Η «Ε» γι’ αυτόν τον λόγο επικοινώνησε με έναν σπηλαιοδύτη, τον κ. Θωμά Θεοδοσιάδη που είναι και μέλος του ΔΣ του Σπηλαιολογικού Εξερευνητικού Συλλόγου Ελλάδας (ΣΠΕΛΕΟ).
Έχοντας εμπειρία από πολλά σπήλαια, αλλά έχοντας πάρει και μέρος στην επιχείρηση της Κρήτης το 2002 μπορεί να αναφέρει μερικές παρατηρήσεις, χωρίς ίχνος υπερβολής, για την περίσταση.
«Είναι μία από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις», ξεκαθαρίζει στην αρχή της συνομιλίας μας, όμως υπογραμμίζει πως «ο δύτης που έχασε τη ζωή του δεν ήταν σπηλαιοδύτης, αλλά δύτης, αν και έμπειρος. Αυτό κάνει τη διαφορά. Ήταν πολύ εκπαιδευμένος, όμως ο εξοπλισμός που είχε ήταν αυτοκτονίας. Τα υλικά που χρησιμοποιούμε σε μια τέτοια προσπάθεια πρέπει είναι διπλά ή και τριπλά. Δεν εννοείται να κάνεις σπηλαιοκατάδυση με έναν φακό. Ή να κάνεις με μία μπουκάλα», λέει χαρακτηριστικά. Όταν του επισημαίνουμε πως η μπουκάλα δεν χωράει σε κάποια σημεία, σύμφωνα με όσα πλάνα έχουμε δει, υπογραμμίζει πως «η δεύτερη μπουκάλα σε στενά μέρη μπαίνει στο πλάι, όχι στην πλάτη».
Τον ρωτάμε αν το δυσκολότερο κομμάτι είναι το γεγονός πως τα παιδιά ως άπειρα θα έρθουν σε επαφή με το στοιχείο πρώτη φορά, για να απαντήσει: «Ίσως τα παιδιά να διευκολύνουν την κατάσταση. Τα παιδιά μαθαίνουν πολύ πιο γρήγορα και κάνουν ακριβώς ό,τι τους πεις. Ο μεγάλος, δηλαδή ο προπονητής, ίσως να έχει κάποιο θέμα». Αλλά προσθέτει πως «όντως είναι πολύ δύσκολο κάποιος μη εκπαιδευμένος να περάσει όλα τα σιφώνια. Όμως με τη βοήθεια των Αγγλων σπηλαιοδυτών, που είναι οι κορυφαίοι, ίσως να τα καταφέρουν, χωρίς να έχουμε καμία απώλεια».
Ο κ. Θεοδοσιάδης έχει εμπειρία ετών στην σπηλαιοκατάδυση. Ξεκαθαρίζει πως μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών είναι οι Έλληνες σπηλαιοδύτες που εξειδικεύονται στην εξερευνητική σπηλαιοκατάδυση. Τονίζει ωστόσο πως σπηλαιοκατάδυση χωρίς τη χρήση μίτου είναι αυτοκτονία. «Μπορεί να μπεις σε ένα σπήλαιο κι ας μην έχεις φώτα. Τα φώτα στην Ταϊλάνδη μετά από ένα σημείο δεν χρειάζονται, καθώς έχεις ορατότητα μόλις σε απόσταση εκατοστών. Αν χάσεις, όμως, τον μίτο από τα χέρια σου, χάθηκες. Ακόμα και το πώς θα πιάσεις τον μίτο παίζει ρόλο» και υπογραμμίζει τη σημαντικότητα της προσπάθειας των σπηλαιοδυτών που βρήκαν αρχικά τα παιδιά χωρίς μίτο.
Ο ίδιος, έχει επιχειρήσει κάτι ανάλογο στην Κρήτη το 2002. Τότε, τρεις σπηλαιολόγοι που συμμετείχαν σε αποστολή χαρτογράφησης είχαν παγιδευτεί στο σπήλαιο Σάρχου. Από την έντονη βροχόπτωση πλημμύρισε και έφραξε με φερτά υλικά ένα στενό πέρασμα, αποκλείοντας τη μοναδική δίοδο διαφυγής που είχαν. Παρέμειναν εκεί, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο επί 90 ώρες, σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου και σε βάθος 140 μέτρων από την επιφάνεια.
«Συμμετείχαν γύρω στους 80 σπηλαιολόγους και πάρα πολλοί πυροσβέστες και κάτοικοι. Ήμουν από τους πρώτους σπηλαιολόγους που φτάσαμε στο σημείο με ένα C130 μαζί με 4 δύτες», θυμάται. «Η διαφορά φιλοσοφίας είναι πως φτάσαμε και αξιολογήσαμε την κατάσταση κι ετοιμάσαμε έναν σπηλαιοδύτη. Οι δύτες της ΕΜΑΚ, παρ' όλο που ήταν πολύ γυμνασμένοι και θαρραλέοι, πήγαν και περίμεναν να βρούνε μπροστά τους μια λίμνη για να κάνουν κατάδυση. Όταν μας είδαν μας λένε "αυτό δεν βουτιέται". Όμως εμείς γνωρίζαμε…», λέει με νόημα ο 53χρονος.
Του ζητάμε μια εκτίμηση για την Ταϊλάνδη και εξηγεί πως μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι καιρικές συνθήκες. Σε γενικές γραμμές πάντως καταλήγει πως "στη σπηλαιοκατάδυση δεν συγχωρούνται λάθη. Πρέπει να είσαι εκπαιδευμένος σε στενά σημεία, να μην σε πιάνει πανικός, να μην σε νοιάζει αν δεν έχεις φως. Να μπορείς να κάθεσαι στο σκοτάδι.
Αν βρούνε το κουράγιο αυτά παιδιά, τότε ίσως όλη η ομάδα σωθεί…".
Του Κώστα Γκιάστα
