεκεμβρίου 1899).
[14]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 506 (1 Ιανουαρίου 1900).
[15]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 60 (22 Νοεμβρίου 1890).
[16]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 030 [1890-1894], αρ. 10760 (17 Νοεμβρίου 1890).
[17]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 223 (26 Φεβρουαρίου 1894).
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
